Op de een of andere manier had ik Messa al twee keer gemist op Roadburn (zie videos uit 2019 en 2022). Er is meestal wel ergens een herkansing. Gelukkig hebben de programmeurs van Doornroosje meestal goed door wat ik graag lust, dus werd het Italiaanse kwartet vorig jaar ook geboekt voor Soulcrusher. De band kreeg echter een paar weken eerder een serieus auto-ongeluk (lees hier), maar gelukkig zijn de bandleden inmiddels hersteld voor een revanche in het altijd zo gezellige zaaltje van Merleyn.
Het achterzaaltje van het muziekcafé staat goed gevuld voor de opening act Julinko, het project van Giulia Parin Zecchin. De zangeres/gitariste komt eveneens uit Italië en weet gelijk de juiste snaar te raken. Mooie donkere en melancholische sfeerschetsen worden (alleen) door haarzelf gemaakt met de elektrische gitaar. Daarbij gooit ze verschillende delen in loops waardoor ze haar eigen begeleiding en achtergrond creëert. Het lijkt even te duren voordat we in haar zwarte sprookjesverhalen worden meegenomen, maar uiteindelijk lukt dat wel, mits je er een beetje voor openstaat. Knap ook hoe ze haar eigen stem soms op een paar momenten ook mooi door de loop gooit. Op enkele momenten doet haar stem wat denken aan Jehnny Beth (verklaar me rustig voor gek), maar de muziek is wezenlijk anders; feeëriek met een dreigende ondertoon. Een relatief rustige opmaat naar de hoofdact vanavond, al wordt de fuzz van de gitaar tegen het einde nog even wat verder opengegooid.
Ook Messa zet rustig aan, als het viertal na een relatief korte pauze het optreden start. Sara Bianchin opent knap door zonder begeleiding haar prachtige zang in te zetten. Merleyn is gelijk stil, maar de band volgt snel met rake klappen. Het blijft doom natuurlijk, dus de gitaar en bas produceren heerlijke loodzware riffs, maar de band gooit af en toe het tempo omhoog en gitarist Alberto Piccolo gooit er hier en daar wat fijne toonladdertjes aan soleerwerk uit. Het geluid op het laatste album Close gaat volgens de beschrijving dan ook ‘van eclectische heavy rock met oriëntaalse invloeden tot occulte doom rock die doet denken aan bands als The Devil’s Blood en Wolvennest’. Daarbij zouden er Arabische microtonale toonladders verwerkt zijn, en zo af en toe hoor ik de zangeres inderdaad die kant op gaan. Roadburn had het ergens ook over mediterrane klanken. Ze werken blijkbaar ook wel met oude of bijzondere instrumenten op de plaat, (sax, luit, doedoek, moog bas), maar die zie ik niet vanavond, of ik let niet goed op. Op Roadburn 2019 zou er een extra saxofonist bij zijn geweest, las ik ergens. Het maakt niet uit, de zware muziek met de prachtige zang (echt heul heul heul goed live) komt uitstekend over vanavond, met name die tegenstelling tussen heavy en de loepzuivere zang bevalt me echt heel goed (ik heb dat dus liever dan de zoveelste zwetende en schreeuwende boze zanger). In de toegift doet het me daarom ook even denken aan The Gathering en ik verbaas me dan ook dat ik na afloop René Rutten denk te zien lopen. Het zou kunnen, ik zag wel meer leden van andere bands in de zaal. Na het ongeluk van vorig jaar kunnen we blij zijn de band alsnog in een zaal in Nijmegen te kunnen zien. Op een doordeweekse dinsdagavond is dat een mooi lesje donkere rock en doom met een dik laagje chroom.
