Wanneer wordt iets een festival genoemd eigenlijk? Met vijf bands op een lange (zaterdag)avond kun je van een vol programma spreken, het is geen gewoon concertavondje natuurlijk en bovendien heeft het een eigen naam meegekregen: Right on Mountain. Een avond ‘waarbij diverse aspecten van muziek worden bewierookt, van hard tot zacht, donker en licht…’, aldus de beschrijving, waarin ook gesproken wordt over een festival. Temple Fang koos vier andere bevriende bands uit en wat ik wel mooi en prettig als afwisseling vind is dat alle bands zich inderdaad in een ander muziekspectrum bevinden.
Dat is dus gewoon tof en net zo afwisselend zoals bijvoorbeeld Roadburn tegenwoordig is, waar deze bands al eens in een of andere vorm hebben gestaan. Zo speelde Spill Gold nog op het (noodgedwongen) online festival Roadburn Redux in 2021 (kijk hier terug) en mag het de avond hier openen voor een nog mager gevuld zaaltje, maar dat trekt wel aardig snel bij. Het Amsterdamse duo viel me ook op tijdens het online ESNS festival dit jaar en mochten dit jaar (live dus) op het Nijmeegse Valkhof Festival optreden, maar daar moest ik ze missen helaas. Fijne herkansing in de kleine zaal van Doornroosje, waarbij het duo in glimmend pak en uitbundige haarcoupe de avond voorzichtig, licht sensueel of mysterieus openen. In een soort van trance eigenlijk, met de lekkere opzwepende krautrock-achtige drumbeats van Nina de Jong als fijne aanjager van het geheel, en de tintelende, brommende synths van Rosa Ronsdorf als smakelijke afmaker. Een beetje vreemd soms, met ook die wat gekke of wat lijzige zang-met-effecten, maar het geheel is fijn onderhoudend. Het gaat van melodieuze synth-pop tot meer beukend trance-werk. Lekker anders en gewoon zonder gitaren. Maar wel met wat potten en pannen. Gewoon omdat het kan.
Het Belgische collectief van Neptunian Maximalism is een inmiddels ook een bekende, via het Roadburn Redux online festival in 2021, waar ze een speciale set speelden: “Set Chaos To The Heart Of The Moon”, hier overigens nog terug te luisteren (en te kopen) op Bandcamp en ook even te zien op het online ESNS festival begin dit jaar (hier). Maar het liefste zie en ervaar je dit soort bands natuurlijk live in een zaal, zoals tijdens een eerder avondje met Temple Fang, vorig jaar in Doornroosje (toen nog op stoelen in de grote zaal vanwege de maatregelen, je weet nog wel). Kosmische jazz-drone psychedelica, zo staat in de aankondiging voor vanavond en we horen iets van vier stukken, zo lijkt het, met in het begin een stuk dat wat draait om doom en drones en iets van een elektrische luit om het geheel een oosters tintje te geven (in het laatste kortere stuk komt dat wat terug). Het blijft fascinerend om de band te horen, maar ook fijn dat ze er wat meer tempo ingooien in het tweede stuk zodat de boel nog wat scherper en opwindender uit de bocht schiet, met als fijne aanjagers de twee percussionisten achterop het podium. Deels improvisatie gok ik, met een prettige omlijsting door de ongeduldige sax en hier en daar met het bas-volume op standje tien. De uitgesproken teksten en intens gezongen uithalen zorgen nog voor een extra sfeer van mantra’s en hallucinerende bezwering. Natuurlijk is dat lekker.
Het is de avond van Temple Fang dus, die in samenwerking met Doornroosje dit fijne avondje met bevriende bands heeft opgezet en zo te horen aan het einde van het optreden dit volgend jaar weer wil doen. Right on Mountain is ook de tattoo-naam van gitarist Jevin de Groot en van zijn tattoo-shop, zie ik, maar vanavond verwijst het naar ‘een platform en label voor albumreleases, shows en andere kunstvormen’. Opgericht door Jevin de Groot en Dennis Duijnhouwer van Temple Fang dus en deze avond is de officiële lancering, mooi ingeluid door goede vriend Joshua Baumgarten (de tekst die hij voorleest is op Facebook terug te vinden). Daarna volgt een uurtje Temple Fang, waarbij de muziek weer zorgvuldig wordt opgebouwd. Meeslepende stukken seventies prog/psych/space met een flinke dosis melodie en ook weer vanavond met een sterke beleving, met name van het duo waarbij ze bovendien prima zingen. Het geluid van de Rickenbacker-bas van Duijnhouwer komt vol tot z’n recht en Jevin de Groot is met zijn gitaarsolo’s en intense zang ook mooi om te zien, een stelletje authentieke muzikanten, die er dus alle ziel en zaligheid ingooien vanavond. Ze trekken het publiek (inmiddels is de zaal aardig goed gevuld) langzaam mee naar stoffige woestijnen of kleurrijke psychedelische landschappen. ‘Begeesterd’, komt in me op na afloop. Prima.
Het samenwerkingsverband Solar Temple x Dead Neanderthals had dit jaar de primeur op Roadburn in de grote Terminal-hal. Vandaag in de reprise is het wat intiemer in deze kleinere zaal, waarbij het geluid een stukje beter staat, ook al vind ik de mix in het begin een klein beetje modderig (of klodderig, wat dat ook moge betekenen). Het viertal mist wat interactie, maar gaat vol voor de herhalende structuren in een wolk van noise, synths, gitaar en voortdravende drums. Dead Neanderthals staan wat meer naar achteren met René Aquarius op drums, die in het laatste stuk ineens lekker in de snelle overdrive gaat en Otto Kokke op de synths. Dat geluid had nog best harder in de mix hadden gemogen. En Kokke had ik hier ook graag nog op sax gehoord, leek me ook wel goed passen. Maar goed. Het duo O. (Iskandr, Turia) en M. (Fluisteraars, Nusquama) vormt op de voorgrond het duo Solar Temple (in 2021 eerder in Doornroosje gezien in het kader van het X-Valkhof Festival), waarbij de zang niet geweldig zuiver is in het begin, maar de oerkreten later passen wel. Het gaat uiteindelijk toch om de shreddende gitaarnoise, heavy psych met een geur van black en post-grindcore, ik verzin maar wat. Hypnose in langdurige herhaling en kleine verschuivingen in het beeld, doorbeuken tot je hoofd ontploft en dan de oorverdovende stilte na afloop. Het is weer een intense ervaring.
Als lekkere afsluiter het smerige stoner-geluid van TankZilla. Opvallend is het een duo, met Peter van Elderen die we nog kennen van Peter Pan Speedrock, al maak ik die connectie vanavond niet eens. Marcin Hurkmans wordt ergens wel een werelddrummer genoemd en dat is hij ook zeker. Wat spelen deze twee retestrak en alles uit de losse pols alsof het geen moeite kost. Stiekem zit deze rauwe doorstampende stonerrock/metal goed in elkaar, met verschrikkelijk aanstekelijke proggy riffs en gitaarloopjes. Peter van Elderen schudt het zo uit zijn oude afgeragde en versleten gitaar, waarbij tegen het einde nog een snaar breekt, maar gelukkig heeft hij voor de toegift nog een andere staan. De bandleden grijnzen volop en vermaken zich kostelijk, ook al is een flink deel van het publiek al naar huis. Heerlijk even als afwisseling zo’n ongecompliceerde act als afsluiter, zodat je nog even een laatste keer de vuisten de lucht kan gooien. Toffe avond zo. Een lange zit, maar zeker de moeite waard en voor herhaling vatbaar.
Pingback: De 50 beste concerten van 2022 – t-beest