Gezien: Temple Fang, Doornroosje, Nijmegen

We mogen best blij zijn dat we weer regelmatig naar concerten kunnen gaan, ondanks de beperkingen die er nog steeds zijn. Het begint zelfs al weer normaal te voelen om regelmatig een concertje te kunnen pakken, al is het besef er ook hoe fijn het is dat het weer kan. Dat geldt zeker ook voor Temple Fang zelf, dat eindelijk weer eens kon optreden na twee uitgestelde shows, die werden gecombineerd tot een mooi avondje in de grote zaal in Doornroosje, afgelopen vrijdag.

Ze hadden er twee maanden voor gerepeteerd met de nieuwe drummer, zo hoor ik na afloop van het avondje bij de merchandise van Dennis Duijnhouwer ( bassist/zanger/frontman van ‘The Fang’, speelde ook in Death Alley) als ik de Live at Merleyn-plaat op vinyl kom kopen. Ja, die plaat is alleen op Bandcamp te krijgen en daar had ik ‘m al digitaal gekocht, maar een echt fysiek product is toch ook mooi en zo support ik de band ook nog eens extra (15 euro is trouwens een mooi koopje). Stomtoevallig wil ik ‘m pas na het optreden van de laatste band kopen en niet direct na Temple Fang en dat komt handig uit als er dan ook bandleden staan (naast Duijnhouwer ook gitarist Jevin de Groot – die geeft me nog een enthousiaste handklap), zodat ik ook gelijk twee handtekeningen scoor voor op de hoes. Beide spelers zijn enthousiast en euforisch na de avond en dat kan ik me zo goed voorstellen. Dit is waar ze het allemaal voor doen en wat moet het fijn zijn dat het eindelijk weer kan. Hier hadden ze naar uitgekeken en het was ook een erg geslaagde avond, met twee extra bands die ze zelf ook geweldig vinden begreep ik ergens, als goede nieuwe opkomende bands ook. De zaal is uitverkocht al weet ik niet precies hoeveel mensen er waren, misschien iets van 250 of zo, die netjes op stoeltjes zitten te rocken (het balkon was dicht geloof ik). Je voelt dat het publiek ook uitgelaten is, dat zorgt ook wel voor wat rumoer om ons heen en wat hard geklets (en een grappige stoelen-crowd-surf-actie over de schoot van wat vrienden door een uitgelaten jongedame), maar vanavond kan ik het hebben. Ik besef ook wel hoe geweldig het is om weer live muziek te kunnen zien en horen, dus niet zeuren, laat iedereen maar lekker uit z’n dak gaan.

Ook vanavond laten alle bands blijken hoe geweldig ze het weer vinden om op het podium te staan. Wat heerlijk is dat toch. Bij alle optredens die ik heb gezien waren de bands blij en opgelucht. Hoe mooi is het om dat te zien, vergelijk het maar eens met sommige (grotere) bands die eindeloos touren op routine waarbij de lol er soms ook wel een beetje af lijkt. De frontdame (Ibelisse Guardia Ferragutti) van het voor mij onbekende SILVERBONES geniet ook zichtbaar. De band komt uit Amsterdam maar de zangeres/toetseniste is geboren in Bolivia en groeide op in Brazilië, en verder zouden er leden uit Chicago (en Nederland uiteraard) in de band zitten. We zien verder de lange Janneke de Jong op bas, Jochem van Tol (elektronica/synths), Liú Mottes op gitaar (Telecaster zo te zien) en Frank Rosaly, die heel prettig jazzy op drums speelt en daarmee op momenten een fijne schwung geeft aan de band. ‘Deze gloednieuwe band haalt hun inspiratie uit free jazz, punk, elektronica en folkmuziek uit de Andes’ – aldus de beschrijving. Nieuw inderdaad, want deze band is niet op Spotify te vinden (de band met dezelfde naam maakt daar hele andere muziek), hier een link naar een optreden (Facebook) en één op YouTube. Een hypnotische sonische droom, lezen we in de beschrijvingen, van een verzameling contrasterende muzikanten. Het voelt inderdaad wat experimenteel met de verschillende geluidscollages die worden opgezet, en daar kan ik dan wat lastig in meegaan. Ze zoeken inderdaad wat grenzen op, maar tuimelen dan wat veel richting een lastig te begrijpen of te volgen kunstzinnige kant en dat wordt het me net wat te willekeurig. Zodra de lijn er wat meer in komt vind ik het aangenamer. Echt gaaf wordt het als alle bandleden vol aanzetten, met diepe bassen, jazzy drums en scherpere gitaren. Juist dan ontpopt het tot een meer kolkend en harmonieus geheel. Jazzy prog-rock met een psychedelische bite. Of zoiets.

Wat dat betreft is Temple Fang veel meer recht in je smoel, maar in dit lange stuk van dik een uur (ik moet eerlijk zeggen dat ik niet eens zeker weet of dit nu allemaal nieuw materiaal was of niet, die Merleyn-plaat moet ik vaker opzetten) zitten ook wel lange gedeeltes die meer een introductie vormen tot wat uitbundiger werk. Dat vereist een klein beetje geduld, maar aan de andere kant wordt alles wel mooi en subtiel opgebouwd zo. Ik zou het bijna behoudend noemen, vergeleken met het optreden dat ik me kon herinneren op FortaRock (ik had de band eerder al kunnen zien op Roadburn en Sonic Whip, wat ik achteraf wel zonde vond). Het doet me – vergeleken met andere psychrockbands – vanavond denken aan jarenzeventig (psych)rock met een melodieuze insteek, misschien zelfs met een tikkeltje blues en een spatje Motorpsycho (bij een paar momentjes dan). De gitaristen zingen uitstekend. Er is dan ook genoeg ruimte ingebouwd voor de langere zangpartijen en dat past in deze muziek goed. Als de band er op een aantal momenten toch meer tempo en gierende gitaarpartijen ingooit (het volume en met name de bas staat wel erg hard, al is alles wel heel zuiver te horen door de oordoppen), voel je de energie de zaal instromen en dat is brandstof tot extra enthousiasme bij het publiek, dat als vanzelf en vanzelfsprekend opstaat uit de stoelen om deze klasbakken een staande ovatie te geven na het einde. Temple Fang is weer terug op het podium, en hoe!

SILVERBONES zou je kunnen typeren als een apart collectief, maar dat zou je ook kunnen zeggen van het Belgische Neptunian Maximalism, dat met negen spelers op het podium staat en begint met een a capella seance, misschien om ergens boventonen te vinden voor een spiritueel opzetje voor de rest van een transcendent optreden. Een beetje apart begin dus, bij Roadburn Redux (online) zorgde dat gelijk voor wat vertwijfelde reacties; wat is dit dan weer voor iets vreemds. Gewoon even afwachten dus. Ik geloof dat de saxofoon toen ook wel erg hard in de mix stond en de boel wat overheerste, maar vanavond blijkt maar weer eens het voordeel van live-optredens boven een dvd’tje of online stream (hier zo’n opname van een vergelijkbaar optreden, maar het geluid is niet te vergelijken met hoe het live klinkt, bovendien was de opname van Roadburn Redux beter). Laat het ook maar aan Doornroosje over om een band goed en hard te laten horen en compleet zuiver en in balans. Volgens de beschrijving stond het (twee uur lange en wat oudere) album Éons vol met spiritueel geladen exercities waarbij jazz, drones, kraut en transcendentale psychedelica hand in hand gaan en daar hoef ik weinig aan toe te voegen voor dit stuk (zou goed kunnen dat dit het lange “Solar Drone Ceremony” is dat op Spotify is te vinden inmiddels). Leek het online nog op een wat al te experimenteel clubje hippies, hier klinkt het veel meer als een geheel waardoor de (inmiddels helaas legere) zaal als vanzelf wordt opgetild, zeker na zo’n geweldige stormachtige finale. Het is wat gek om na Temple Fang (je zou zeggen de hoofdact vanavond – daar kwamen we voor – alhoewel de band zelf aangaf dat het geen support acts waren, maar drie volwaardige hoofdacts) nog een band voorgeschoteld te krijgen, maar die laatste band mocht er zeker wezen, voor herhaling vatbaar ook. Misschien dat het bewust in de volgorde was neergezet, zodat mensen die ver(der) moeten reizen ook weer op tijd terug naar huis kunnen gaan (als ze speciaal voor Temple Fang kwamen dan).

Als geheel is zo’n avond niet te versmaden en met drie bands op een avond (die allen ongeveer een uur spelen) lonkt het een beetje naar de festivals, die we hebben moeten missen. Opnieuw het bewijs hoeveel energie zo’n avond oplevert voor bands, publiek en podia. En hoe hard we die energie ook soms nodig hebben om te voelen dat je leeft.