Weekplaat 22-48: Russian Circles – Gnosis

Het Amerikaanse trio van Russian Circles volg ik sinds hun tweede studio-album Station uit 2008. De naam van de band komt overigens van een driloefening die wordt gebruikt bij ijshockey en heeft dus niks met dat land te maken. Inmiddels zijn we veertien jaar verder en aanbeland bij het achtste album Gnosis en dat is meer van hetzelfde ‘dik hout zaagt men planken’. Dik geserveerde post-metal/rock dus, met massieve riffs en gruizig geluid, zoals we dat van ze kennen.

Dat veel nummers op elkaar lijken hoorden we ook weer eens live op Roadburn 2022, waar ik de nummers ook nauwelijks uit elkaar kon houden. In de verschillende verslagen las ik dat Dave Turncrantz werd geprezen om zijn drumwerk, maar in mijn beleving had dat voornamelijk te maken dat het geluid van de drums nogal overheersde in de zaal. Turncrantz speelt goed en gedreven, maar het is verder best wel basic roffelwerk. De jus op je boerenkool komt hier toch wel weer van Brian Cook met zijn smerige, gruizige, pompende bassen en uiteraard Mike Sullivan, die met zijn gitaar de lekkerste smeuïgheid over het geluid heenlegt. Het typische Russian Circles-geluid is herkenbaar, met veel fuzz en effecten. Zo ook weer op Gnosis. De zagende staccato riffs om vol op te headbangen zijn er bijvoorbeeld op prijsnummer “Conduit”, maar ook “Tupilak” mag mee naar de finaleronde. Wat opvalt zijn de dubbele bassdrums en het iets te dichtgesmeerde geluid in het “Vlastimil” en “Betrayal”. “Vlastimil” doet het het daarom niet echt voor me, maar “Betrayal” is uiteindelijk wel goed voor je beukende knaldrang en pijnlijke headbangspieren. “Gnosis” zelf is wat loom en valt alleen op vanwege de lekker riffende geweersalvo’s op het einde. Niet alles is raak dus. Gedurende het album probeert de band ook wat meer rust en emotie aan te brengen en dat lukt niet altijd even goed. Het kalme intermezzo “Ó Braonáin” is best aardig, maar pas bij het afsluitende “Bloom” raakt het me op een gegeven moment. Gnosis bevat niet heel veel nieuws onder de zwarte zon, maar wie maalt daar verder om. Ik niet. Het is toch grotendeels energiek, ritmisch, bezwerend en machtig scherp geslepen, vol gebalde power en gitzwart gruis.