De zesde plaat van het Belgische psych/jazz-trio Dans Dans heet gewoon 6 en werd in coronatijd opgenomen. Ze hadden er toch tijd voor. Meer dan een paar dagen in de studio hadden ze er niet voor nodig. Oorspronkelijk zou het een EP worden als snelle opvolger van het prima Zink, maar voor je het weet heb je dus een heel album volgejamd. De opnames waren spontaan en zonder opsmuk op de plaat geknald begreep ik en ergens merk je ook wat spontaniteit aan de plaat.
Ik proef wat minder donkere psych-noir, maar meer optimisme, al zijn de melancholische klanken nooit ver weg. Bert Dockx, ook prima zanger in o.a. Flying Horseman, laat weer zijn gitaar zingen om je mee te slepen in een dromerige mix van lome psychedelica en enkele zandstormen woestijnblues. “Wolk” en “Droom” starten het album erg behoudend, al werkt de gitaar al shreddend toe naar het eindpunt van die laatste, waarna de band op het vrolijke en wulpse “Coyote” wat verder uit de schulp kruipt, tot aan stoner-achtige donderwolken aan toe. Het lange “Cascade” bewandelt opvallend genoeg de omgekeerde weg en gaat van uptempo, dansbaar en frivool naar ambient-achtige klanken met ingehouden suspense. “Palm” is kalm (dat rijmt), lurkend aan een kokosnoot. Ik zie daarbij vrolijke motieven op kleurrijke overhemden met korte mouwtjes. Maar altijd is er die prachtige weemoedige ondertoon of ronduit trieste aanslag, zoals op “Schaduw”, al eindigt dat met rauwere synths. Fijn als Dans Dans wat uit de bocht vliegt, dat hoor ik graag. Het is doorgaans wat loom vind ik, maar wel met de juiste sfeer. Wederom een magnifiek werkje met ingehouden pracht en fijne gelaagdheid om bij weg te dromen.
Check alle weekplaten van 2022 op Spotify 
Pingback: De 40 beste albums van 2022 – t-beest