Gezien: Diablo Swing Orchestra, De Helling, Utrecht

Het Zweedse Diablo Swing Orchestra (ook wel afgekort tot DSO) stond in de kleine Charlie-tent op Lowlands in 2010 en daarna hebben we de band niet echt meer in Nederland gezien dacht ik. Uitzondering was Progpower 2019 in Baarlo, voor zover ik kan nagaan. Twaalf en een half jaar later komt de avant-garde metalband weer eens in de buurt. Buitenkansje op de vrijdagavond. Blijkbaar is Nederland de band ook niet vergeten, De Helling is strak uitverkocht.

Toch voelt het niet overdreven druk binnen, ondanks een behoorlijke rij bij de ingang. Er wordt goed doorgewerkt bij de garderobe (daar kan Doornroosje nog wat van leren) en het eerste (dure) pilsje is gauw binnen bereik. Leuk plekje geworden daar in Utrecht, het industriële terrein daar wordt blijkbaar goed ontwikkeld en het is bovendien goed te bereiken via NS station Utrecht Vaartsche Rijn, ik wist niet eens dat daar een station lag op een steenworp afstand. Taplokaal Gist om de hoek heeft veel bieren op de (20) taps en serveert ook nog eens heerlijke maaltijden, een goede start van de avond. Nu was ik toch al beter in de stemming dan een week eerder (moe, pijnlijke rug, chagrijnig) en ik merk dat ik dit keer lekker kan genieten van alles.

Hey, zijn ze toch al begonnen? Op het kaartje stond 20:15 en op de website inderdaad 20:00. Door de rij bij de ingang zijn we net iets te laat, maar er speelt dus toch een voorprogramma, vandaar dat we op tijd beginnen vandaag. Nee, dit lijkt wel op DSO, maar is toch een andere band, 6:33 komt uit Frankrijk (Parijs) en dat hoor je ook als ze wat tegen ons zeggen. Ze noemen zichzelf ’the deformed mutant child of Tim Burton, Devin Townsend and Mr Bungle in a deserted asylum’ en dat is wel een aardige beschrijving, ook een soort progressief avant-garde metal fusion band met invloeden uit diverse stijlen, hier misschien meer pop en disco, waar DSO meer swing, balkan en polka verwerkt. Leuk bandje, als je in de stemming bent voor wat cheesy metal dus, met een dikke knipoog. Beide bands hebben van die Hawaï-achtige shirts aan. Kleurrijk en exotisch.

Na een pauze gaat Diablo Swing Orchestra er vol in en dat is vanaf de eerste noot gewoon feest. Een feest van herkenning en vrolijk dansbaar. Een eclectische mix van prog-metal, rock, jaren twintig, polka, mariachi, klassiek, jazz en balkan. Of eigenlijk alles waar ze zin in hebben. Of zoals in het in de aankondiging omschreven werd als een vulkanische smeltpan van swingjazz, boogie, opera, cabaret en heavy metal. Niks is te gek. En dat is te gek. Opera-zangeres AnnLouice Lögdlund, toen nog op Lowlands te zien en te horen, is al sinds 2014 vervangen door Kristin Evegård. Hoewel ik dat ergens wel jammer vond, ontpopt deze zangeres zich vanavond tot een uitstekende frontdame, die alle oudjes gewoon prima zingt. Misschien geen stijltje opera, maar dat mis ik eigenlijk niet. Ergens zingt en speelt ze nog helemaal alleen op piano (nummer “New World Widows” als ik de setlist zo zie), waarbij de andere bandleden van het podium verdwijnen. Knap gedaan, ze kan de show prima dragen, goedlachs als ze is. De band is met acht spelers in totaal en ze hebben er duidelijk zin in, allemaal gezellig guitig en goed gemutst, met veel plezier en soms met theatrale knipoog. Het past bij de muziek. Bekende nummers uit het verleden (met name van albums als Sing Along Songs for the Damned & Delirious uit 2009 en Pandora’s Piñata uit 2012) worden afgewisseld met recentere albums, zoals van Swagger & Stroll Down The Rabbit Hole uit 2021 (lees hier), hun meest recente ook. Ik vermaak me dus goed en zit daar de hele tijd mee te swingen en te dansen, en dat doe ik niet vaak bij concerten eigenlijk. Maar goed, dit is de juiste injectie voor een portie vrolijkheid en dat werkt aanstekelijk. Zelfs mijn favoriet “Vodka Inferno” wordt nog gespeeld aan het einde van de reguliere set, en die komt niet eens als beste over vanavond. Misschien had de leadgitaar nog wat harder in de mix mogen staan, standje Rammstein of zo, nu waren beide gitaristen nog best bescheiden te horen in de mix, de rechter (voor de kijkers) klonk alleen uit de rechter-box ook leek het. Maar geen klagen eigenlijk. Zoveel jaar na dato klinkt de band nog fris en opwindend genoeg om feestelijk je weekend in de dansen en te headbangen.