The Afghan Whigs, opgericht in 1986, komt uit Amerika (Cincinnati, Ohio) en maakte vooral furore in de jaren negentig, maar stopte in 2001 voor langere tijd. Sinds 2012 is de band echter weer actief en maken ze ook weer albums. Volgende maand komt het negende album How Do You Burn?. In het najaar gaan ze (naar ik begreep) fatsoenlijk rondtouren met die nieuwe plaat en doen ze ook Paradiso aan. Vanavond ga ik mee met m’n broer naar het knusse openluchttheater in het Goffertpark in Nijmegen, maar ik weet eigenlijk bijzonder weinig van deze band en ken de muziek ook niet zo, maar het is wel gezellig. Een korte sfeerschets dan maar…
Frontman Greg Dulli stond in die droge tussenjaren van The Afghan Whigs wel met zijn andere projecten op de planken. Met The Twilight Singers op Lowlands in 2006 bijvoorbeeld, waar hij ook vriend Mark Lanegan zou hebben meegenomen. Die twee kwamen in 2008 terug op Lowlands met The Gutter Twins. Ik moet een of beide optredens gezien hebben, het staat me nog bij dat Lanegan daar stoïcijns (zoals altijd) en kalm stond te zingen terwijl Dulli veel actiever bewoog op het podium en als een halve speenvarken de microfoon onderspuugde. Of zoiets. Samenwerking met Lanegan zit er niet meer in helaas, maar Dulli pakte dus zijn oude hobby weer op en staat hier gewoon voor ons. Uit de tijd van de grunge dus, maar muzikaal ontwikkelde de band zich naar garagerock met invloeden van soul en R&B als ik Wikipedia en zo mag geloven.
Mooi is hoe de stagemanager van de band ons toespreekt van tevoren. Foto met flits mag niet, en anders vraag je je kleinzoon maar om het uit te zetten. En kom straks naar voren, jullie zitten zo ver weg. Vlak na aanvang van het concert (nieuw nummer “I’ll Make You See God”) worden we naar voren gemaand en staat het publiek toch maar op uit de luie stoel. Het is ook beter en gezelliger voor het podium zo. Dulli waarschuwt even later nog iemand voor het harde geluid en of ie dan niet beter wat papier in z’n oor kan proppen. Dulli oogt inmiddels wat rustiger en grijzer en lijkt ook wel beter live te zingen dan ik me kon herinneren. De band klinkt goed harmonieus, strak en vlot. Op links voor de kijkers is het nieuweling Christopher Thorn (met hoed), die ook in Blind Melon zit en met zijn (Fender Telecaster-)gitaar cool (kauwgompje) en ontspannen zijn ding doet. Vlak naast hem bassist John Curley, die eigenlijk nog alleen met Dulli over is van de originele bezetting. Patrick Keeler (prima op drums) en Rick G. Nelson (zorgt voor verdieping op toetsen, viool en gitaar) zijn onderdeel sinds die ‘Second Coming’. Dat Dulli weer plezier met de band heeft straalt hij hier wel uit met zijn makkers; hij vind het oprecht fijn om hier te staan in dit mooie theater.
Er komen vier nummers langs van het nieuwe album. Verder (misschien logisch) komt veel langs van In Spades, het laatste album uit 2017 en een drietal nummers van het (naar ik begreep) bejubelde Gentlemen. En dan nog wat nummers van diverse albums en een cover van “Heaven on Their Minds” uit Jesus Christ Superstar. De setlist zegt mij als onwetende bezoeker bijzonder weinig, maar zo vooraan vermaak ik me wel. Thuis zet ik de muziek van deze groep ook niet snel op, maar live smaakt alles beter en ik voel me lekker vanavond. Zo vooraan staan de echte enthousiaste fans te dansen (en soms hard mee te zingen) en ik vind het wel leuk om daar in mee te gaan. Voorzichtig danst mijn lijf mee en kan ik weer eens echt genieten, zo vlak voor deze oude rockhelden. Heerlijk gezellig avondje rock in elk geval voor de inmiddels wat oudere en gevorderde muzikanten en fans.
Gelukkig hebben we de foto’s nog:
t-beest 