Gezien: Mogwai, TivoliVredenburg, Utrecht

Vaandeldrager van de hedendaagse post-rock is en blijft Mogwai, sinds 1995 actief en nog steeds relevant, zeker sinds de uitstekende nieuwe plaat As the Love Continues van vorig jaar. Knap ook hoe de band met (grotendeels) instrumentale rock opnieuw de Ronda in TivoliVrendeburg voltrekt, ook al is het niet helemaal uitverkocht.

Als support vanavond heeft Mogwai de Engelse band bdrmm (uit te spreken als ‘bedroom’ zo horen we vanaf het podium) meegenomen. Shoegaze met een lik post-punk, met een opvallende rol voor de jonge frontman Ryan Smith, die een goed en gedreven stuk gitaar speelt en goed en opvallend melodieuze zanglijnen zingt tussen de instrumentale stukken tussendoor. Ik heb de oordoppen nog niet in en de gitaren hakken er goed vol in na een kort pingelstukje op gitaar. Oordoppen in dus maar, hoewel de band dan ineens wat wolliger klinkt, die dempen de gitaren dus nog best wel. Naast de shreddende gitaren in shoegaze-stand voel ik ergens voel ik een eighties-sound van The Cure, in dit artikel ook genoemd trouwens, misschien door de gitaar-echo en wat holle sound hier en daar. De podiumpresentatie is ook opvallend dynamischer dan bij Mogwai; de heren vliegen er vol in, met name de bassist speelt erg grappig op zijn bas, hij valt zijn gitaar gulzig aan als een leeuw op zijn prooi. Ze hebben er plezier in en zeggen een paar keer hoe blij en trots te zijn hier te mogen staan in het voorprogramma. Er komen wat nieuwe nummers voorbij in een set die soms wat cheesy overkomen, maar ook cheeky; behoorlijk stevig geserveerd soms, maar ook weer mainstream genoeg zou je zeggen om een groot festival-podium te vullen. Het zal een iets jonger publiek ook vast aan kunnen spreken. Prima opstarter vanavond.

Ik heb wel een beetje een haat-liefde verhouding met Mogwai moet ik zeggen. De band stond op dezelfde plek in 2014, de laatste keer ook dat ik ze zag. Toen was ik niet helemaal overtuigd, mede ook doordat de band ook wat minder aansprekende platen had gemaakt voor die tijd. Het As the Love Continues-album was een goede reden om zonder twijfel een kaartje te kopen dit keer, dit smaakte naar een live-uitvoering van dat materiaal. We beginnen gelijk met het goede “To the Bin My Friend, Tonight We Vacate Earth” van dat album en het geluid staat opvallend goed, zo spatzuiver heb ik het zelden door mijn oordoppen gehoord. Gedurende de set klotst het volume oplopend tegen de rand aan, maar elk instrument is uitstekend helder te horen. Ik sta een stuk voor de PA (op rij 13 of zo), heel iets naar links, de juiste plek voor een enorm goed uitgebalanceerd en stereofonisch geluid. Daarmee komt dat eerste nummer hard binnen. Dit is domweg prachtig. Barry Burns speelt in dat eerste gedeelte veel piano, later op de avond pakt hij ook de gitaar er bij voor enkele nummers, of keert hij terug naar zijn synths, en op twee nummers zorgt hij voor (sterk vervormde) zang. Daarvan is oudje “2 Rights Make 1 Wrong” (van Rock Action, 2001) – als eerste nummer in de toegift – wel aardig, maar net te loom en te langdradig. Ik zie Alex Mackay en Stuart Braithwaite bij dat nummer flink lachen op een gegeven moment, al is niet duidelijk waarom (Burns klinkt misschien wel guitig, weet ik veel). Het valt me vanavond echt op hoeveel nummers echt loom klinken, wat dat betreft komen er in het laatste gedeelte wel wat meer uptempo nummers langs. Het is de achilleshiel van Mogwai in mijn beleving, op enkele momenten wordt het wel heel langzaam en loom geserveerd, ook al weet je dat de geweldige gitaaruitspattingen wel gaan komen. Je moet de spanning er wel in houden. Toch stoor ik me daar niet al te veel aan. Publiekslieveling “Ritchie Sacramento”, als derde geserveerd, vind ik wel wat flauw en de zang van Stuart Braithwaite overtuigt vanavond ook niet echt. We blijven kritisch natuurlijk. Maar eerlijk is eerlijk, verder is er niet echt iets te klagen, er is genoeg afwisseling tussen het laatste album (zes nummers) en (zeven) andere albums. “Midnight Flit” en “It’s What I Want To Do Mum” van het nieuw album klinken fantastisch live (met name die eerste, die tweede is op den duur ook wat loom), maar met name “Drive The Nail” is live een enorme beuker van jewelste, wat waanzinnig! Goedendag! In de (laatste) toegift klinkt “Ceiling Granny” van de nieuwe plaat enorm gedreven. Wat een dikke impact maakt dit nummer live, een uitstekende afsluiter dus, waarbij Alex Mackay nog maar eens bewijst van voor geweldige gitarist hij ook is. Hij zit sinds 2016 bij de band als live-gitarist als ik Wikipedia mag geloven, maar die moeten ze maar gewoon officieel bandlid maken. Van de oudjes bevallen me “I’m Jim Morrison, I’m Dead” (The Hawk is Howling, 2008) goed en “Remurdered” (Rave Tapes, 2014) blijkt live ook een enorme topper (met een hoofdrol voor de synthesizer). Daarnaast is “We’re No Here” (Mr. Beast, 2006) ook supermassief en scherp in de afronding. Bloed uit de oren. Ik had nog graag “Rano Pano” ergens gehoord (van Hardcore Will Never Die, But You Will uit 2011), maar zo blijft er altijd nog wat te wensen over. Maar eerlijk is eerlijk, veel beter kon het eigenlijk niet vanavond, Mogwai is messcherp in vorm en levert na al die jaren een tamelijk briljant concert af vanavond in Utrecht. Goed om daar toch weer bij te zijn.