Een tussendoortje. Dat is het Sloveens/Nederlandse Leechfeast op een doordeweekse (woensdag)avond voor me in Doornroosje. Nou ja, eigenlijk had de band al eerder in Merleyn moeten staan, maar dat werd door lockdown-gedoe uitgesteld en door de huidige maatregelen verplaatst naar Doornroosje. Dat gezegd hebbende weten we dat Merleyn binnenkort wel weer open gaat (lekker met z’n allen achterin een moeilijk te ventileren achterzaaltje). Volgens mij is het Power to the Pipo die daar volgende week donderdag het bal mag openen na een eeuwigheid gesloten te zijn geweest. Maar dat is hele andere muziek dan vanavond.
Met een Merleyn-pas is het vanavond gratis entree voor me en dan wordt de keuze wat makkelijker en de drempel wat lager om deze show digitaal op de kaart te zetten. Leechfeast zag ik op Soulcrusher 2019 (hier nog een goede video) en dat was voor de band de laatste show voor de pandemie, zo lees ik op hun Facebook-pagina en nu zijn ze weer terug dus, al is het optreden nu in de kleine (paarse) zaal en kunnen we alleen naar binnen met de CoronaCheck-app. Er staan stoeltjes om in traag tempo op te zitten headbangen. Op Soulcrusher was ik toen wat later en kreeg nog een stuk mee van het laatste lange nummer. Stevige en lome doom waar een lekker sacraal sfeertje omheen hing. Met name de sax (gespeeld door de bassist geloof ik) vond ik een aangename toevoeging en ergens vond ik het wel jammer dat ik niet het hele optreden had gezien. Nou goed, ik ben nog steeds geen über-fan van het genre, maar zo af en toe een lekker lomp portie doom of zware reutel-sludge gaat er bij ondergetekende ook wel goed in. De band is net terug van een korte tour met Offermose in Duitsland en Scandinavië en na dit optreden in Nijmegen zal de band naar Oost-Europa gaan voor een paar optredens met Left to Starve. De Village Creep EP was trouwens opgenomen in de Galloway Studio, hier in Nijmegen. Daar waren twee bandleden (gitaar/drums) ook een keer tijdens de pandemie voor nieuwe opnames, terwijl de twee andere bandleden opnames deden in Slovenië. Brengt me bij het punt dat ik meer bandleden zie dan ik me kan herinneren, achteraf blijkt dat het de eerste optredens zijn met een extra gitariste. ‘Sluipende pulserende pijngolven, kwelling, dood en langzame verstikking’ is de mooie beschrijving bij het optreden. Ergens klinkt het nog wel als doom uit het boekje, maar het wordt wel lekker lomp en prettig traag uitgeserveerd vanavond. Scheelt ook wel dat het knoepertje hard kan gaan (wat betreft volume bedoel ik ook) in Doornroosje, maar het geluid komt weer zuiver door mijn oordoppen. Prima geluidsmix dus weer. Oordoppen wel nodig, zeker als de gitarist op links (voor de kijkers) een keer met zo’n trilapparaatje zijn gitaar gaat geselen en dat klinkt wat te hard en buiten de juiste toon. Mooi vind ik bijvoorbeeld wel hoe de zanger niet alleen (heel goed) zijn duivelse roggelstrot open kan trekken in de microfoon, maar ook zuivere passages heeft en dat snel kan afwisselen met elkaar. Hier en daar mocht dat zuivere ietsie zuiverder, maar soit. Het geeft de juiste toon aan de sfeer. Het zijn vooral de bas en drums die ik erg strak vind in het juiste tempo, zonder fouten. Ook fijn zijn de extra synths/orgels in het laatste (lange) nummer dat de sfeer nog wat verder optilt (funeral doom, schoot me even te binnen), maar ik mis wel die fijne sax van toen op Soulcrusher. Ik hou nu eenmaal van een sax in heavy muziek. Het optreden is met 42 minuten ook wel kort te noemen voor een hoofdact zonder support, waardoor het publiek na afloop nog even wat verdwaasd blijft zitten voor mijn gevoel, terwijl het licht en de muziek weer aangaan in de zaal. Was dit het nou? Ja dus, iets van drie (?) lange nummers. Ik vind het niet erg in dit genre, je hoeft niet eeuwig in dezelfde stand door te beuken, maar even zo’n portie lomp gereutel met diepe bassen en duistere sfeer ondergaan en voelen is toch ook wel even lekker. Als tussendoortje dan.
