
Doornroosje programmeert lekker door. Na twee jaar corona-leed lijken de popzalen de schade snel in te willen halen, er zijn veel concerten verschoven en worden zo langzamerhand ingehaald. Doornroosje programmeerde al veel goeds natuurlijk, maar ik kan het nu al bijna niet meer bijbenen. En ik wilde het sowieso rustiger aan doen. Luxe-probleem, ik weet het. Zo liet ik Bambara en Lewsberg in Merleyn toch maar even schieten. De komende week zal ik ook niet bij Bodega zijn of (de uitverkochte concerten van) Fontaines D.C. en The Sisters of Mercy (voornamelijk vanwege voorprogramma A.A. Williams dan), maar ik was wel bij Porridge Radio afgelopen woensdag, al weet ik ook niet helemaal waarom.
Nou ja, leuk indiebandje met lekkere catchy songs in elk geval, ze komen regelmatig voorbij op Spotify en misschien Pinguin radio en dat bevalt me wel. Bovendien heb ik ze nog niet live gezien en de drempel om even bij Merleyn te gaan kijken is niet zo hoog. De band begon ooit als slaapkamerproject van Dana Margolin, zo lezen we, en is inmiddels uitgegroeid tot ‘een wilde liveband die poppy melodieën met een rafelig punkrandje maakt en hoge ogen gooit tijdens hun intense liveshows’. Zo is dat. De vier uit Brighton zijn bezig aan een minitour van zes optredens die dinsdag begon in Rotterdam en zondag eindigt in Parijs. De groep lijkt nog even warm te moeten draaien, met name de drummer lijkt in het begin nog even te moeten zoeken naar het juiste ritme en ook het geluid staat wat te dof naar mijn smaak op de plek waar ik sta. Daarbij mag voor mij de gitaar van Dana Margolin een stukje harder, al draait het wel wat bij gedurende het optreden (van dik een uur of zoiets). De fellere stukjes (rock/punk/grunge/shoegaze of iets in die hoek) mogen van mij nog wat vetter geserveerd worden, maar klinken wel erg lekker, zeker met die dijk van een (uit duizenden herkenbare) stem van Margolin. De zang past uitstekend bij dit soort muziek, fijn dat ze af en toe lekker los gaat. Wat dat betreft zijn de toetseniste en bassiste wat stoïcijnser en doen rustig hun ding. Bij de rustige stukjes heb ik wat meer moeite om de aandacht er goed bij te houden, maar overduidelijk heeft de band een aantal hele goede songs gemaakt, neem alleen al het aanstekelijke “Born Confused”, opener vanavond en ook de opener op het album Every Bad van vorig jaar, waar uiteraard een stel meer nummers van worden gespeeld. Ook nieuwe(re) nummers als “Back to the Radio” en “Jealousy” worden gespeeld. Leuk kort avondje in een dik gevulde zaal van Merleyn van een band die ook niet zou misstaan op de festivals. Wie weet komen we ze nog vaker tegen.


