Och ja, dat is vanavond! Ik was toch echt even vergeten dat ik op de late zondagavond nog een concert had staan. Het Australische Mildlife kende ik vooral van het nummer “Rare Air”, dat ik op nummer twee had gezet van de beste nummers uit 2020. Fijn nummer vond ik dat inderdaad en de voornaamste aanleiding om toch maar even te gaan buurten in Merleyn.
Het kwartet maakt indie jazz-rock en klinkt alsof het rechtstreeks uit de late jaren ’70 komt, aldus de beschrijving, met een weelderige, kosmische mix van jazz fusion, psychedelia, funk en disco. Weinig aan toe te voegen overigens. Op de plaat vond ik dat ene nummer heerlijk, bijna een guilty pleasure, maar ik werd nog niet direct door andere nummers geïmponeerd. Live is de impact met hoger volume natuurlijk weer wat anders. Thuis klinkt het nog wel eens erg behoudend, maar zo in deze live-setting blijkt vanaf het eerste begin wat voor lekkere schwung er in zit, voortgedreven door een groovy drum/bas-combo, waar overheen lekker gejamd wordt door gitaar en synthesizers. Met name de synthesizer is toch wel een sterk punt van dit kwartet, dik ingezet en met fijne ruimtelijke effecten geeft het extra slagroom op je swingende taart. Er wordt wel gezongen, soms best zoetjes ook, maar gelukkig wordt dat beperkt. De synthesizer-man zingt een beetje lijzig of stoïcijns, maar dat heeft wel wat. De man op gitaar en dwarsfluit(!) gebruikt iets van een autovocoder, dat me ergens doet denken aan Kraftwerk. Klinkt ook niet gek. Met die zangers krijgen we nog een extra laag melodie om de oren, maar toch fijn dat er veel instrumentaal wordt gespeeld. De heren zien er ook wel relaxed uit en doen kundig hun ding. Na twee prima swingende nummers (ik hoorde dat die nieuw waren van iemand, maar het waren nummers van het Phase-album uit 2017) wordt “Rare Air” ingestart en geniet ik van een prima uitvoering van mijn geliefde nummer, waarin de synths gelukkig goed te horen zijn. Het laatste gedeelte herken ik minder, maar op de setlist staat later ook dat ze hierin een jam hadden verstopt. Lekker! Merleyn is nog best aardig gevuld (opvallend, ik dacht echt dat niemand dit zou kennen) en doet een zwoel en warm dansje bij deze muziek. Bij vlagen klinkt het exotisch. Uit een kokosnoot. “Automatic” als afsluiter vind ik dan echt de minste en het sloomste nummer van de avond en dat roept om een toegift die er niet komt (in een andere setlist zag ik “Phase II” nog staan als toegift). Nou ja, na dik een uur is de tijd blijkbaar op, maar het was ook wel leuk genoeg geweest zo. Weer eens wat anders dan donkere metal zoals op Roadburn. Een aangenaam fris, fruitig en zonnig tussendoortje.
