Het is bijna 12 jaar geleden dat we Villagers voor het eerst zagen op het kleinste podium van Lowlands, hier nog een videootje. De Ierse singer-songwriter Conor O’Brien richtte de band op in 2008 en sinds Lowlands 2010 staan ze regelmatig op een Nederlands podium. Vlak na dat Lowlands optreden (in november), stond de band al in Doornroosje. O’Brien refereert daar vanavond ook aan en vraagt wie er in het oude Doornroosje was. Meerdere mensen blijkbaar. Inmiddels is dit al zeker de vijfde keer dat Villagers in Nijmegen te zien is en dat verveelt eigenlijk nooit.
Ik heb er dan ook al vaak over geschreven, dus laat ik het eens kort houden, het is sowieso druk met al die inhaal-concerten en festivals die gewoon weer plaatsvinden. De band trekt dus nog steeds publiek, ze staan in deze tour naast Nijmegen ook in Amsterdam (Paradiso), Rotterdam (LantarenVenster), Deventer (Burgerweeshuis) en Maastricht (Muziekgieterij). Dat is niet slecht van deze kleine troubadour met band, die nog steeds relevant is dus. De grote zaal van Doornroosje staat aardig gevuld, al is het achtergedeelte en het balkon dicht. Vorige keer stond de band nog in de kleine zaal, maar dat vind ik vooral zelf interessant denk ik. Villagers is op tour met support-act Sorcha Richardson, ook een singer-songwriter uit Dublin, gezegend met een prima stem. Haar pop/rockliedjes zijn aangenaam als starter vanavond. Sympathiek die Richardson, die nog even meldt hoe geweldig de mensen back-stage zijn en hoe fantastisch het eten was (komkommer-wodka ijs!).
Ze is met drummer en bassist gekomen en speelt zelf ook gitaar, een Fender telecaster, misschien wel dezelfde als die Conor O’Brien gebruikt om even lekker los te gaan bij een nummer (“Circles In The Firing Line”). De avond staat voor een groot deel in het teken van het Fever Dreams-album van vorig jaar, dat ik nauwelijks heb geluisterd, maar er staan wel een paar mooie nummers op, zo blijkt ook vanavond. O’Brien kan natuurlijk als geen ander prachtig zingen in combinatie met zijn akoestische gitaar. Zoals wel vaker genoemd zou ik voor een leuk avondje kampvuurmuziek alleen hem uitnodigen, normaal ben ik niet zo onder de indruk van artiesten met alleen een akoestische gitaar. Nu heeft hij ook een prima band bij zich natuurlijk, dus hij hoeft het ook niet alleen te doen. De muzikanten op synths en elektronica zijn geschoold genoeg om er ook wat blaasinstrumenten bij te pakken op een aantal nummers, O’Brien speelt zelf ook op een paar nummers trompet (bij een eerder optreden deed de drummer dat). Het geeft meer jus over je aardappelen, die extra instrumenten en elektronica/synths/samples. Op eerdere albums was dat nog prominenter aanwezig, vanavond waren er sporadisch wat uitspattingen, maar grotendeels draait het om de liedjes. Een beetje meer van de lijntjes afwijken vind ik wel prettig en dat had de band best vaker mogen doen. Villagers begint vanavond met twee oudjes “My Lighthouse” ({Awayland}) en “Everything I Am Is Yours” (Darling Arithmetic), het nieuwere “Deep In My Heart” en oudje “Set the Tigers Free” van het Becoming a Jackal-album uit 2010. Daarvan komt ook het titelnummer langs in de toegift (na een herstart overigens, blijkbaar ging daar iets niet helemaal goed in het begin). Ook “Hot Scary Summer” en “Courage” (in de toegift) zijn bekendere oudere nummers, je ziet het publiek soms meezingen en anders spoort O’Brien je wel een keer aan. Afsluiter van de vijf (!) songs in de toegift na iets van anderhalf uur concert is het mooie “So Simpatico”, dat op de plaat best zoet is, maar zo live mooi tot bloei komt. Het is weer eens wat anders dan al het gitaargeweld afgelopen weekend. Verandering van spijs doet eten en Villagers zorgt voor zoet broodbeleg. Bij vlagen was ik toch weer diep onder de indruk van dit mannetje en zijn prachtige stem en die mooi geplaatste akkoorden. Fijn.
