Er zijn best veel bands die een beetje in de vergetelheid raken, maar soms is dat echt zonde. Neem het Franse Forever Pavot, de band rondom multi-instrumentalist Emile Sorin. De band maakt van die fijne jaren zestig of zeventig psychpop en filmmuziek, beïnvloed door Ennio Morricone en oude erotische films. Lekker zwoel en bij vlagen met een funky ondertoon door fijn baswerk en slepend drumwerk.
De band volg ik met genoegen sinds het optreden op het op het Valkhof Festival in 2015 en een jaar later waren ze op het Eindhoven Psych Lab, waar ik ze verder typeerde als ouderwetse swingpop met een lichte psychbite en een o zo lekker vreemd en eigenwijs vet sausje. De referentie naar films is er op het nieuwe L’Idiophone ook weer, opvolger van het in 2017 verschenen La Pantoufle, dus heel productief zijn ze niet. Het eerste “Dans la Voiture” verwijst naar een achtervolging in de auto, maar dan een van het relaxte soort, gek genoeg. De kenmerkende fluit is er ook weer voor de lekker ouderwetsche en wat koddige noot, zoals in het begin van “Au Diable”. Meest opvallende en gelijk ook beste nummer is “Les Informations”, lekker groots en spannend opgezet met Daft Punk-achtige vocoder-zang en prachtig melancholisch sluitstuk. Niet direct herkenbaar als werk van Forever Pavot, maar wel heerlijk. De vocoder zang op “Au Bal des Traitres” vind ik wel wat minder en een nummer als “La Main Dans le Sac” is ook wat vergezocht of gekunsteld, maar voor de rest zijn het prachtige soundtracks bij ongeziene films. Zwierig, romantisch, optimistisch, mijmerend, intrigerend, relaxed, fantasievol en kleurrijk. Harmonische pareltjes van roomboterbabbelaars om langzaam op te zuigen.
Check alle weekplaten van 2023 op Spotify 
Pingback: De 30 beste albums van 2023 – t-beest