Weekplaat 22-51: Novarupta – Carrion Movements

Zo tegen het einde van het jaar is het tijd om de balans op te maken van het muzikale jaar 2022.
Voor veel toffe albums uit mijn jaarlijst heb ik een stukje geschreven als ‘weekplaat’, maar de hoogst genoteerde plaat (de lijst komt binnenkort online) die ik nog niet had besproken is van het Zweedse Novarupta. Dat wordt dan maar de laatste weekplaat van het jaar. De plaat is al uit sinds april en je kunt er ook makkelijk overheen kijken. Het bevat maar twee nummers, maar die zijn uiteraard wel lekker lang, waardoor je toch nog op 36 minuten uitkomt.

Dit derde album Carrion Movements gaat over het element ‘lucht’, aldus Bandcamp. Ik begrijp dat dit er een is uit een serie van de vier elementen, waarna het klaar is met dit project. De twee nummers zijn vernoemd naar twee van de vier Anemoi, de Griekse goden van de wind. Novarupta is een band/project van Alex Stjernfeldt, opgericht nadat hij The Moth Gatherer had verlaten en hij gedesillusioneerd een onzekere en sombere toekomst tegemoet ging, aldus zijn platenlabel Suicide Records. Op zijn Facebook-pagina schrijft hij dat dit een zeer persoonlijk een emotioneel album is. Op dit album werkt hij samen met Peo Bengtsson (Beckahesten) and Jussi Hämäläinen’s (Hanging Garden). Bengtsson is een goede vriend, die de soundscapes voor dit album aanleverde, waarna Stjernfeldt de melodieën, riffs en hooks bedacht. Verder is hij geïnspireerd door de filmmuziek van John Murphy, waar ook de titel vandaan kwam. De twee lange nummers kun je zien als sfeervolle post-metal, ook wel vergeleken met bands als ISIS, Russian Circles en Pelican. En Cult Of Luna, al is dat met name omdat die band ook uit Zweden komt, zo las ik ergens het commentaar van Stjernfeldt zelf. Of gooi het in de hoek van een band als MONO. Met lange nummers kun je de tijd nemen om iets op te bouwen, ik hou er van. “Eurus” begint ingehouden als rustige sfeervolle post-rock en eigenlijk moet je dan het geduld bewaren voordat de lome drums ingezet worden en pas in het slotstuk worden de registers verder opengetrokken tot een magnifiek potje bombastische post-metal. Het vormt een stille sluipmoordenaar die uiteindelijk toeslaat, waarna de stilte weer terugkeert. Ook “Boreas” heeft een traag tempo, maar komt wat eerder tot eruptie en is over het geheel wat dichter volgesmeerd met shreddende post-gitaren en dat klinkt zelfs behoorlijk imposant uit mijn kleine boxjes bij mijn computer. Op het nummer lijkt er ergens nog wat zang op de achtergrond te klinken en dat vind ik dan wel erg mooi passen, het album is grotendeels instrumentaal. Op andere albums is er wel zang te horen van diverse artiesten, maar dat vind ik niet altijd even geslaagd. Carrion Movements is juist prima zo en een fijne toevoeging in het heavy post-genre.

Check alle weekplaten van 2022 op Spotify