Het moest een keer gebeuren natuurlijk, maar de timing is erg ongelukkig. Een dag voor de Vierdaagsefeesten in Nijmegen alsnog voor het eerst corona krijgen. Ik kan dat. Terwijl de Vierdaagse en de bijbehorende (zevendagen-)feesten in Nijmegen eindelijk weer eens doorgaan dit jaar, zit ik in isolatie en moet ik dus een groot deel van het interessante programma van mijn geliefde Valkhof Festival missen (zeven dagen lang, met zo’n 170 artiesten op acht podia), dat vorig jaar nog van alles wist te organiseren onder de noemer X Valkhof Festival. Balen? Ja natuurlijk. Aan de andere kant mocht ik zonder klachten al genoeg festivals en concerten bezoeken dit jaar, dus daar hoef ik niet over te klagen. We blijven – eh – positief! Met duidelijk minder energie dan anders pikte ik alsnog een staartje mee van het festival en dat wil ik niet onbesproken laten. Een klein sfeerverslagje dan maar…
Voor de meer uitgebreide verslagen kun je zoals elk jaar prima terecht bij 3voor12 Gelderland, dat weer uitgebreid verslag deed met foto’s en tekst van de Vierdaagsefeesten, inclusief Valkhof Festival. Check ook hun top 20, dat ook wel aardig in mijn eigen lijn der verwachtingen ligt. En check ook de festival-website natuurlijk, met ook een overzicht van foto’s.
Ik had het graag zelf willen checken allemaal. Zo had ik graag eens Tramhaus live willen zien op de zaterdag, met op die dag ook bands als Silverbacks, deathcrash, Just Mustard, Stone en Crack Cloud. En Blow 3.0 op het nieuwe Bloem-podium aan de overkant van de Voerweg, waar wat meer jazz- en wereldmuziek stond geprogrammeerd. Op zondag stonden Orions Belte, Spill Gold en Beak> op mijn wensenlijstje, alhoewel de grootste teleurstelling die dag een optreden van Mario Batkovic was in de Stevenskerk. Teleurstellend dat ik er niet heen kon bedoel ik dan, want ik begreep dat het een geweldig mooi optreden was van deze kunstenaar op accordeon. Maandag het avondje metal in het park, met optredens van onder andere Neptunian Maximalism en Psychonaut, die ik allebei gelukkig al wel eerder live had mogen aanschouwen. Ook de ‘feestbrass’ van Naft op het Bloem-podium leek me wel een frisse tegenhanger ten opzichte van het gitaargeweld in het park zelf. Op dinsdag had ik vooral Kit Sebastian en Avalanche Kaito aangestreept, het bleek uiteindelijk de warmste dag van de week (en het jaar) te worden met een maximumtemperatuur van tegen de veertig graden, waardoor deze eerste wandeldag van de Vierdaagse ook geschrapt werd. Verstandig. De woensdag van het Valkhof Festival leek mij niet zo heel interessant, bovendien was er kans op regen en onweer die avond.
Op donderdag had ik eigenlijk ook niks aangekruist in het programma, maar ik waag me aan een eerste bezoekje buiten, richting het Kronenburgerpark voor een hapje (het miezert een beetje en daarmee is het zoeken naar de fijne feeststemming) en daarna richting de Smaakmarkt bij het Labyrinth op de Waalkade, waar we Minka zien spelen. ‘Alternatieve electropop met een rock ‘n roll vibe. Ze schrijft Nederlandse teksten over het leven en geeft je beats om op te raven’, aldus de beschrijving op haar site. Leuk spontaan optreden met een grappige cover van Nothing but Thieves (“Sorry”), maar dan in het Nederlands. Dan wordt het wat flauwer en gaat het over wandelen en dat is aanleiding om even door – eh – te wandelen. Naar het Valkhof dus, daar was het me ook even om te doen.
Het weerzien met het park in optimaal festival-ornaat doet me goed. Drie jaar zat er inmiddels tussen, maar het is alsof je gewoon weer op vertrouwd terrein thuiskomt. De opzet is hetzelfde, met alleen het Entree-podium een stukje verder naar links, beter in het zicht geplaatst met wat meer ruimte (en omgedraaid met een bar). Bij de entree weer de Poort met dat gekke, wat weggestopte hoekje podium, waar soms ook bands en DJ’s staan geprogrammeerd. Daar vlak naast is ook vertrouwd de Plees to Be voor al uw – eh – behoeften, al begreep ik ergens dat dit de laatste keer zou zijn? Zou jammer zijn. In het park zelf, naast De Plak met de bekende burgers, een frietje of een Plaksalon, is er ook weer een speciaalbierbar in de ruïne, al wordt dat dit jaar uitgebaat door Oersoep en die hebben wat minder aanbod in mijn beleving (geen speciale donkere bieren bijvoorbeeld). Muzikaal gezien is de eeuwenoude Valkhofkapel ook weer open voor experimentelere bands (voor klein publiek) en worden er dit jaar vooral plaatjes gedraaid in de Tuin, maar de meeste aandacht trekken natuurlijk weer het Boog-podium en hoofdpodium Arc. Weinig veranderd dus, maar dat is ook niet nodig. Ook dat hard lullende publiek is er gewoon weer, maar de feesten zijn ook een sociale ontmoetingsplek om eens luid bij te kletsen met je vrienden, al gaat dat zoals altijd wel wat ten koste van de goede muziek op de achtergrond.
Op het Boog-podium is Kids With Buns de eerste band die ik kan en mag zien dit jaar op het Valkhof. De Belgische band draait voornamelijk om de (vrolijke en vriendelijke) zangeressen/gitaristes Marie van Uytvanck en Amber Piddington. Muzikaal doet het me altijd erg aan Alt-J denken, met name door die typische zang(klank) van een van de zangeressen en ergens doet het begin van een nummer me aan Klangstof denken. Of we The Slow Show kennen? Ja? Echt waar? Dat is dan voor het eerst, aldus de band, waarna ze als cover “Hurts” van die band instarten. Bij vlagen een mooi gelaagd, melancholisch optreden. Plezant, zullen we maar zeggen.
Nog meer kids met Kids Return, een Franse zwijmelpop-band opgericht in 2020 door Adrien Rozé en Clément Savoye, dat soms wel erg zoet door de bocht speelt. En loom. En dromerig. Op zich staat hier een prima band op het grotere Arc-podium; ze spelen goed in harmonie (op een moment klinkt het wat Oasis- of Beatles-achtig), met een likje soul en funk. Aan de uitvoering mankeert niet zo veel, maar het is bij vlagen echt te flauw zoetig, deze door – volgens de beschrijving – Japanse cinema geïnspireerde muziek, dat klinkt als ‘een mix van Beach House en landgenoten Air’. Zo’n vocoder is leuk voor een act als Daft Punk, maar hier vind ik het toch wat gek. Nou goed. Veel meer is er ook niet te doen deze avond op het Valkhof in mijn beleving en na een tussenstop bij het café van favoriet filmhuis Lux, breien we er al vroeg een eind aan.
De energie is er wel, maar de concentratie ontbreekt wat en ik blijf wat moe in mijn hoofd. De vrijdag gaan we nog wel met goede moed op pad, al ontbreekt dus wat frisheid om er helemaal vol van te genieten. We zijn er wel op tijd bij op de vrijdag, met The Garnals op het Entree-podium en een al goed gevuld stukje park, zo aan het eind van de middag. De band zou ik al eerder zien in het voorprogramma van The Limiñanas in Doornroosje, maar de band had toen ook te maken met corona. De band uit Arnhem refereert in het programmaboekje naar The Brian Jonestown Massacre, Kurt Vile en King Tuff. Aardige laidback pyschpop in mijn beleving, met ergens een lik country (twang) en wat snedige solo’s. Aardig als opstarter in het park, al mist het ook wel wat opwinding.
Op datzelfde podium, na een pauze van een half uurtje, bevalt Severant me beter en ter plekke hoor ik dat ik die band al eens eerder heb gezien dit jaar. Nou zeg, ik ben echt niet scherp! Nou ja, toen speelden ze wel in het donkere mistige zaaltje van Merleyn, als voorprogramma van Ecstatic Vision. De band uit Eindhoven doet wat denken aan The Devil’s Blood of Dool, met net zoveel energie en lange haren. Degelijke melodieuze (psych)rock uit de jaren zeventig of zo, met een licht occult randje of duistere sfeer, maar verder goed te verteren, met ook smakelijke gitaarpartijen. Prima bandje.
Het Duitse Aggregat was ons al eerder opgevallen tijdens ESNS 2021 online en fijne Youtube-fimpjes. Dik aangekruist in het denkbeeldige programmaboekje dus. Het drietal maakt in essentie elektronische muziek, dat uiteraard wel dansbaar is, met live drumwerk en extra gelaagd door het gebruik van een cello (met de nodige effecten). Geen standaard stoempwerk, maar electro met finesse en fijne gelaagdheid. Het is wat vroeg voor het park om voluit te gaan dansen, dit had later op de avond ook nog wel kunnen knallen wellicht.
Maar goed, de vrijdagavond kenmerkt zich ook door bands met gitaren, POM liet zich al eens van haar goede kant zien op ESNS dit jaar, dat helaas ook online moest plaatsvinden, maar daarmee wel de leuke opkomende bands kon showen aan een groot publiek. De band uit Amsterdam maakt naar eigen zeggen “FUZZPOP’ en klinkt vrolijk en blij, de energie/punk-attitude komt vooral van de innemende frontdame die de boel enthousiast opjut en tegen het einde het publiek induikt. Leuke band, met makkelijk verteerbare rock als lichte snack.
Het is inmiddels druk geworden op het Valkhof. Misschien is dat altijd wel zo op de vrijdag, maar er worden dan ook nog wel wat goede bands voorgeschoteld. Of in elk geval opmerkelijke. Voice of Baceprot is een soort moslim-metal uit Indonesië. Drie dames met snoeiharde metal, dat is opvallend natuurlijk. Ergens klinkt het als een gimmick, maar het wordt aardig uitgevoerd en met name de bassiste is erg goed, naast een degelijk potje drums en aardig gitaarwerk. De melodieuze zang is niet echt heel zuiver, wat dat betreft kan ze beter blijven schreeuwen. Het publiek schreeuwt en springt in elk geval hard mee met covers van Metallica (“Enter Sandman”) en Rage Against The Machine (“Killing In The Name”). Het Valkhof ontploft en krijgt de scheut opwinding waar het naar op zoek was.
Op Boog gaat de mathcore/noisepunk daarna van a fungus van start, dat op de plaat meer een gebalde vuist weet te maken in mijn beleving. Referenties zijn er naar bands als Slint en black midi, maar op dat niveau zitten ze zo op het eerste gehoor nog niet helemaal, met de niet al te zuivere zang en niet altijd even strak afgemeten nummers en de wat soms wat langdradige tussenstukken met minder opwinding. Band met potentie denk ik, dat wel. Neem een tof nummer als “Health”.
King Buffalo staat bekend als een uitstekende (live-)band, dus die krijgt een prima plekje hier op het hoofdpodium, zo op de afsluitende avond van het Valkhof. Ik verwacht hier iets meer energie, maar dat ligt ook aan mij. Alhoewel. De gitaar van zanger/gitarist Sean McVay staat wel wat te zacht in de mix (kan ook aan mijn oordoppen liggen) en het geheel komt wat ‘mellow’ over op me. Meer sfeer dan stoner. Meer als een band als Sleeping Karma (of neem All Them Witches inderdaad) dan de heavy psych/stoner-band die ik ergens wel verwachtte. Maar is dat erg? Nee. Het gitaarspel lijkt bij vlagen wat eenvoudig, maar trekt je uiteindelijk wel mee in een sfeervol geluid, waarbij vooral de bassist de nodige schwung geeft. Je moet van King Buffalo meer genieten en er voorzichtig van proeven, dus niet al te gulzig tot je willen nemen. Na het compromisloze beuken van Voice of Baceprot is dit meer headbangen voor gevorderden en daar is helemaal niks mis mee.
Daarmee is de energie bij mij wel aardig op en merk ik dat ik het druk vind en moeilijk vind om echt op te gaan in de optredens. Tijd om te gaan. We hebben gelukkig op de valreep nog een mooie set bands kunnen zien op mijn geliefde Valkhof. Ik had me deze week vakantie rondom de Vierdaagsefeesten heel anders voorgesteld, maar je hoort me dus niet klagen. Na alle tegenslagen de afgelopen jaren is alles meegenomen en we hopen gewoon op een kleurrijke revanche volgend jaar, om alles weer in optima forma en in goede gezondheid mee te mogen maken. Het Valhof Festival is in 2023 van 15 tot en met 21 juli. Tot dan!
t-beest 