Optredens van Opeth waren al geruime tijd onderdeel geworden van een jaarlijkse routineklus, maar ook deze kaartjes lagen dik een jaar extra in de digitale kast te verstoffen. Dus ik had er ook wel weer eens zin in. De enorme passie voor deze Zweedse prog-meesters is in de loop der jaren wel iets minder geworden, maar je weet dat het live altijd beregoed is. Bovendien hebben ze ook nog eens een aardig bandje uit het verleden meegenomen: Voivod.
Ik moest het even nazoeken, maar Voivod had ik een keer eerder gezien, namelijk in 2012 in het oude Doornroosje in Nijmegen. Ook toen kende ik de Canadese band niet zo goed (ik heb wat gaten in mijn opvoeding), maar voor veel metal-liefhebbers is het een grote naam uit het verleden en volgens wat kenners hebben ze weer een uitstekende plaat uitgebracht dit jaar. Hier heeft oud-Metallica bassist Jason Newsted nog een tijdje in gespeeld trouwens. Drummer Michel Langevin (Away) is al sinds de oprichting in 1982 actief, net zoals zanger Denis Bélanger (Snake), al is die er ook een aantal jaren tussenuit geweest. Bélanger lijkt vanavond weer die guitige en licht aangeschoten oom, die voor de gein een potje komt zingen, maar de boel enthousiast aanmoedigt. We hoorden wat berichten van een dag eerder dat hij niet zo bij stem zou zijn, maar wij vinden dat eigenlijk reuze meevallen, niks anders dan op de plaat. Muzikaal is het degelijk, dit soort hardcore punk, speed- en thrashmetal met progressieve elementen. Of geef het beestje maar een naam. Ik vind het niet altijd even bijzonder, maar ik ben dan ook geen uitgesproken fan. Wel geinig dat ik wat nummers van de nieuwe plaat herken. Daarvan worden er drie gespeeld en verder vier nummers van oudere albums en als afsluiter een cover van Pink Floyd’s “Astronomy Domine”. Ik beken ter plekke dat nummer niet te (her)kennen en word terecht uitgemaakt voor cultuurbarbaar. Geinig optreden wel, met ook een enthousiast lachende Daniel Mongrain (Chewy) voor me en drummer Langevin, die er na al die jaren ook nog wel steeds zin in heeft, zo te zien. Bélanger bedankt Opeth nog oprecht dat ze hier mogen staan, maar eigenlijk zijn ze zelf natuurlijk meer dan zomaar een support-act. Hier de setlist.
Opeth begint dan tegen kwart voor negen en dan weet je dat je een flink optreden van twee uur en een kwartier voor de boeg hebt. Ze spelen twee avonden achter elkaar in dit complex van grote en kleine zalen. In 2019 waren ze ook al eens in de grote zaal en die heeft niet altijd lekker geluid (veel bas en wol), en daarmee vind ik het toch een mindere zaal voor de stevige rockconcerten. We kiezen daarom voor het optreden in de Ronda op zondagavond en achteraf heb ik daar geen spijt van. Ondanks dat we linksvoor dicht bij het podium staan, is het geluid goed en we staan daar niet eens heel erg in de verdrukking in de volle en uitverkochte zaal. Het is de viering van hun dertigjarig ‘Evolution XXX’-bestaan en dat doet denken aan het gedenkwaardige ‘XX’-optreden in Essen in 2010 vanwege hun twintigjarige bestaan. Hun vijfentwintigjarige feestje werd overigens ook al in de grote zaal van Tivolivredenburg gevierd. De setlist bestaat vandaag uit nummers die geselecteerd zijn door de fans. Van dertien albums één nummer en dat geeft gelijk een mooie dwarsdoorsnede van het hele oeuvre, passend bij het feestelijke sausje van vanavond.
Nieuw werk is sinds het vorige optreden in Utrecht niet verschenen en daarmee zou je bijna zeggen dat ze de corona-periode niet heel creatief hebben gevuld, maar drummer Martin Axenrot is ondertussen wel vervangen door Sami Karppinen, al is ons niet helemaal duidelijk waarom. Ja ‘due to conflict of interests’, maar ja, wat dan? Het maakt vanavond eigenlijk niet uit. Karppinen speelt goed. Bijna achteloos mept hij degelijk door het Opeth-materiaal, alsof er niks is gebeurd. Hij is wel een essentiële aanjager achter de nummers, denk ik nog. Zeker bij complexere nummers. Ongetwijfeld hebben ze daar goed voor moeten repeteren. Sommige nummers worden daarbij ook nog eens voor het eerst gespeeld, zoals het immens lange “Black Rose Immortal”, een mooi moment om eens uitgebreid te gaan plassen, aldus de altijd komische droogkloot Mikael Åkerfeldt. Het lange nummer hangt van diverse stukken en genre’s aan elkaar en is alleen gekozen, aldus Åkerfeldt, omdat het zo enorm lang is. De oude fans zullen in hun nopjes zijn met het nummer, dat tussen 21:45 en 22:05 wordt gespeeld in mijn herinnering. Ik vind het niet hun beste stuk overigens, maar dat is ook smaak. Je hebt de hele oude fans die nog steeds dol zijn op die allereerste albums.
Voor mij kwam die echt lekkere en verslavende Opeth-sound pas vanaf klassieker Blackwater Park uit 2001. “Burden” van Watershed wordt direct na het lange nummer geplaatst en dat rustige nummer doet gelijk veel meer met me. Een stukje emotie op de zondagavond. Prachtig. Samen met “Windowpane” van Damnation (2003) de mooiste rustige nummers van vanavond. Wel gek dat “Blackwater Park” dan zelf niet wordt gespeeld (maar “Harvest”), ik zou denken dat het lange nummer ook wel door de fans zou worden aangedragen en is ook een van de aanjagers geweest van het succes van de band. Het nummer werd nog wel op de eerste avond van deze tour gespeeld (edit: blijkbaar is het nummer te lang en past het niet in de set). Maar goed, ik mis het niet echt.
Dat hele schakelen tussen albums en Opeth-jaargetijden klinkt nergens gekunsteld. Het afwisselen van complexere progressieve deathmetal-materiaal en de meer ingehouden prog (zoals op de laatste albums) past goed bij elkaar. Uiteindelijk is het toch het herkenbare Opeth-geluid dat de boel aan elkaar lijmt. Zoals we dat gewend zijn gebeurt dat uiterst professioneel, maar met genoeg ruimte voor humor en losheid. Good old bassist Martín Méndez heeft weer een mooi nieuw strak kapsel en baard aangemeten en doet vooral weer zijn eigen ding, zo lijkt het. Fredrik Åkesson loopt wat vaker over het podium en staart soms opvallend nonchalant in de verte. Goede gitaristen kunnen en mogen dat, Åkesson is gewoon een vaste waarde voor Opeth geworden sinds 2007. De gitaarladdertjes komen sprankelend en met schijnbaar gemak vanuit zijn gitaren (net als Åkerfeldt heeft hij van die mooie PRS gitaren). De synths van Joakim Svalberg klinken vandaag fijn en helder en zijn lange blonde haren wapperen als hij zich weer eens intens op de toetsen stort. Mikael Åkerfeldt, zanger/gitarist, frontman en creatief leider sinds 1990 is goed bij stem, zijn grunts zijn in de loop der jaren wat minder vuil geworden, maar daar staat weer tegenover dat zijn cleane zang misschien nog nooit zo goed klonk.
Het is een heerlijke set om van te smullen, Opeth doet waar de fans om hebben gevraagd en levert na al die jaren nog steeds een topprestatie op bestelling af. Vaste afsluiter “Deliverance” van het gelijknamige album uit 2002 zorgt voor de juiste uitsmijter waarop je tegen het einde zo lekker complex kunt headbangen op wat lastige maatsoorten. De spierpijn in mijn nek een dag later is het bewijs van een uiterst geslaagde avond en dat de band na al die jaren nog steeds bijzonder goed in vorm is. Wat een geweldig verjaardagsfeest.
Pingback: De 50 beste concerten van 2022 – t-beest