Dit is er een waar ik al lang naar verlangde. Een live-optreden van A.A. Williams, die op Roadburn 2019 haar eerste optreden had in de Hall of Fame, maar helaas moest ik het daar missen. Ik had haar ook een keer in het voorprogramma van The Sisters of Mercy kunnen zien, maar dat kwam er ook niet van. Gelukkig is de Engelse singer-songwriter dit jaar met haar band op pad voor een eerste eigen headliner show en keert ze terug naar waar het voor haar begon. De eerste headliner show in Nederland, een nieuwe primeur in Tilburg, zoals ze zelf ook aangeeft tijdens het optreden. In eerste instantie zou het optreden in dezelfde zaal zijn als op Roadburn, maar de Hall of Fame is blijkbaar nog niet helemaal klaar met de verbouwing en daarom werd het concert verplaatst naar het intieme kleine jazz-podium Paradox, waar we dit jaar op Roadburn ook al een hele reeks fijne optredens mochten aanschouwen. Nog mooier: ze heeft de Zweedse Karin Park meegenomen en geheel terecht staat ze vanavond als double bill op het affiche.
Paradox is dus niet zo heel groot, maar wel een gezellige zaal geschikt voor intieme concerten. We worden al hartelijk welkom geheten bij de ingang en bij de bar. Kopje koffie en thee gaan er even goed in na de treinreis. Bij Roadburn stonden er nog veel stoelen voor het podium, nu staan er enkele tafels en barkrukken in de zaal. De zaal loopt maar langzaam wat voller met een gemiddeld wat ouder publiek, echte fijnproevers van de betere alternatieve muziek denk ik dan gelijk. Misschien zijn beide acts nog wat onbekend of zijn het nog steeds goed bewaarde geheimen, want de zaal is zeker niet uitverkocht, maar wat geeft het. Het voelt als een privilege om zo dicht op de muzikanten te kunnen staan in zo’n knusse zaal.
Voor het podium is een eilandje gemaakt met de apparatuur van Karin Park, waar ze tussen kruipt. Bijzonder knap hoe ze alle elektronica (o.a. Mellotron, Moog, Korg) zelf bedient tijdens het optreden en zo een vol en gelaagd geluid creëert. Ze staat zo dus midden in het publiek en ze geeft ook aan dat haar dat goed is bevallen, nadat ze bij een eerder optreden noodgedwongen voor het podium moest optreden. Kom maar dichterbij, zegt ze, ik weet dat het intimiderend kan zijn. Ze vindt het fijn zo, in plaats van voor het publiek, juist samen met het publiek. ‘We’re in this together’. Ik vind het erg fascinerend om de artieste zo dichtbij aan het werk te zien, hoe ze de verschillende keyboards bespeelt en aan alle knopjes draait tijdens het optreden. Prachtig hoe alle laagjes zorgvuldig worden opgebouwd en hoe de elektronica aan elkaar zit gekoppeld. Bijzonder knap gedaan om haar eigen begeleiding zo ter plekke te produceren. Zo dichtbij is bijna intimiderend inderdaad, maar vooral imponerend, haar prachtige zang hoor je deels onversterkt en dat raakt de ziel direct. Park is al langer actief en speelt ook met haar man in Årabrot op toetsen en zang, eerder ook te zien op Roadburn. Ze is ook producer en maakt remixen voor andere bands en is ook bekend van haar prachtige samenwerking met Lustmord, een dark ambient artiest. Het resulteerde in de plaat ALTER en dat had ik ook nog graag eens gezien op Roadburn, ware het niet dat Lustmord helaas moest afzeggen dit jaar. Park was nog wel solo te zien op het festival (zie hier nog een videoclip van dat optreden), maar dat heb ik gemist. Ze is dus veelzijdig en van meer markten thuis, het optreden begint voor mijn gevoel even in die hoek van dark ambient met wat donkere samples, al glijdt ze daarna ook makkelijk naar wat meer toegankelijk gezongen melodieën, maar altijd op een bijzondere laag van elektronica, samples en beats. Wat later in de set komen die beats er steeds prominenter doorheen en danst ze achter haar apparatuur, vrolijk en parmantig draaiend aan alle knopjes. Voor het afsluitende nummer verlaat ze haar eiland toch een keer en kruipt ze achter de kleine orgel op het podium, die al meer dan honderd jaar oud is en volgens haar voor het eerst mee op tour is. Zo veelzijdig als ze is, klinkt daar een prachtige uitvoering van “Blue Roses”, als ik me niet vergis (hier het origineel), een mooie afsluiter van een intiem optreden van een bijzondere en goede muzikante.
En dan is het de beurt aan A.A. Williams, die ik dan eindelijk eens met haar band live mag bewonderen, inmiddels heeft ze een paar prachtige platen uit zoals Forever Blue uit 2020 en het recent verschenen As The Moon Rests, dat mooi voortborduurt op het eerdere werk. Overigens mag je Songs from Isolation uit 2021 ook niet onvermeld laten, een plaat met prachtige covers, waarvan ze vanavond niks speelt, maar die zeker de moeite waard is. Grofweg kun je de muziek omschrijven als donkere folk, post-rock/metal, singer-song, droompop of gothic folk/rock, herkenbaar met een eigen signatuur, met name door haar prachtige donkere engelenstem, die zo mooi zalvend klinkt tegenover de soms zwaarder aangezette muziek. Zo live klinkt dat magistraal en vol, een stuk steviger dan dat je het thuis op de achtergrond opzet natuurlijk, bij vlagen klinkt de stevige post-doom imposant met dikke riffs of met een fijne laag post-rock shreds op gitaar. Williams komt wat timide of geconcentreerd over en zoekt op een enkel moment even naar de juiste toon, maar haar geweldige zang komt verder enorm goed uit de verf live. Dit is toch bijzonder hoor, haar prachtig gezongen melodieën, soms extra mooi en imposant aangezet in de langere uithalen. Wat een genot om haar stem zo in volle glorie te mogen horen. Ook de gitarist/toetsenist vervult een belangrijke rol en doet uitstekend werk om het volle geluid van de plaat over te brengen, alsof de violen en cello’s ook aanwezig zijn. Het ingetogen werk van hem op piano/toetsen klinkt ook prachtig en zorgt voor de mooie rustpunten tussen de fraaie bombastische uitspattingen. Uitstekend werk op bas ook en degelijk drumwerk, zo af en toe trilt de zaal. Van genot ook. We worden meegezogen in een uitstekende set van nummers van diverse albums, acht van het As The Moon Rests-album, twee van haar A.A. Williams-EP uit 2020 en twee van Forever Blue, waarvan “Melt” de heerlijke afsluiter vormt. Een uur en een kwartier optreden vliegen voorbij. Wat een magnifieke band is dit toch, dat verdient eigenlijk een veel groter publiek. Het zou helemaal niet misstaan op een groot podium op Roadburn bijvoorbeeld, maar zo’n kleiner intiem optreden is niet te versmaden en aan iedereen aan te raden. Een prachtig, indrukwekkend optreden. Geweldig.
Pingback: De 50 beste concerten van 2022 – t-beest