Het duurde twee jaar voordat DOOL de nummers van het nieuwe album Summerland live aan het publiek kon presenteren. Raven van Dorst refereert daar vanavond ook aan in Doornroosje, blij om het album eindelijk samen te vieren. Het is uitverkocht, maar je had dan ook genoeg tijd om kaartjes te kopen, aldus Van Dorst, die voor aanvang op twitter ook nog even de kok van Doornroosje complimenteert.
‘Nog nooit zo lekker backstage eten gehad.’ Juist ja, de Doornroosje-kenners wisten dit al wel natuurlijk. Ooit was de hete saus favoriet bij Slayer en dat was ook de inspiratie voor de titel van het kookboek van Nienke van Hunen, dat Van Dorst trouwens gelijk kocht. Het is een goed weerzien met de band na het regelmatig verplaatsen van het concert. Het komt er eindelijk eens van. De kleine paarse zaal van Doornroosje voelt ook gezellig druk, niet al te propvol. Een flink deel van het publiek ervaart de avond wel wat gelaten, zo valt ons op, maar de bands zelf geven alles op het podium.
Voorpogramma Ggu:ll uit Tilburg (in 2016 nog in Doornoosje op de eerste editie van Soulcrusher) doet het ergens nog wel rustig aan met hun zwaar en langzaam voortslepende post-doom. Lome riffs en langzame klappen van de drums, met hier en daar wat shreddend gitaarwerk en de nodige roggelzang om alles goed af te maken. Het geluid klinkt in het begin wat zacht door mijn oordoppen, dit soort muziek hoort te knallen natuurlijk. Oordoppen uit doen? Toch maar niet. Het trekt wel bij uiteindelijk. Het gitaarspel ziet er niet al te lastig uit, denk ik nog, dat zou ik met wat oefening misschien ook nog wel kunnen, maar dat is vast te naïef gedacht. Met dit tempo is het wel wat makkelijker natuurlijk. Ergens ook wel opvallend dat steeds dezelfde akkoorden langs lijken te komen. De band kan nog wel een tikkie strakker spelen voor ons gevoel, maar uiteindelijk hou ik wel van de sfeer die de heren hier aanbrengen. Mooi meeslepend en met gebalde vuist. De band speelt trouwens ook op Roadburn (op zondag 24 april) in een samenwerkingsverband met Terzij de Horde.
Na een korte muzikale intro horen de bandleden van DOOL (in 2016 op Roadburn trouwens) dan op te komen, maar op de een of andere manier stopt het daar en gaat het zaallicht weer aan. Dat was het, roep ik nog. Wel een beetje kort hoor. Een paar minuten later gaat het licht dan alsnog uit voor de hoofdact. De band start met “Sulphur & Starlight” van het Summerland-album dat ik op de een of andere manier nooit helemaal goed heb beluisterd. In de aanloop van dit concert (toen ik het nog eens een paar keer draaide) leek me dit een vergissing. Ja, er staan er ook een aantal nummers op die me wat minder doen, met name de melodieuze en wat softe stukken vind ik soms iets minder, maar eigenlijk is het een prima album dat als geheel ook niet veel onder doet voor Here Now, There Then, dat misschien wel wat rauwer en donkerder is. Bij Summerland is de spanning wat meer verborgen wellicht. De duistere demonen kruipen meer onder de huid. Vanavond komt het nieuwe materiaal goed uit de verf (zeven nummers van dat album), waarbij de band echt fenomenaal op dreef komt in de loop van de tweede helft. Summerland (en dat wist ik niet) verwijst naar het hiernamaals, aldus Van Dorst. Het titelnummer heeft een rustige aanloop dat mij weinig doet (de tweede zang hier is ook wat vals), maar het lange nummer ontwikkelt zich uiteindelijk wel goed. Via het prima “A Glass Forest” wordt gestart met de Killing Joke-cover “Love Like Blood”. Het origineel is niet te overtreffen zou je denken, en ik heb meestal ook een hekel aan covers, maar dit is toch echt een fantastisch (andere) uitvoering in post-doom-achtige stijl. Fijn dat ze dit blijven spelen live, want het voegt echt wat toe. Bekend oudje “Oweynagat” komt daarna goed hard binnen en “Dust & Shadow” van het nieuwe album is daarna fenomenaal goed gespeeld. Hard en strak. Mijn favoriete nummer (en de afsluiter) ook van het album. Van Dorst speelt op de laatste nummers ook goed gitaar, zo valt me op. Sowieso is de zang top in orde ook. De bandleden gooien hun hele lijf er steeds in en met dit geweldige laatste nummer is een toegift ook totaal overbodig, hier komen ze toch ook zelf niet meer overheen. Een fantastisch sluitstuk van een band in vorm die dat eindelijk ook kon laten zien.
Pingback: De 50 beste concerten van 2022 – t-beest