Weekplaat 22-46: Oiseaux-Tempête – What On Earth (Que Diable)

Ik heb de indruk dat het Franse Oiseaux-Tempête wat onderschat is. Ik kende de band ook niet voordat ze op het programma verschenen van een avondje X Valkhof Festival 2021 ten tijden van de coronamaatregelen en zo. Daar was overigens ook de Franse hoofdact Slift, die daarna wel meer naamsbekendheid kreeg. Awel. Oiseaux-Tempête stond al wel op Le Guess Who? 2019, sowieso een festival voor fijnproevers. Die set is door iemand helemaal opgenomen (idioot eigenlijk, wie doet dat nu, check het hier) of beter beluister je dat optreden via Bandcamp.

De band maakt een soort post-rock dat lastig te beschrijven valt en misschien ook wel uniek van zichzelf is. Denk meer richting een band als (het eveneens Franse) BRUIT ≤ misschien, maar dan weer anders. Zelf noemen ze het werk op What On Earth (Que Diable) treffend een psychedelische/psychologische roadmap. Beetje flauw misschien, maar Oiseaux-Tempête moet je vooral ook luisteren en ondergaan. Voelen. Zeker op dit nieuwe meesterwerkje. Het zijn in mijn oren prachtige donkere sfeerschetsen die op deze plaat worden neergezet, altijd met de juiste suspense of onderhuidse spanning. De muziek schreeuwt hier om bijpassende beelden, maar zo zonder die houvast prikkelt het de fantasie meer dan genoeg. Bij “Voodoo Spinning” is wel een videoclip verschenen overigens, mocht je benieuwd zijn wat de band daar zelf dan voor ogen had. Je ogen kun je ook gewoon dicht houden dus. De slepende synths zorgen voor een lange en spannende ambient-achtige track als “The Crying Eye – I Forget” om jezelf helemaal in te verdrinken. Spul voor X-Rated op de Concertzender, denk ik dan gelijk. Mijn hemel, wie maakt dit eigenlijk? De band bestaat hoofdzakelijk uit het drietal Frédéric D. Oberland, Stéphane Pigneul en Mondkopf en die worden hier ondersteund door extra muzikanten zoals Jean-Michel Pirès (Bruit Noir) op drums/percussie op een vijftal tracks. Vocalen zijn er te horen van Ben Shemie, Radwan Ghazi Moumneh, Racha Baroud en G.W.Sok, oud frontman van The Ex, die ook in Nijmegen was en hier alleen te horen is op “A Man Alone (In A One Man Poem)”. Dat nummer klinkt nog dreigender en kolkender door de dikkere synth-effecten, alsof de wereld echt vergaat. Hier hoor je overigens ook nog Jessica Moss (Thee Silver Mt. Zion) op elektrisch viool. Het album ademt sowieso een fijne post-apocalyptische sfeer uit van verdoemenis, neem ook het wat stevigere “Partout Le Feu”, waar bovendien weer zo’n heerlijke saxofoon klinkt om alle demonen weg te blazen. Nummers als “Terminal Velocity” en “Nu.e.s Sous La Comète” zijn goed geplaatst als wat rustigere intermezzo’s, al blijft de spanning om te snijden. Veel tijd om je zonden te overdenken is er dus ook weer niet, je moet altijd alert blijven. De aarde kan elk moment ten onder gaan. De laatste track “Dôme” (een live-opname) sluit het album mooi af en klinkt als de unheimische stilte na een immense verwoesting. Wat een machtige plaat.