De Britse band The Cool Greenhouse was in 2021 te vinden op het Left of the Dial-festival en in Merleyn, waar ik ze dan gemist moet hebben. Blijkbaar viel de band me minder op tijdens de digitale editie van ESNS eerder dat jaar. Mja, ik heb ze ook wel eens een enkele keer gedraaid in 2020, maar mijn meeste aandacht trok blijkbaar het (tweede) Sod’s Toastie-album van vorig jaar, met name door fijne nummers als “Hard Rock Potato”, dat op de een of andere manier in je hoofd blijft hangen. Dansbare post-punk met typische praatzang, dus. In een notendop.
Voeg daarbij een likje garage en stop het in een lo-fi potje. Volgens Last.fm is het ook gevuld met crank wave en post-brexit new wave, wat dat ook allemaal mogen betekenen. En ook ‘minimal’ en ‘repetitive’, aldus Bandcamp, er zit inderdaad een soort herhaling in dat je vast geen kraut mag noemen. Of noem het gewoon indie-rock dus, dan zit je altijd goed.
Een snelle herkansing voor ondergetekende hier in datzelfde Merleyn, dat lekker gevuld is voor het optreden van het vijftal. Ze zien er opvallende uncool uit door de kleding die sommigen dragen, maar dat vind ik juist wel grappig en charmant. De kenmerkende zang van frontman Tom Greenhouse, naar wie de band toch vernoemd zal zijn, doet me een beetje denken aan Tim Dracy (van Ought, tegenwoordig Cola), maar dat kan aan mij liggen. Hij ziet er vanavond uit als die wiskundeleraar van twee hoog met bril en vlassnor, met een hoog opgeknoopte overhemd en een wat belegen broek aan. Wat geeft het. De toetsenist zit – zeker tijdens de eerste nummers – in zijn eigen wereldje, met zijn jaren-zeventig oude sokken-imago, baard en donkere wollen spencer. Hij brengt hier en daar leuke melodieuze tunes aan of space-achtige bliepjes en dat mag ie vaker doen. Hier en daar voegt hij wat extra percussie toe en in de laatste nummers pakt hij de gitaar van Tom Greenhouse over. Grappig hoe de drummer achter op het podium zijn hoofd vaak naar beneden laat hangen en simpel, maar doeltreffend mept op zijn drums. Het lijken me aardige gasten. Tom Greenhouse grapt nog dat het geluid nog niet super is afgesteld door de korte soundcheck vanwege het hotel hiernaast, maar hij bedoelt denk ik het restaurant. Misschien de reden dat het concert toch later begon dan eerst aangekondigd, het restaurant is blijkbaar open tijdens Valentijn. Wat doen jullie hier?, vraagt Greenhouse zich dan ook af. Zijn jullie allemaal vrijgezel? Nou laten we er dan een speeddate van maken. Ook vindt hij het belachelijk dat Danny Vera er niet is, die had ie op de gastenlijst gezet. Komt ie niet opdagen, wat een wanker.
Enfin, je hoeft er niet stoer uit te zien om toch coole muziek te maken. Geschikt voor deze tijd. Post-punk is dan ook weer lekker hot de laatste jaren, ze kunnen misschien wel mee in de golf bands als Black Country, New Road, Yard Act, Moreish Idols, KEG, The Lounge Society en The Haunted Youth. Er klinken soms lekkere exotische ritmes en veel stukken voelen inderdaad wat herhalend aan. Ik vind dat niet erg, het trekt me goed mee in hun aanstekelijke songs en ritmes, de heupen gaan als vanzelf heen en weer. Nergens wordt het echt heel gevaarlijk, maar soms klinkt het wat dwingender. Ja och, die gitaren hadden nog best wat feller gemogen, maar het is wel goed zo. Met een lekkere groove dus, ingegeven door de simpele maar doeltreffende ritmes en toontjes op de gitaren, maar volgens mij is de bassist hier het geheime ingrediënt met zijn uiterst aanstekelijke basloopjes. Met twaalf nummers is een klein uurtje snel gevuld natuurlijk. Wij zijn eerlijk en oprecht, roept de frontman, het laatste nummer is dan ook echt hun laatste, waarna “Sod’s Toastie” nog volgt. Leuk en aanstekelijk bandje, nog te zien op Best Kept Secret dit jaar.
