De Psychedelic Porn Crumpets komen uit Australië, waar wel meer goede psych-acts vandaan komen (o.a. Tame Impala, Pond, King Gizzard and the Lizard Wizard, The Lazy Eyes). De band, opgericht in 2014 in Perth, staat sinds oktober 2017 op mijn radar en heeft een kleine aanloop genomen om bekend te worden. Eigenlijk is het gek dat ze nog niet op de grotere festivals in Nederland hebben gestaan. In 2019 werd Merleyn in Nijmegen al eens vakkundig afgebroken door het vijftal met hun catchy stoner/garage/psych-rock, dat zowel de oudere als jongere rockers kunnen bekoren. Nou ja, er was zoiets als corona dus en ook de terugkeer naar Nijmegen werd uitgesteld, maar daar staan ze toch maar weer, ditmaal in Doornroosje zelf, dat overigens nog steeds aan het verbouwen is, maar we kunnen de zij-ingang van de kleine (paarse) zaal gebruiken. Het is uitverkocht in Doornroosje in deze korte tour langs Nederlandse plekken (Vera, Maastricht en het Misty Fields-festival worden ook aangedaan) en dat is niet meer dan terecht.
Support Bongloard komt uit Utrecht en die naam zou zomaar een verbastering kunnen zijn van ‘longboard’ (opgemerkt door mijn maat), al weet ik niet of dit nu typisch skater-muziek is. Met bands als Bongripper, Bongzilla, of Belzebong zou je ook meer kunnen denken aan doommetal of iets in die geest, maar het trio zit meer in de hoek van garagepsych, dat volgens de aankondiging doet denken aan Ty Segall en Osees. Ze gooien er een kort, maar energiek optreden tegenaan. De band begint nog wat simpel voor mijn gevoel (drie-akkoorden riffjes, zeg maar), maar later weten ze de zaal nog wat beter op te zwepen (pogo-alert) met wat extra diepgang en opwindend en fijn opstandig vernuft. Zo, die zaal is warm!
Dan volgt wel een pauze van een half uur, maar Psychedelic Porn Crumpets weet de zaal vlotjes weer in vuur en vlam te zetten, het dampt en kolkt vanaf de eerste minuut (“Tally-Ho”). Die energie weten ze aardig vast te houden, al vind ik de flow wat minder dan toen in Merleyn. Er zitten echt wat rustpunten en rustige stukken tussen, waardoor de vaart er soms wat uit gaat. Maar goed, uiteindelijk gaat de zaal wel aardig stuk dus, met een lekkere dikke pit en een (deels) uitzinnig publiek. Grappig is wel dat het wat meer naar achteren wat relaxter is in de zaal, maar genieten kun je ook in stilte. Opvallend is dat een andere bassist, Jamie Reynolds (in Nirvana-shirt), Luke Reynolds vervangt. De band bracht op 1 september naar buiten dat hij de band heeft verlaten, maar waarom is niet duidelijk. Jamie Reynolds (familie van Luke?) heeft blijkbaar kort de tijd gehad zich in te spelen bij de Crumpets en doet dat helemaal niet gek. Zanger/gitarist Jack McEwan is er blij mee, en is ook enthousiast om in een uitverkochte zaal te spelen, zo is wel duidelijk. Gulzig worden de aanstekelijke songs en catchy riffs en breaks door het publiek verorbert. Dat had nog zelfs wel iets langer door mogen gaan. Strakke band met de juiste energie en een goede tip voor iedereen die houdt van een goed potje rock. En uitermate geschikt voor al uw festivals.
Pingback: De 50 beste concerten van 2022 – t-beest