Deze kaartjes lagen ook al een tijd in de digitale kast. Sinds begin 2020, toen we nog dachten dat zo’n virus ver weg was. Anneke van Giersbergen had toen al het idee opgevat om een reeks optredens in de kerk te verzorgen onder de noemer ‘Anneke van Giersbergen – Goes to church’. Dat werd dus ook een paar keer uitgesteld. Uiteindelijk komt het er dan toch van, terwijl de zangeres in de tussentijd een nieuw album uit heeft gebracht en ze vorig jaar nog te zien was bij het AvroTros programma Beste Zangers. Misschien is het mede daarom zo druk tijdens deze tour, van tevoren waren acht van de negen optredens al uitverkocht. Daarmee zit de kerk weer eens goed vol in elk geval…
Ze is al veel langer aan de weg aan het timmeren natuurlijk, tot 2007 was ze vooral bekend als zangeres van The Gathering, maar ze maakt al vele jaren soloalbums en werkte al veel samen met andere artiesten en/of in andere projecten (zoals VUUR, The Gentle Storm, Lorrainville). Van singer-songwriter materiaal tot stevige metal, ze gaat rustig van soft naar knoerthard, maar solo houdt ze het vrij rustig. De laatste keer zag ik haar in de schouwburg van Tiel en dat was ook in een akoestische setting. Ik wist ook eigenlijk niet dat ze in de Stevenskerk alleen met gitaar zou komen. Alleen zang en gitaar vind ik normaal wat magertjes, maar haar gouden stem klinkt deze avond echt prachtig loepzuiver en het galmt mooi door de kerk, daarnaast kan ze een goed potje akoestisch gitaar spelen.
Hoewel dit de eerste van een reeks optredens in de kerk is, lijkt de setlist op eerdere optredens in Duitsland. Een avond vol solomateriaal, met zes of zeven nummers van het laatste album The Darkest Skies Are the Brightest, aangevuld met nummers uit andere oude projecten en/of die ze heeft opgenomen met andere artiesten, plus een aantal fijne covers. Dat ze inmiddels ervaring in het theater heeft en weet hoe ze een publiek kan vermaken blijkt ook vanavond weer, als er voor elk nummer een kort verhaaltje wordt verteld. Dat doet ze sympathiek en af en toe krijgt ze de lachers ook wel op haar hand. Bij “Agape” (Grieks voor naastenliefde/onvoorwaardelijke liefde) vraagt ze altijd of er een Griek in de zaal is en dat is dan altijd zo (vanavond ook weer iemand). Later in de set vraagt ze of er ook gitaristen in de zaal zitten, ik reken mezelf daar nog niet echt toe, maar geloof dat ik wel de enige ben die hard moet lachen om haar grapje over het stemmen van haar gitaar (jaaa drop-D!! .. metal!!!!).
Uiteraard komt er iets langs van Kate Bush, waar ze erg fan van is (en daar ook al eens een tour met covers van heeft gedaan dacht ik): het meer uptempo “Running Up That Hill (A Deal With God)”. Het origineel is wel wat mooier, we blijven kritisch natuurlijk. “My Mother Said” daarna is van het oudere album Drive, waarbij ze verwijst naar haar eigen ouders, maar ook hoe ze zelf moeder is van Finn, inmiddels 17, en hoe hij de kleurencombinaties voor haar kleren uitzoekt. Dat kan hij namelijk veel beter. Ze kan enorm genieten van het samen spelen/zingen met hem thuis. Volgens mij zie ik man en kind ook ergens achterin staan/zitten in de kerk, maar dat kan ik fout hebben. Uiteraard ontbreekt een nummer van The Gathering niet, “Saturnine” wordt echt prachtig gezongen, een van haar favoriete The Gathering-nummers, zo vertelt ze vanavond. Een van haar progrock/metal-helden is Devin Townsend en daar heeft ze regelmatig mee gewerkt, een aantal van zijn nummers zijn door haar ingezongen en we hebben haar ook wel eens gezien als gast bij zijn optredens. “Ih-Ah!” komt van hem langs. Grappig genoeg staat Townsend op dat moment te spelen in Nederland als support van Dream Theater in de AFAS live, al benoemt ze dat niet. Na een enthousiast ontvangen Pink Floyd cover “Wish You Were Here”, komt een andere progmetal-held uitgebreid ter sprake, Arjen Lucassen van Ayreon, en hoe hij zich vaak opsluit thuis om fantastische nummers te componeren en het touren eigenlijk niet zo leuk vindt. Trots vertelt ze dat ze hem een keer heeft overgehaald om samen een tour te doen, want optredens van hem zijn echt sporadisch. Een nummer dat ze samen met hem deed, “Valley of the Queens”, wordt gespeeld. Daarna vertelt ze dat “I Saw a Car” (van het nieuwe album) is ontstaan toen ze (rondom studio-opnames) uit haar hotelkamer keek en een gave auto zag rijden en daar snel een nummer voor bedacht. Het zou het album misschien niet halen omdat het toch een ander soort nummer is, maar net dát nummer werd wel opgepikt door de radiostations. Nummer van Chris Cornell vervolgens (‘gone too soon’, zegt ze daarbij) is “Like a Stone”, eigenlijk een nummer van Audioslave (Cornell met de muzikanten van Rage Against the Machine).
Nog twee nummers dan? ‘Ja, ik ga niet helemaal af en dan weer op, dat is zo’n eind, dan zie je me helemaal lopen.’ “Hurricane” van het nieuw album klinkt echt heel mooi en krachtig in deze setting. Voor afsluiter “Weary” pakt ze dan de kleinere gitaar, die ze overal mee naartoe sleept voor dit nummer en (in open tuning) gestemd moet worden (want van de wisselende temperatuur in al die verschillende ruimtes, daar houden ze niet zo van). Het nummer vind ik niet eens de mooiste van de avond, maar ik word wel verrast hoe prachtig en zuiver de zangeres de hele avond zingt en klinkt. Geen last van de echo’s in de kerk dus, maar het gebouw versterkt het juist allemaal extra mooi en zo’n omgeving is sowieso al sprookjesachtig natuurlijk. Zo akoestisch zonder band kan me normaal niet zo enorm boeien, maar Anneke van Giersbergen is een uitzondering. Ik zou haar nog wel eens samen willen zien met Conor O’Brien van Villagers die ik eerder die week zag, zo’n beetje de enige twee artiesten die ik uit zou nodigen voor een kampvuur-sessie. Wie weet. Ze blijft druk met allerlei projecten en het is sowieso tof dat ze nog regelmatig op de planken is te zien. Een van de beste zangeressen van Nederland, zo niet de beste. Daar had ze die Beste Zangers-uitzendingen ook helemaal niet voor nodig, maar dat wisten wij natuurlijk allang. Klasse apart.
