Het Duitse viertal van Long Distance Calling is inmiddels alweer 16 jaar bezig. Eraser is de achtste worp, uitgebracht dit keer via earMUSIC in plaats van InsideOut. Ik weet niet of dit nu veel uitmaakt, de productie is in elk geval uitstekend, helder en ruimtelijk, zo hoor ik het graag. Het album staat in het teken van de diersoorten die uitsterven (en dus verdwijnen) door toedoen van de mens, met een beetje fantasie kun je dat thema op de plaat horen.
Je kunt het niet uit de teksten halen, want er wordt niet gezongen op deze plaat en dat vind ik altijd wel een goede keus in dit genre. Op eerdere platen vond ik dat ook niet zo’n succes. Nog steeds beweegt de band voornamelijk van post-rock tot progressieve rock, maar zo af en toe glijdt het meer naar metal met van die lekker zagende riffs. Het zorgt voor een aantal fijne headbang-momenten zoals in nummers als “Blades”, “Kamilah”, “Landless King” en “Eraser”. Doet me wat denken aan Pelican of Russian Circles soms, al zijn die bands wat ruiger. Een beetje gemener met wat vuile fuzz bijvoorbeeld zou Long Distance Calling ook niet misstaan, de band klinkt bij vlagen wat vrijblijvend, optimistisch of achteloos, maar de stevige stukken zijn doorgaans lekker, met een herkenbaar Long Distance Calling-geluid. Het heeft sowieso live meer impact, dat weten we ook. De band wisselt het stevige natuurlijk wel mooi af met sfeer en rustige genietmomenten, zonder de nummers al te voorspelbaar op- en af te bouwen. Mooi vind ik de piano-intro “Enter: Death Box” als opener van het album. Ook opvallend is “Sloth”, met een Pink-Floyd-achtige sfeer en gitaarwerk, met daarbij prachtig saxofoon-werk van Jørgen Munkeby (van het Noorse Shining). Het is wel meeslepend, maar toch kan ik er uiteindelijk niet volledig in meegaan. Fijn is de opbouw van “500 Years”, dat wat meer sinister klinkt, waarna jammer genoeg net wat te veel jankende gitaren klinken, maar daarna zaagt het lekker door naar het einde. Kijkend naar het album als geheel is het drumwerk weer uitstekend (hoor ik nu dubbele bassdrums in “Giants Leaving”?) en vinden ze regelmatig een lekkere groove. Goed is ook de afwisseling in tempo tussen de nummers, zodat het niet te eenvormig wordt. Het blijft afwisselend, al zijn de nummers soms ook wel wat te lang om helemaal van begin tot het einde te blijven boeien. Maar wat boeit dat! Het niveau over is over de hele linie sterk en dus levert Long Distance Calling gewoon weer een uitstekende plaat af, waardoor ik de band graag weer eens live wil zien. Want dat is ook weer veel te lang geleden.
Check alle weekplaten van 2022 op Spotify 
Pingback: De 40 beste albums van 2022 – t-beest