De kleine paarse zaal van Doornroosje voelt vertrouwd aan. Voor dit tweede concert van het jaar keren we voor het eerst terug op dit oude vertrouwde nest alsof er niks gebeurd is. We mogen weer in een flink gevulde zaal schouder aan schouder van een optreden genieten, ook al gaat corona in mildere vorm nog steeds flink rond in ons land. Het went snel, alhoewel ik nog weinig geef om die dikke knoflookkegel die een gast uitstoot als hij langs mij heen loopt. Ook dát is het oude normaal.
Het was vorige week een domper voor Mt. Echo dat voor de tweede keer te maken kreeg met een corona-besmetting in de band. Support-act The Garnals (uit Arnhem/Nijmegen) vanavond moet om dezelfde reden verstek laten gaan op het laatste moment. Dat is misschien wel even het nieuwe normaal en dat maakt het bezoeken van concerten nog niet helemaal vanzelfsprekend.
Toch went het razendsnel om weer in een volle zaal te staan, al merk ik in het begin wel weer dat ik er even aan moet wennen dat anderen in mijn persoonlijke ruimte gaan staan en ook dat harde geklets in het publiek soms tijdens het optreden hoeft voor mij niet. Ik zal daar maar weer aan moeten wennen, het blijft natuurlijk beter dan thuis een dvd’tje te moeten opzetten (wie doet dat nog echt trouwens). Ik vroeg me van te voren wel af of de live-ervaring van het Franse The Limiñanas beter zou zijn dan op plaat. En dan met name het laatste album De Película vind ik een hele goede plaat en een uitstekend geproduceerd, ongetwijfeld door de hulp van met Laurent Garnier. Op YouTube had ik al een keertje een wat zwakkere live-uitvoering van “Saul” gezien namelijk, dus mij leek al dat ze moeite zouden hebben dit goed over te brengen. De technoproducer is er zelf niet bij vanavond natuurlijk. Enfin, de band begint met dat nummer “Saul” en dat valt inderdaad wat tegen, zeker waar ik sta is het geluid van met name de bas en drums dof, het geluid van de gitaar van Lio(nel) Limiñana staat relatief hard en de synths zijn nauwelijks te horen in de mix. Het komt gewoon minder vet over, al kan het (deels) aan mijn plek in de zaal liggen en ook de oordoppen kunnen van invloed zijn. Ik kom er sowieso lastig in vanavond. De zang is hier volgens mij van Edi Pistolas, toch anders dan op de plaat; veel minder donker en mysterieus. Hetzelfde gevoel krijg ik bij het nummer “Juliette dans la caravane”. Fantastisch op de plaat, maar mindere live-uitvoering. Alhoewel, het begint later allemaal wel iets beter te klinken, zeker als ik wat meer naar achteren ga staan.
“Hun muzikale recept bestaat uit een ‘sexy’ mix van sixties, psychedelica, krautrock en allerlei kruisbestuivingen tussen die genres. Inclusief zwoele zang, een ferme dosis fuzzy gitaren, twang, en surf“, aldus de beschrijving en daar haal ik vanavond een paar elementen uit die me bevallen en anderen dus minder. Het zwoele en spannende (en sexy) van De Película komt er dus niet helemaal uit naar mijn smaak en ook de wat simpelere (pop)songs (die voortdrijvend op wat eenvoudige herhalende akkoordenschema’s en de makkelijke drums van Marie Limiñana) zijn wat minder aan mij besteedt, met ook ouder werk dat ik niet echt ken. De zaal is opvallend goed gevuld met (opvallend) ouder publiek van 40+ zou ik zeggen, maar die genieten wel zo te zien. Prima. De band gaat meer los in het tweede gedeelte, waarbij ze er zelf ook steeds meer lol in lijken te krijgen. Invloeden van kraut en psych worden wat duidelijker en fijner naar mijn smaak, zeker als meer nummers met jams langer worden uitgerekt. Dan kom ik er ook veel beter in en kan ik ook genieten van dit leuke gezelschap van zeven spelers. Na de afwisseling van drie zangers mag Marie Limiñana ook een potje zingen in de toegift en tegen het einde wordt nog even lang en psychedelische doorgejamd. Dat is lekker. Over het geheel van anderhalf uur spel is het gevoel, ondanks het enthousiasme op het podium en in de zaal, een beetje ‘mwoah’. Mogen we eindelijk weer eens losgaan en dan voel ik het gewoon wat minder, maar hopelijk komt er veel meer moois aan dit jaar dat nog wat beter in mijn straatje past.
Pingback: Gezien: Valkhof Festival 2022 – t-beest