Gezien: Flying Horseman, Merleyn, Nijmegen

Het is de eerste keer dat we weer naar een concert gaan in muziekcafé Merleyn, dependance van Doornroosje natuurlijk. Het is goed om weer eens terug te zijn op de plek waar zoveel kleine opkomende bands te zien zijn. Het is nog even de vraag of het wel door zal gaan als we aankomen. Een hele club mensen staat buiten op straat te wachten vanwege een koolmonoxide-alarm dat was afgegaan, maar de relaxte medewerker buiten had nog wel de goede hoop dat we straks gewoon naar het optreden kunnen.

Het zijn gekke tijden geweest en dan zie je ineens een brandweerauto bij Merleyn en mannen die met gasmaskers naar binnen gaan. Het kan altijd gekker natuurlijk. Zouden de bandleden van Flying Horseman dan ook niet buiten moeten staan? Ah ja, inderdaad, die staan iets verderop. Ze zijn ook de eerste die naar binnen schieten zodra de zes brandweerlieden in rij terug naar hun auto lopen. In elk geval goed dat alles even goed gecheckt is en vlot staan we met z’n allen weer binnen in dat iconische café, terwijl in het achterzaaltje de soundcheck is begonnen.

De laatste keer voor mij in Merleyn was 4 februari 2020, vlak voor… nou ja, je weet wel. Elephant Stone gaf er toen een fijn optreden maar dat voelde inmiddels iets uit een ander tijdperk. Vanavond is weer als vanouds, al zijn de wandjes weer eens opnieuw geschilderd met opvallend veel blauwe kleuren. De Belgische band begint vlot aan een optreden van ongeveer een uur en een kwartier. Bert Dockx is wel een held natuurlijk die we al lang volgen, dus ik hoef niet alles te herhalen van eerdere optredens. Binnenkort komt ook hij weer met Dans Dans naar Doornroosje en daar kijk ik ook wel naar uit. Beetje gek is het wel dat hij juist met deze band in een klein zaaltje staat. Volgens Dockx was er zelfs de helft van het publiek bij het optreden een dag eerder in Eeklo in België. Vanavond staan ze in EKKO waar we ze de laatste keer hebben gezien in 2018. Ik dacht dat zo’n band wel meer publiek zou kunnen trekken, maar we zien in elk geval weer veel bekende liefhebbers in de zaal vanavond, dus dat is ook weer als vanouds.

Geen heel verhaal verder, het optreden staat uiteraard nog voor een groot deel in het teken van het laatste album Mothership waarvan ik toen al dacht dat er iets minder instant opwinding in zat, een aantal nummer van dat album glijden nog steeds wat langs me heen en dat is vanavond ook wel zo, al is de opbouw en het spel altijd netjes verzorgd. Het blijft soms wat braaf voor mijn smaak, maar de nodige uitspatting komen er wel degelijk en sommige nummers blijven wel lekker in je hoofd zitten (neem “Set Reset”). Het geeft een wat wisselend beeld dus, ook de oude nummers klinken hier en daar wat ingehouden, maar het uitbundigere werk klinkt fantastisch. Bij momenten is het dan echt magnifiek, waarbij de band in volle glorie doorjakkert, vaak bij instrumentale tussenstukjes waarbij Dockx zoals wel vaker mag excelleren op gitaar. Het is wel genieten hoe harmonieus de band kan klinken, ook in de rustigere stukken, met fijne laagjes synths van de zusjes Maieu, die lekker – bijna nonchalant – spelen en zingen vanavond. Drummer Alfredo Bravo is geconcentreerd en drumt geweldig toffe patronen. Het contrast met bassist Mattias Cré is dan ook wel leuk, die zichtbaar relaxed loopt te genieten van zijn spel. Dockx omvat alle emoties van concentratie naar ontspannen en zingt weer zo prachtig met een licht weemoedige klank en laat zijn gitaargeluid weer prachtig dansen in het licht, tijdens een paar stukjes dus meer grommend en bijtend. Het komt dus wat wisselend op mij over vanavond, niet al het materiaal is even sterk of klinkt wat te behoudend, maar op andere momenten komt de pracht juist naar boven of gloeit de band in volle glorie en dat is gewoon genieten. Het mag allemaal weer en dat is reuze fijn.