Gezien: STAKE, Merleyn, Nijmegen

Er komen uitstekende bands uit België en zeker ook uit het wat hardere segment. Altijd met dat extra bijzondere laagje en smeuïg tot op de bodem. In Merleyn mogen we vanavond twee van die parels bewonderen. Het concert van STAKE was al meerdere malen verplaatst vanwege een of ander virus, maar eindelijk gaat het door. Dat werd ook wel tijd, want het is een eeuwigheid geleden dat ik deze heren live zag. De laatste keer moet in Deventer zijn geweest in 2016, daarvoor op Appelpop in 2014, als support bij Dillinger Escape Plan in Doornroosje 2013, op Paaspop 2013 en de eerste live ontmoeting op de-Affaire (Valkhof Festival) in 2011. Als tieners wisten ze al potten te breken en ik zag ze dan ook lang als jonge gasten met talent. In 2008 wonnen ze de befaamde Humo’s Rock Rally in België als jongste winnaars ooit. Inmiddels onder een andere naam (Steak Number Eight werd dus vervangen door STAKE) zijn de heren echt volwassen geworden en schoppen ze dik kont in Merleyn met een retestrakke set. Mooi dat ze dan de landgenoten van Endlingr meenemen als support, in mijn ogen ook een smakelijk hoofdgerecht.

Merleyn is goed gevuld voor beide bands. Bier vloeit en de stemming broeit. Het trio van Endlingr (of E n d l i n g r) zag ik vorig jaar nog als voorprogramma bij Amenra in Nijmegen en trapt volgens mij af met “Rauchblau” (van dit album). Ik sta toch aardig in het midden, wat verder naar achteren in de kleine achterzaal, maar het geluid is – vooral in het begin – wat dof en wollig. Dat is wat jammer eigenlijk, de bassen overheersen. Het geluid is niet zo zuiver in je smoel als bij STAKE later, al sta ik daar later (bewust) op een plek wat meer naar voren. De mix klinkt ergens niet super en het spel op bas en gitaar kunnen voor mijn gevoel ook nog net een tandje puntiger of strakker. Enfin. Zo bij vlagen hoor je wel de finesse wel van deze band, die zelf zegt zoiets te maken als ‘dystopian metropolitan psychedelic rock’ al heb ik het zelf wel eens getypeerd als instrumentale post-progressieve rock met vleugje stoner en psychedelische rock. De band schakelt rustig en met veel gevoel voor sfeer tussen verschillende stijlen en tempo’s. Dat vergt enig geduld soms, want de nummers zijn lang en soms aardig uitgesponnen, maar ook wel opvallend progressief nog en met hier en daar nog wat uptempo riffs, zo valt me op. Echt een hele fijne band met een hele lekkere sound, al komt het hier live net niet helemaal uit de verf zoals ik zou willen.

E n d l i n g r

Om met de deur in huis te vallen, STAKE knalt even later anderhalf uur lang achter elkaar en speelt zo strak als een zotte. Wat zijn deze gasten verder gegroeid in alle opzichten. Alles is perfect vanavond, zo goed heb ik ze nog niet eerder gezien. Brent Vanneste zingt beter dan ooit en schreeuwt zijn longen weer uit z’n lijf. Leuk oranje tuinbroek ook. Wat is die drummer achterlijk goed ook, samen met de strakke en heldere bas de aanjagers van het geheel. De aardig gespierde Cis Deman op gitaar is ook een klasbakje op zijn gitaar, ik zie o.a. een Gibson Les Paul en opvallend genoeg een Fender Telecaster of zoiets bij de laatste lompere beuknummers. In die laatste reeks nummers lijkt Vanneste zijn gitaar (Fender Jaguar of Jazzmaster geloof ik) zijn lage e-snaar ook wat naar beneden te tunen voor de lompere riffs, als ik dat goed gezien heb. Man. Man. Wat beukt deze band helder en fijn door. Post-metal, sludge en een lik massieve doom-riffs op z’n tijd, maar altijd aandacht voor een goede lik melodie, vooral in de gezongen passages. Nieuwere nummers passen prima bij wat oudjes, al herken ik ook niet alles, daarvoor heb ik het recentere werk blijkbaar te weinig geluisterd. Daar moeten we maar eens wat aan doen dan. Oudjes als “Dickhead” (van dat geweldige doorbraakalbum All is Chaos) herken ik dan nog wel en het zorgt ook voor extra euforie in de zaal, zo lijkt het. Grappig genoeg lijken de heren helemaal op het einde even af te sluiten met (alleen) het korte slotstuk van “Pyromanic”, als ik dat goed heb. Ik ben niet zo bezig met welke nummers ze nu spelen, ik ben vooral van deze gasten aan het genieten, die in topvorm alles zo uit hun mouw lijken te schudden, hoe complex of progressief het soms ook is (dat het me ergens even aan een post-metal versie van Oceansize deed denken is wellicht een rare gedachte). Diverse ritmes en breaks worden er achteloos ingegooid alsof het niks kost, je ziet de inmiddels jarenlange ervaring er af spatten. Zo strak, zo stevig en zo helder. Nondeju! Dat moet je live voelen en meemaken in zo’n intiem zaaltje. Het publiek voor het podium wordt wilder en wilder terwijl de band zelf maar imposant door blijft beuken in één strakke sessie van anderhalf uur lang. Goeiendag! Zo goed heb ik de band dus nog nooit gezien. Keihard in je smoel en zeldzaam perfect.

2 gedachten over “Gezien: STAKE, Merleyn, Nijmegen”

  1. Pingback: Weekplaat 22-43: STAKE – LOVE, DEATH and DECAY – t-beest

  2. Pingback: De 50 beste concerten van 2022 – t-beest

Reacties zijn gesloten.

Scroll naar boven