Eerste concert van het jaar, het Belgische psych-jazz trio Dans Dans. Ook dit was zo’n concert dat een paar keer was verplaatst. Bij de laatste poging, vorig jaar september, werd het optreden op het laatste moment afgeblazen door ziekte van de de bassist. Gitarist Bert Dockx, een jaartje eerder ook te zien met Flying Horseman in Merleyn, refereert er vanavond nog even aan. “Welkom. Daar zijn we dan. Eindelijk.” En verder had ie ook niet veel te zeggen. Hoeft ook niet. Gelukkig weet hij vanavond op zijn gitaar weer de mooiste verhalen te vertellen. Uiteraard is hij ook een prima zanger, maar met Dans Dans zorgen de instrumentale klanken voor de juiste ambiance.
Van uitstel komt geen afstel dus, integendeel. Het concert werd vanwege de grote belangstelling verplaatst van Merleyn naar de kleine zaal van Doornroosje, genoeg liefhebbers dus die de band graag eens een keer willen zien. En terecht, het trio is sinds het Eindhoven Psych Lab in 2014 een van onze favoriete bands. Overigens was Dans Dans nog een verrassing op Roadburn vorig jaar, althans verrassend dat ze op het laatst nog werden toegevoegd aan het (heerlijke) programma in jazz-podium Paradox, waarmee een deel van de honger naar een liveoptreden van deze band was gestild. Een regelmatige dosis Dans Dans gaat er wel in dus.
De vrijdagavond is normaal de beste avond voor concerten vind ik, lekker om zo het weekend in te gaan. Maar ik moet zeggen dat ik wat moe van de werkweek ben en een behoorlijke pijne/brakke rug heb, dus van optimaal genieten komt het er ook niet helemaal van. Maar dat ligt niet aan het trio. Goed, de bassen uit het synthetische doosje komen wat te hard de zaal in naar mijn smaak, zeker in het begin, waardoor de drums wat worden weggedrukt in de mix, maar Dockx is op zijn gitaar uitermate goed en zuiver te horen. Hij is in vorm en ik ben onder de indruk wat hij op zijn gitaarhals allemaal uitvreet. Dat gaat soms vliegensvlug en dat is al indrukwekkend, maar bij Dans Dans kan een enkele noot ook al voor de nodige emotie zorgen en dat is buitengewoon knap. Hier en daar worden er uiteraard wat effecten tegenaan gegooid, zo pakt Dockx zijn Sony walkmen er ook weer een paar keer bij, die hij dan afspeelt en tegen de snaren houdt, waardoor dat geluid er iets vervormd doorheen komt. Hier en daar gebruiken de heren ook (goed getimede) loops, en vanavond valt me weer op dat bassist Fred ‘Lyenn’ Jacques (en ook drummer Steven Cassiers) regelmatig elektronica/synths gebruiken. Meer dan vroeger dacht ik. Dat geeft een mooie verdieping aan het geluid. Mooi hoe relaxed de bassist dat doet, hij kijkt soms met een soort Mona Lisa-achtige glimlach en daarmee vermoed ik dat hij in stilte aan het genieten is. Cassiers is iets meer uitgelaten en slaat een keer zijn bij elkaar gebonden stokjes uit elkaar op zijn drumstel, waardoor het even stokjes regent op het podium. Guitig momentje. Grappig ook hoe hij de zooi na het nummer probeert op te ruimen. Met een lichte grijns en groot gebaar smijt hij de bergjes gevallen stokjes aan de kant.
Muzikaal is het gewoon weer ouderwets genieten van de psychedelische rock en jazz, van ingehouden tot uitgelaten, van weemoedig en melancholisch tot meer optimisme, een spannende ondertoon of prachtige film-noir-achtige suspense. Soms is het ook funky en dansbaar, een enkele keer klinken de beats zelfs als dikkere trance-dance. Dans Dans blijft boeien en de twee toegiften worden geserveerd alsof ze dit ook graag voor ons uitvoeren. De kleine zaal staat geboeid te kijken en te luisteren en heeft een avond om optimaal van te genieten.
Dans Dans is dus wel een van mijn favoriete bands, met smakelijke nummers als Belgisch chocolaatjes met diverse inhoud. Alle albums heb ik op vinyl en ik realiseer me dat ik de zesde nog niet eens in de kast heb staan, dus na afloop koop ik die bij de merchandise waar Bert Dockx en Steven Cassiers staan (de bassist had blijkbaar opruim-dienst), die er op mijn verzoek gelijk hun handtekeningen op zetten. Ja, ik vind dat nou eenmaal leuk om als souvenir / aandenken te hebben en je ondersteunt de band gelijk een beetje. Dat hebben ze ook wel verdiend. Een goed begin van hopelijk een mooi muzikaal 2023, waarin we – naar ik aanneem – weer genoeg van dit soort klasse-bands kunnen genieten. En zo’n fijn avondje hoeft dus echt geen fortuin te kosten. Lang leve de kleinere artiesten dus, die muzikaal uitstekend werk maken en waar je in een kleinere zaal in een intieme setting optimaal van kan genieten.
Pingback: De 50 beste concerten van 2023 – t-beest