Igorrr vind je geweldig of je vindt het maar neurotisch gestuiter, althans die indruk heb ik. Ik wist niet dat ik dat zelf ook een beetje kon hebben, maar het optreden van Igorrr in TivoliVredenburg in Utrecht afgelopen zaterdag kwam dit keer ook ineens wat moeilijker binnen bij mij. Dan is de vraag (voor mezelf in elk geval), waarom eigenlijk? De eerdere optredens van de Fransman met consorten (Arnhem 2017, Roadburn 2018, FortaRock 2018), waren toch altijd euforisch goed?
Ik had al lang geleden kaartjes besteld voor dit optreden. Komt nog bij dat even later bleek dat ze ook in Doornroosje zouden gaan optreden waardoor ik die kaartjes weer had ingeleverd Het concert werd een keer of vier of vijf uitgesteld (je weet waarom) en ze kwamen ineens niet meer naar Nijmegen. Toen kocht ik toch maar weer een kaartje terug voor Utrecht. Je wordt er flexibel van. Fransman Gautier Serre zal toch ook flexibel moeten zijn geweest met nog meer wijzigingen. Vorig jaar verlieten de vocalisten de band. Brulboei en moerasmonster Laurent Lunoir zou niet gevaccineerd zijn geweest en dat maakt het reizen met de band (toen in elk geval) niet echt mogelijk en (operazangeres) Laure Le Prunenec wilde meer tijd aan haar privéleven besteden. Ze werden vervangen door nieuwe (opera)zangeres Aphrodite Patoulidou, die dat best niet onaardig doet als je de video’s op YouTube bekijkt, en JB (Jean-Baptiste) Le Bail, ook lid van de Franse black/deathmetal-band Svart Crown. Extra toevoeging was Martyn Clement als gitarist, en dat leek me altijd al wel een logische toevoeging, zodat je die metal-riffs ook echt live kunt spelen. Drummer Sylvain Bouvier is er blijkbaar nog steeds bij. Wat wel een fikse aderlating is, is dat Aphrodite Patoulidou er niet bij is in Utrecht (en überhaupt in deze korte zomertour).
Nou goed, we krijgen nog wel twee extra bands voorgeschoteld vanavond, waarmee de avond al vroeg start om 19:00 met Hangman’s Chair, een Franse sludge-, stoner-, doommetalband. Eentje met aardig wat sfeer en melodie ook. Fijn is eigenlijk de vrij cleane zang van Cedric Toufouti; met zo’n band had je ook een speenvarken achter de microfoon kunnen verwachten, maar van dat geschreeuw hou ik niet zo heel erg (uitzonderingen daargelaten). Ik moet er even een paar minuten aan wennen, maar de band trekt je dan goed mee en het geluid staat zo prima daar midden in de zaal.
Het Belgische Aborted gaat al een lange tijd mee met de nodige bandwisselingen. Brulboei Sven de Caluwé is de enige constante in de band, begrijp ik. Deathmetal dus, maar dan ‘harder, bruter, zieker’ en technisch van grote klasse, aldus hier. Terwijl er een dikke circlepit in de Ronda (pun intended) wordt opgezet, vinden wij het tijd om even pauze te gaan nemen. De zaal gaat hier vol voor (overgave) deze band, maar dit soort schreeuwerige deathmetal met een volgemept geluid (dubbele bassdrums, dat werk) is niet zo aan ons besteed. Wel wat toffe en mooi uitgelichte lijken in de kast op het podium trouwens.
Dan Igorrr zelf, dat er (uiteraard) hard in ramt met wapperende bassen en knoertharde riffs en de ingewikkelde en lekker neurotische breakcore zoals we dat gewend zijn. Stuiterdestuiter. En Weense walsjes. De gekte is er wel maar zit wat verscholen vanavond voor mijn gevoel. ‘De set wordt aangepast tot een speciale show met een steviger repertoire’, zo is de mededeling vooraf om het gemis van Patoulidou op te vangen, al is ze nog verschillende keren van een bandje te horen. Hoewel de zaal zelf rusteloos maar enthousiast meegaat in het geheel, komt het dus niet helemaal binnen bij mij en ik vraag me nog steeds af waar dat nou ineens vandaan komt. Hangman’s Chair vond ik nog best leuk, daar kon ik best van genieten, dus het kan niet echt aan de stemming liggen. Nou goed, het is wat druk in de zaal en we staan wat opgepropt en dat blijft (na coronatijd helemaal) nog wat wennen. Of ik heb de band gewoon al vaker (heel erg goed) gezien en dan kan het alleen nog maar tegenvallen, zeker zo zonder zangeres. En dat is ook zo, ik mis echt de dynamiek en verdieping die ze daarmee ongetwijfeld had kunnen aanbrengen. Lunoir schreeuwde daarbij ook nog net iets intenser dan Le Bail. Het voelt vanavond ineens wat meer als een gimmick of in elk geval als een bekend trucje. De verrassing is er ook wat af misschien? De uitvoering is wat lomp en rechtlijnig ook. Veel bassen en beukend pompwerk, meer metal inderdaad zoals aangekondigd. Het is wel degelijk goed en gaaf uitgevoerd (goed drumwerk), maar ik voel het wat minder vanavond. Misschien moeten ze iets minder doen alsof ze een metalband zijn, want die zijn er al genoeg. Hou het lekker gek en divers en stop niet alles vol met boenkende beats en riffs. In de setlist zitten wel wat favorieten, al klinken die net wat anders vanavond in mijn oren. Opvallend blijft dat er van het oudere Hallelujah niks langskomt, maar dat is al langer zo dacht ik. De setlist is een verdeling tussen nummers van de laatste twee albums. Ook wel verrassend is dat het optreden maar net een (festival)uurtje duurt, dat had een kwartier langer mogen duren volgens het tijdschema. Jammer voor een hoofdact om net zo lang te spelen als op een festival, maar misschien was dit hun standaard set en konden ze dat niet zomaar uitbreiden. Zuurpruimstukje, ik weet het, maar ik heb me verder wel vermaakt. Ik denk dat het in een andere setting of op een ander moment en met de operazangeres er weer bij vast wel goed kan komen. Met mij dan, want de zaal had zo te zien een uitstekende avond.
