Weekplaat 22-38: Klangstof – Godspeed to the Freaks

Klangstof stond op Amerikaanse festivals als Coachella en Bonnaroo en mocht dit jaar op tour met de Pixies. Daar mogen ze best trots op zijn. Bij de optredens die ik zag dit jaar (ze mochten invallen op Lowlands en Down the Rabbit hole) werden al nummers gespeeld van derde langspeler Godspeed to the Freaks. Met op de hoes een konijn trouwens, ook te zien in de videoclips. Een mascotte en een metafoor voor wat er achter dat masker schuilt (lees dit interview).

We horen de kenmerkende sound van Klangstof in de hoek van indie/synth-pop/post-rock. Dromerig, melancholisch of meeslepend, Klangstof bepaalt weer de fijne sfeer en raakt de juiste snaar, ook op dit album. De band maakte (o.a. op Vlieland) live-opnames in plaats van een productie op de laptop, zoals in dit interview wordt aangegeven. Dat levert meer een bandgeluid op, naar eigen zeggen. Het klinkt inderdaad wat organischer, maar ergens mis ik een klein beetje sprankeling of helder fonkelende synths. Kan aan mij liggen. Het eerste album vond ik wat verslavender, maar deels zal het gewenning aan de fijne sound zijn. Ik verwacht dan ook wel wat van ze, de lat ligt hoog. Zo vind ik sommige songs wel erg loom (“The Alarm”, “Plastic Gun”), maar verder klaag ik niet. Het is een magnifiek plaatje geworden met diverse hoogtepunten, met name het titelnummer “Godspeed To The Freaks”, dat de band bewust had opgekrikt tot (naar eigen zeggen) James Bond-achtige proporties. “How I Feel” is een mooi duet met someone (Tessa Rose Jackson) en “Disguiser” vind ik een mooi klassiek Klangstof-nummer om in te verdrinken. Bij momenten doet de zang van Koen van de Wardt denken aan Thom Yorke (neem ook het begin van “Devil’s Lair”). De muziek heeft überhaupt bij vlagen wat glans van een Radiohead in vorm. Warme en gloedvolle stukken worden afgewisseld met iets scherpere momenten, maar altijd met een fijne dosis finesse. Van ingetogen naar wat uitbundiger, Klangstof weet het altijd mooi te brengen.