Gezien: black midi, Maassilo, Rotterdam

Het derde concert in vier dagen, dat is misschien wat veel van het goede, maar ik wilde black midi nog heel graag eens zien. Het optreden van Trees Speak in Merleyn zat wat in de weg om de band in Utrecht te bekijken, dus kies ik maar voor de maassilo Rotterdam, mede georganiseerd door Rotown en Motel Mozaique. Het is zeldzaam dat ik een eind wil rijden voor een band, maar voor deze geweldenaren maak ik graag een uitzondering.

Ik was er nog nooit geweest, maar het pand is een voormalige graansilo en graanelevator in de Rotterdamse Maashaven die sinds 2004 als uitgaansgelegenheid en evenementenlocatie in gebruik is. Grappig om in een zaal te staan waarboven de silos daadwerkelijk nog uit het plafond steken.

De zaal is gevuld met een leuke mix van jong en ouder publiek. De jongeren gaan al direct uit hun plaat met het Japanse experimentele hiphop collectief Dos Monos. Een hiphop duo, maar ze zijn met z’n vieren. Je zou dit genre een vreemde eend kunnen vinden in deze bijt, maar het past wonderwel goed en de jongeren hier lijken er gelijk wel pap van te lusten. Nu is het ook geen standaard hiphop. Natuurlijk is er rap van maar liefst drie zangers, maar ze vermengen de beats ook met gitaar en goede echo/delay/loops op de zang en op de – jawel – saxofoon. Dit soort freejazz sax-geluid past bijzonder goed hier en samen met de gitaarfratsen en effecten levert het een stukje eigenwijsheid op, dat dus prima bij de hoofdact past. Ik hou van bijzonder weinig hiphop-acts, ik zou het thuis ook nooit opzetten, maar dit vind ik live nog best geinig. Een half uurtje is ook wel genoeg. Het geluid staat wel lekker trouwens, af en toe van die enorm lekker dreunende bassen en beats.

Black midi dan, samen met bands als Squid en Black Country, New Road van een goede recente lichting bands uit Engeland, naast misschien nog wat minder bekende acts als Moreish Idols, KEG of The Lounge Society. Nou goed, de band stond al op het Valkhof Festival 2019 de boel al af te breken, had wat moeite de X-Ray te vullen op Lowlands in datzelfde jaar, maar daar zetten ze uiteindelijk ook een dikke punt. Mooi om de band een keer met een eigen show te zien in een kleine zaal, zo na de stillere corona-jaren. De moeite van de reis wel waard.

De band wordt aangekondigd als een stel boksers… ‘May I present to you…. black – hellfire – midi!!’ We zagen op de tourposters de bandleden al gefotoshopt op een dik gespierd lijf, dus de referentie naar een bokswedstrijd is direct te snappen in deze tour. Het happy hardcore-deuntje kan gelijk op gejuich en gedans rekenen, sowieso is het voor het podium onrustig met een flinke groep uitzinnig dansende en springende – vooral – jongeren, die net doen alsof het een metal-act is. Dat is het natuurlijk niet echt en die hele groep gaat tot maar liefst drie keer flink de fout in om een circle-pit te willen maken, terwijl er op dat moment een rustiger nummer wordt gespeeld. Nou goed, dan kennen ze het materiaal ook niet erg goed, denk ik nog. Wel een grappig gezicht, als iedereen dan uiteindelijk maar een vrolijk dansje gaat doen in de lege cirkel. Zanger/gitarist Geordie Greep vind het maar een beetje vreemd geloof ik en uit ook twee keer zijn ongenoegen over een crowdsurfer voor zijn neus. Je hoort hem denken, ‘doe normaal, we zijn geen metal-band’, maar misschien denk ik dat alleen maar. Geweldenaar Morgan Simpson op drums kijkt het allemaal met een brede glimlach aan en slaat zijn drumstel weer loepje zuiver aan gort, wat een beest van het speler is het toch. De hele band is overigens kneitertje strak aan het spelen en Greep zingt werkelijk geweldig vanavond, ook zijn “Frank Sinatra”-stukken zeg maar, waarin hij als een halve Freddy Mercury zijn ziel uit zijn longen zingt. Die wat meer ingehouden stukken zijn prachtig uitgevoerd live en vormen wat meer rust in de set, ook handig voor het uitgelaten publiek vooraan. Ook bijzonder goed gezongen, beter dan ooit lijkt het, zijn de (ook iets minder wilde) nummers door (voornamelijk bassist) Cameron Picton, die gedreven en geconcentreerd zijn ding doet, nog steeds met een mooie porno-snor. Zijn bas-geluid, zo valt me echt op, staat echt moddertje vet en trekt het hele geluid in een waanzinnig vette stand. Sterker nog, de drums van Simpson klinken daarmee wat meer ondergeschikt vanavond, maar over het geheel is het geluid van de band loepzuiver en behoorlijk stevig geserveerd. Het werk van toetsenist Seth Evans is bij vlagen wel wat minder goed te horen, de muzikant is nog geen formeel lid van black midi geloof ik maar gaat al een tijdje mee op tour. Saxofonist Kaidi Akinnib ontbreekt helaas, maar die is ook niet altijd mee en was ook niet te zien op Best Kept Secret, later wel op Glastonbury.

Uitstekende set, die elke avond blijkbaar toch net wat anders is. Van Schlagenheim, hun heerlijke debuut, wordt alleen “Speedway” gespeeld, een dag eerder in Utrecht openden ze nog met (hun lekker chaotische) “953” van dat album, maar vandaag ontbreekt het. In Rotterdam openen ze met “Sugar/Tzu” van het laatste Hellfire-album, dat ook over boksen gaat, geloof ik. De hoofdmoot is van Hellfire uiteraard, maar ook drie nummers van Cavalcade van vorig jaar. Het geweldige proggy/jazzy/complexe/gekke “John L” weten ze nog verder op te tillen met de dikke riffs van “Are You Gonna Go My Way” van Lenny Kravitz. Why nut(s) ook? Te gek allemaal. Daarnaast drie nummers die nog niet zijn uitgebracht geloof ik (“Askance”, “Lumps”, “Magician”), maar die wel in lijn liggen van de albums. De set is dus goed en uitgebalanceerd met van die bekende hoteldebotel proggy stuiterstukken waar soms geen touw aan vast te knopen is tot de meer gedistingeerde uitgesponnen pop-songs. Strak, helder en zuiver gespeeld, zowel beheerst als bevlogen gebracht. Geordie Greep stelt de band twee keer aan ons voor en geeft een overwinningsspeech na de gewonnen wedstrijd. De maassilo heeft staan schudden op zijn industriële grondvesten door deze talentvolle en unieke briljante bazen-band en ik ben erg benieuwd hoe de band zich zal ontwikkelen in de toekomst.

(crappy foto’s van de telefoon dit keer)