Gezien: Trees Speak, Merleyn, Nijmegen

Druk weekje met concerten en bij uitzondering zijn er twee ook nog eens een eindje weg.
Gelukkig zijn veel mooie pareltjes dichtbij huis te vinden, zoals het Amerikaanse Trees Speak, waarvan het album Ohms in mijn lijstje beste albums van 2020 belandde. De band van de broers Daniel Martin Diaz en Damian Diaz wilde ik graag een keer live aan het werk zien en vanavond is er die kans in het overigens maar mager gevulde Merleyn. Het concert was zelfs verplaatst van Doornroosje naar het kleinere podium van het muziekcafé en ergens vind ik het wel jammer. Verdient dit niet meer publiek?

Aan de andere kant is het wel knus en intiem, ik heb het tegenwoordig viel liever dan zo’n massale afwerkplek als de Ziggo Dome, waar ik maandag was. De overgang is dan ook wel groot, maar ik geniet er niet veel minder door, zeker met iets meer ruimte om me heen en de bar dichtbij. Het zijn van die buitenkansjes, die goed door Doornroosje worden opgepakt. Deze woensdagavond staat ook nog The Haunted Youth in Doornroosje zelf en in de andere zaal mogen bekende metal-acts als Converge, Full of Hell en Petbrick de boel afbreken. De keuze is enorm in onze stad en ik bedenk me vanavond weer eens dat we eigenlijk al weer helemaal zijn vergeten dat dit lange tijd helemaal niet heeft kunnen plaatsvinden door de.. nou ja je weet wel. In die zin halen we de boel goed in, sowieso was het najaar op de een of andere manier altijd al goed voor volle agenda’s bij ondergetekende.

Trees Speak is misschien ook wel een onbekend en wat obscuur bandje, dus wellicht is dat nog niet een act voor volle zalen. Daarnaast spelen ze in meer zalen in Nederland: op dinsdag in Vera, op donderdag in Rotown, en op vrijdag op Le Guess Who? in De Helling. Dat de band op dat festival staat is niet gek, ik vraag me tijdens het optreden al af of ze daar niet staan dit weekend, dit soort muziek past daar wel. Een beetje obscuur en onnavolgbaar of gewoon lekker vreemd. De band levert ook niet altijd een directe instant-verzadiging op de plaat, je moet er een beetje voor gaan zitten of zin in hebben. De sfeerschetsen zijn nogal verschillend van kleur ook. De band brengt regelmatig albums uit en heel goed ken ik dat materiaal verder niet, maar vanavond komt hun muziek live wel extra tot leven, zo is mijn indruk. Doornroosje omschrijft het wel mooi in de aankondiging: ‘Muziek voor liefhebbers van ‘kosmische trip muziek’ zoals acts als John Carpenter, Silver Apples, CAN, Tangerine Dream, Cluster, NEU!, Harmonia maakten.’ Een aanrader ook voor liefhebbers van SUUNS, Minami Deutsch en BEAK>, zo staat er.

De hoofdmoot is in mijn beleving vanavond vooral krautrock, psych/space en electronica, soms met een een wat relaxte jazzy ondertoon en op andere momenten scherper, dwingender en spannender. Volgens de beschrijving zit er ook post-punk en no wave in, maar dat haal ik er niet direct uit moet ik zeggen. De band begint vanavond met een elektronische stem die vervormd en herhalend ‘Trees Speak’ uitspreekt, later in het optreden komt dat nog een paar keer terug. Lekker vind ik dat. Heel erg Kraftwerk, denk ik nog, hoewel de muziek daar verder niet echt op lijkt. Maar daarmee zit ik dus wel gelijk in de juiste sfeer. Die elektronische stem klinkt hard en vol, terwijl nog niemand op het podium staat. De bandleden komen vervolgens een voor een op en gooien de boel langzaam open, met veel electronica dus, maar ook gewoon drum, bas en gitaar. Gaaf vind ik de toevoeging van de saxofoon, die regelmatig door de mangel wordt gehaald met loops en effecten. Lekker. In het begin is het nog even zoeken naar het gezamenlijke ritme (hier zit de bas even wat naast het ritme, overigens wordt de bas later vooral gespeeld door andere muzikanten) en naar de juiste flow. Ook op de recente albums zoekt de band het wat in de rustige lounge, jazz, en avant-garde met aan elkaar geplakte flarden muziek of improvisatie. Soms ritmisch, soms wat meer onnavolgbaar. Bij vlagen is het in het begin wel erg relaxed, ontspannen en ongevaarlijk, maar de opbouw van de set blijkt uiteindelijk goed. Langzaam trekken ze me mee in een fijne flow en een meer spannende, scherpere sfeer. Als na een minuutje of 35-40 de bandleden afgaan met uitzondering van de saxofonist, vraag je je nog af of dit dan het einde is van het optreden, maar die microfoon in het midden stond er ook niet voor niks natuurlijk. Een beetje onverwacht voor mij komt er een zangeres bij (ah, die zorgde dus voor die wierook), die de boel in mijn beleving nog een stuk omhoog trekt met haar gave en intense ‘oooeeeeh’ en ‘aaaaah’-kreten. De bandleden komen even later terug voor een mooi stukje apotheose waarvan ik helemaal in een lekkere flow van raak. Het eindstuk van dit (iets van 65-70 minuten durende) optreden met zangeres, vind ik bij vlagen enorm briljant. Scherp, harmonieus, en gedreven, en een stuk spannender en donkerder dan de lounge-achtige sfeerschetsen die ze ook wel maken. Raar bandje dit Trees Speak, maar ze hebben live mijn hart gestolen.