Gezien: Spinvis, Openluchttheater de Goffert, Nijmegen

Laatste uit de reeks ‘Roosje Live in het Park’ georganiseerd door Doornroosje in het Openluchttheater de Goffert deze zomer is Spinvis. Een mooie afsluiting van de zomer en tevens mijn vakantie, want aan alles komt een einde. You love it or hate it, lijkt het wel eens bij deze band, maar ik hou gewoon van de poëtische en fijn verwarrende teksten (normaal luister ik nooit naar teksten) en de fijne liedjes. Niet zelden raak ik nog meer onder de indruk van Spinvis als ik de hele band er live bij zie en hoor. Zo is de beleving het ook beste, zo beaamt ook zanger/gitarist Erik de Jong vandaag. Hij vindt het daarom ook fijn dat we allemaal zijn teruggekomen, zo zegt hij toepasselijk vlak voor “Kom Terug”. Dit is leuker dan het staren op zo’n klein schermpje. Al heeft het ook zo zijn voordelen, bijvoorbeeld bij het thuis vergaderen in de onderbroek, waarna “Dat is het voordeel van video” wordt gestart.

Een lange mooie avond Spinvis in het openluchttheater met iets van 19 nummers uit het inmiddels rijke oeuvre. De band begint een kwartiertje later dan de bedoeling is maar maakt het wel goed met twee uur speeltijd. Bovendien komen veel favorieten van me langs. “Astronaut” is dan de wat gewonere speelse versie (op de plaat net wat mooier) en zo worden wel meer nummers aangepast naar een wat andere versie, zoals we dat al eerder hoorden. Neem ook weer “Artis” dat veel sneller is dan op de plaat met een lekker gek trompetje in het begin. Soms raakt een nummer juist veel meer, ik hou erg van deze versie van “Op Een Ochtend In Het Heelal”, waarschijnlijk ook door het prachtige vioolspel en de trompet. Absoluut hoogtepunt van de set voor me. Vooraf vertelt De Jong nog dat ze dit ooit speelden bij de opening van een stuk extra (opgespoten) stuk land in IJburg. De burgemeester zat echter vast in een tram in een tunnel. Er kwam een ambtenaar naar hem toe. ‘De eerste en laatste keer dat ik iemand hoorde zeggen: ‘Blijf spelen! Geld speelt geen rol’, waarna het publiek hard moet lachen. De Jong praat en lacht veel en geniet zichtbaar, net zoals het publiek natuurlijk. Ook favorieten als “Ik Wil Alleen Maar Zwemmen” (met weer een toffe solo van Saartje Van Camp op zingende zaag, gelukkig stond de geluidsmix nu perfect zodat dat niet te hard ging) en het eerder genoemde “Dat Is Het Voordeel Van Video”, een tekst die je in de praktijk wel vaker kunt gebruiken als grappige constatering. Oudjes als “Bagagedrager”, “Smalfilm”, “Oostende” en “Aan De Oevers Van De Tijd” blijven mooi en bijzonder om die te horen. De impact van “Kom Terug” is op de plaat net wat groter, maar blijft ook een favoriet van me. Fijn ook dat Ronnie nog even langskomt in “Ronnie Knipt Zijn Haar” (De Jong: ‘Hij staat altijd op de gastenlijst, maar komt nooit. Geeft niks. We kennen hem allemaal al heel lang. Zegt nooit zoveel. Maar als ie wat zegt is het altijd raak.’).

Uiteraard komen er ook nieuwere nummers langs van het vorig jaar verschenen 7.6.9.6. en de dit jaar verschenen EP Sunon. ‘Jullie zijn negatief toch?‘, is de verwijzing aan het begin van het optreden van De Jong naar de setting ’testen voor toegang’. Het was vlak voor aanvang nog niet uitverkocht maar als twee derde de max is zit het toch behoorlijk aan de limiet, mensen blijven binnenlopen tot vlak na aanvang. Gelukkig zijn we er vroeg (er staat al een klein rijtje bij de ingang voordat het überhaupt open gaat), waardoor we een mooi plekje hebben. Daarna zegt De Jong dat we proefkonijnen zijn vanavond. Veel nieuwe liedjes, ‘die we misschien nog niet zo goed kunnen spelen, maar dat merken jullie dan misschien ook niet‘. “Icarus” van die laatste EP gaat over die figuur waarvan de vleugels smolten toen hij naar de zon vloog, maar hij slaat niet te pletter in dit nummer, maar viel op een luchtbed aan het strand in Spanje. Van die EP komen ook “Speel Dat Ik Leef” langs (het zou gaan over een taxichauffeur die de weg kwijt is (op twee manieren) en zegt ‘ik speel dat ik leef‘ en dat vindt De Jong wel een droevige observatie eigenlijk) en “Tingeltangel Hersenpan” (dat hij zelf hier ook ‘maar een raar liedje‘ noemt). Van 7.6.9.6. komen o.a. “Niet Vandaag” langs (met een prachtig Oosters-achtig klinkende solo van Saartje Van Camp op een instrument dat ik verder niet ken), “Picasso” (de kat, niet de schilder) en “Soms Breekt Er Een Hart, Soms Blaft Er Een Hond” (typisch Spinvis nummer eigenlijk, prima).

Een divers avondje dus. Spinvis weet altijd wel weer te boeien en te binden, zou je kunnen zeggen (al is dat meer een tekst voor een ondernemingsraad). Als geheel treft en trekt me het meer dan zo thuis even een album opzetten; zo live voegt de band veel extra’s toe. Dat is het voordeel van live-concerten en daar kan natuurlijk nooit een dvd’tje tegenop. Dat is het nadeel van video. Gelukkig speelt Spinvis de laatste jaren veel en vaak. Donderdag 9 december komt de band gewoon weer terug naar Doornroosje.