Volgens hun eigen Instagram zijn ze ‘UK’s No.1 Space surf band’, al is het volgens hun eigen Facebook juist ‘UK’s No.2′ en op Twitter is het zelfs ‘UK’s No.7′. Grapjurken dus, die op hun debuutalbum Space Fruit Vineyard inderdaad een hele dosis surf brengen, maar dat combineren met psych, space en garage.
De roots van de band ligt bij Ian Thorn (Japanse harp, synths) en Alex Lawton (bas) die elkaar ontmoetten tijdens een tour in Europa, toen ze onderdeel waren van een performance van een Canadees space-rock orkest. Blijkbaar hielden ze allebei van bands als Circle, Pink Floyd, Television, Broadcast en Brian Eno. Samen met James Moriaty en Tim Jones vormden ze Japanese Television. ‘Although the band is instrumental, we don’t play solos. It’s more about atmosphere and creating a hypnotic effect. Hypnotism through repetition, reverbs and delays, harps and fuzz boxes’, aldus in dit artikel, waarin ook wordt gerefereerd naar 70’s motorik-rock en bands als Hawkwind and Neu! Hier hebben ze ook het nog over 70’s anthems of tv-tunes. Allemaal referenties en beschrijvingen waar ik me wel in kan vinden. Lekker instrumentaal en lo-fi dit allemaal. Een hoop echo, reverb en vooral tremelo-effecten op de gitaar zorgen voor het dikke surf en zweef gevoel, dat meer een trip langs paddenstoelen en vloeistofdia’s is dan surfen op het strand. Uptempo nummers zoals (met name) “Snake Shake”, maar ook “Freddy’s Back” en “Dopplegänger Disco”, gooien er lekkere, opzwepende en funky ritmes tegenaan (ik moest heel even ook aan The Go! team denken). Maar ook de wat langzamere nummers smaken lekker door de dikke effecten en suspense, zoals het heerlijke “Sputnik Swimming”. Naast het dikke orgelgeluid hoor je daar ook een wankel, maar mooi trompetje. Ja, het is soms wat rommelig, maar toch uiterst charmant wat de band hier brengt. Een toffe, leuke plaat, dat al een tijdje uit blijkt te zijn. Op 25 november komt overigens wel Space Fruit Vineyard (Remixed) uit, maar dat is weer totaal andere danskoek.
Check alle weekplaten van 2022 op Spotify 
Pingback: De 40 beste albums van 2022 – t-beest