Gezien: Gong, Merleyn, Nijmegen

Alle oude hippies verzamelen zich in Merleyn, voor en op het podium. Tijd voor Gong, opgericht in 1967(!) door de Australische zanger/gitarist Daevid Allen samen met Gilli Smyth. Allen is mede-oprichter van Soft Machine, maar zat blijkbaar een paar jaar vast in Parijs na een tour in Frankrijk omdat zijn visum naar Engeland was verlopen. De eerste Gong-incarnatie werd daar geboren en het debuutalbum Magick Brother verscheen in 1970. Mooi, toen was ik nog niet eens geboren. Sindsdien zijn er een hoop samenstellingen en afsplitsingen geweest, check deze Wikipedia-pagina maar eens. Allen was met Gong nog (of weer flink) actief vanaf 2006 (soms ook nog met Smyth) tot zijn overlijden in 2015 op 77-jarige leeftijd. Bijzonder dus om Gong vandaag te kunnen zien in de samenstelling zoals ze nog in 2014-2015 met Allen optraden, hij had ook gewild dat de band door zou gaan zonder hem. Gong kende ik niet zo heel goed eigenlijk, de eerste scrobbles dateren uit 2017, de band stond toen op Roadburn, maar we kwamen toen niet binnen door de drukte. Nu is dat geen probleem. Het is wel jammer dat het optreden werd verplaatst van Doornroosje naar Merleyn, de zaal blijkt maar licht gevuld vanavond. Met vooral oude liefhebbers van progrock uit de vorige eeuw gok ik zo even. Iemand heeft een prachtige puntmuts op in het publiek refererend naar de oude meesters, neem ik aan. Het wordt een gekke avond.

De magie van psychedelische muziek wordt door gitarist Kavus Torabi af en toe bezwerend de zaal in geholpen. Hij nam het stokje als frontman/zanger over van Allen, speelt ook in Cardiacs en heeft twee jaar in Chrome Hoof gezeten. De sfeer van hippies en psychedelica dus, met lekkere visuals op de achtergrond (waarin ik Daevid Allen ook een keer lijk te herkennen tussen alle effecten door) en de heren op het podium zijn ook mooi gekleed om met z’n allen relaxed te gaan trippen. De band gooit veel lekkere genres door elkaar, een prima reden om hier te staan vanavond. De hoofdmoot bestaat voor mijn gevoel vooral uit progrock, met een flinke bak psych uiteraard, soms lekker funky/jazzy geserveerd en omgeven door wolkjes space. Ik moet de hele avond aan King Crimson denken, het heeft die geur van ouwe progrock, maar dan met wat extra psych en spacecake. En een vleugje gekkigheid van een band als Magma wellicht. Richting bands ook als Soft Machine, Caravan en Hawkind, of neem een recentere band als De Lorians, maar ik ben geen echte kenner. Bij vlagen een tikkeltje belegen, dat voorkom je niet helemaal met zo’n band misschien, maar wat geeft het. Zo ben ik geen enorme fan van de zang(melodieën), al is de (samen)zang van maar liefst vier bandleden wel bijzonder te noemen. Zo vind ik sommige tussenstukjes ook wel erg lang uitgesponnen, als opmaat naar de meer opwindende stukken neigt het hier soms wat aandacht te verliezen, met name ergens midden in het hele optreden krijg je dat gevoel (de zaal wordt ook wat leger). Toch zit er genoeg in het vat bij deze oudere knarren. Cheb Nettles, sinds 2014 op drums, is een fantastische drummer die alle ritmes in sneltreinvaart er doorheen jaagt. Hij vormt een enorm funky tandem met Dave Sturt, die relaxed en (verdomt knap) speelt op een fretloze bas. Ian East zorgt voor een interessante noot sax en dwarsfluit (en een soort klarinet?). Fabio Golfetti doet rustig zijn ding en vangt weinig aandacht, hij is oprichter van de band Violeta de Outono trouwens, liefhebber van o.a. Pink Floyd en voor het eerst in 2007 bij Gong en daarmee het langste lid. Regelmatig zorgt hij voor de spacy tonen en sfeer, al zie ik hem hier en ook wel soleren, zo valt me meer richting het einde op. Het imposante gitaar en soleerwerk komt van frontman en zanger Torabi zelf, die de juiste sfeer creëert vanavond, ongetwijfeld in de geest van Daevid Allen. Torabi verklapt dan nog even dat hij al sinds 2016 bij een gitaarstukje moet denken aan Eddie Van Halen en daarom een speciaal Van Halen-dansje doet, nog nooit verteld aan het publiek. Hij heeft er wel zin in, ondanks de wat mager gevulde zaal. Zo vindt hij dat als er een nieuw album is gemaakt dat de band nog maar een keer langs moet komen hier. Met exact hetzelfde publiek, niemand anders mag er dan in. Het is een wat komisch en kosmisch geheel, een avond in good-old hippie-stijl met een goed potje prog-rock en psychedelica. Flinke stukken zijn opzwepend en funky genoeg om lekker op te dansen. “My Sawtooth Wake” bijvoorbeeld, kwam nog voor in mijn lijst van lekkerste nummers in 2019, heeft zulke lekkere stukjes . Later in de set is het soms nog een stuk steviger en uitbundiger. Zelfs na twee uur inclusief twee toegiften kan ik niet helemaal stil blijven staan. Ja, het is lastig het podium hier even op- en aflopen dus ze verzinnen maar dat ze even gaan zitten en als we willen geven ze nog een toegift, waarna “Insert Yr Own Prophecy” wordt gestart (van het laatste album Rejoice! I’m Dead! uit 2016 waar Allen (ook) nog op te horen is). Het tamelijk briljante “You Can’t Kill Me” als afsluiter (van Camembert Electrique uit 1971) progt alle kanten op en vormt een uitstekende afsluiter. Veertien nummers in totaal, waarvan een paar hele lange (het eerste “Forever Reoccurring” is al iets van twintig minuten) zorgen voor (ik denk) het langste optreden dat ik hier in Merleyn heb gezien. Een band die de nalatenschap van Daevid Allen respectvol levend houdt op een muzikaal zeer knappe en kundige manier.