Gezien: Ecstatic Vision, Merleyn, Nijmegen

Het is nog klam buiten als ik richting Merleyn loop. Het is vrijdagavond en gezellig druk op straat. Op de achtergrond hoor ik nog wat geroezemoes vanuit het Goffertpark waar de Red Hot Chili Peppers al even zijn begonnen. Chaos in de stad. Lange rijen voor de ingang. Oude glorie herleeft daar. Snobisme misschien, maar ik haal mijn schouders op. De vorige keer in het Goffertpark was ik er wel bij, maar nu ga ik liever naar een onbekender bandje in een klein zaaltje. Goedkoper, minder massaal en een stuk leuker in mijn beleving.

Voor mij hoeven die grote concerten dus niet meer zo, al ga ik nog wel naar Rammstein in het Goffertpark, vlak na Down the Rabbit Hole begin volgende maand. Misschien is het cherry picking, maar de optimale belevenis van een concert is toch wel beter als je lekker dicht bij het podium kan staan en met een select gezelschap kunt genieten van een intiem (aanvoelend) concert. Het is ook wel makkelijk praten met zoveel aanbod van goede, kleine en talentvolle bands, laat dat maar aan Doornroosje over. Alhoewel. Ecstatic Vision vond ik op Roadburn 2016 niet echt uit de verf komen, maar op de plaat klonk het toch wel aardig. En een concert op de vrijdagavond is altijd een fijne start van het weekend. We geven de Amerikaanse band dus gewoon nog een kans.

Die kans geven we ook aan Severant, dat wordt omschreven als een nieuwe en opkomende band uit Eindhoven. ‘Severant haalt hun invloeden uit bands als Pink Floyd en The Devil’s Blood, verwacht prachtige melodieën en harmonieën die zweven op een diepe groove’, aldus de beschrijving. Met een liefde voor de psychrock sixties en vroege seventies. Vergeleken met de hoofdact vanavond is het rustig en melodieus, met hier en daar inderdaad een klein likje duisternis door wat sinistere akkoorden, maar verder klinkt het behoorlijk radiovriendelijk en minder ruig dan de hoofdact. Bedachtzaam en behoedzaam, met een enkele tempoversnelling, goed gezongen, aardig gespeeld, maar het had nog best nog wel wat extra vuur kunnen gebruiken. Enfin, dat likje Devil’s Blood smaakt niet eens verkeerd, misschien kunnen ze nog meer die occulte kant op ook.

Wat ik zelf over Ecstatic Vision had geschreven kan ik vanavond echt niet meer plaatsen. Of de band was toen niet in vorm of ikzelf. Ik weet het niet zo goed. Nieuw album Elusive Mojo klonk me helemaal niet slecht in de oren, dus vandaar dat ik hier nu sta. De energie spat gelijk van het podium af en dat treft doel in de overigens matig gevulde zaal, maar dat mag de pret nauwelijks drukken. Het geluid staat zoals altijd wel hier standje moddervet en de band klapt er gelijk goed op, met de sax (die wordt afgewisseld met de gitaar) als opvallende noot tussen de vuige heavy stoner/psych (plus Detroit-rock en proto-punk volgens hun eigen beschrijving). Voor fans van Hawkwind, The Stooges, Monster Magnet. Zeggen ze zelf. Enfin. Lekker vuig en hier en daar wat simpel doorgeragd, maar wat geeft het. De band geeft alles dus. De interactie tussen de bandleden is geweldig leuk, zo krioelt Kevin Nickles al vrij snel met zijn saxofoon op het podium terwijl zanger/gitarist Doug Sabolik er naast gaat liggen om de sax te blijven voorzien van een microfoon (zie ook de foto’s van Doornroosje door Edwin Smits). Het zweet klots al gauw tegen het plafond. Mijn hoofd knikt tevreden op en neer.

We zijn natuurlijk ook een jaartje of zes verder, maar Ecstatic Vision neemt hier glorieus revanche voor het wat slordige optreden op Roadburn. Misschien dat ze gewoon beter zijn gaan spelen, strakker in elk geval, en dit keer wordt het met extra passie en energie geserveerd. Als de set al even is afgelopen blijft het publiek (terecht) joelen en dwingt de band tot nog een nummer in de toegift. Het lijkt echt een spontaan extraatje zo, als kers op de taart van een prima avondje live-muziek in een intieme setting.