De naam van de band geeft het al wel een beetje weg natuurlijk. Bloodywood komt uit India (New Delhi) en maakt Bollywood-metal. Zelf hebben ze het over Indian Folk Metal, want ze gebruiken ook wel van die Indiase folkinstrumenten als de dhol, de melancholische fluit en de enkelsnarige tumbi. De band zou eerst in Merleyn optreden en dan kan ik mijn pas gebruiken. Het leek me wel geinig om eens te gaan bekijken.
Ik had nog nooit van de band gehoord, maar blijkbaar zijn er genoeg fans, liefhebbers of nieuwsgierige mensen te vinden. Het optreden werd verplaatst naar Doornroosje, waar meer mensen in de kleine zaal passen. Het is al druk bij aankomst waar we toch weer even in de rij moeten staan om de jassen op te hangen, dat loopt nog steeds niet heel snel door. Maar goed, in de zaal zien we – naar ik aanneem – een hoop die-hard fans met een Bloodywood-shirt die al een mooi plekje voor het podium hebben opgezocht. Ik voel me een beetje een vreemde eend in de bijt vanavond, met gemiddeld misschien wat jonger metal-publiek. Och ja, vergeten mijn zwarte kleren aan te doen. Het Engelse Lake Malice, opgericht in 2021, mag het bal een half uurtje openen vanavond met zoiets als metalcore, waarbij me opvalt hoe vaak er backing tracks lijken mee te lopen voor de nodige elektronische effecten. Een beetje Prodigy-achtige stijl lees ik ook ergens met invloeden van nu-metal en hyperpop. Mja, dit soort metal vind ik zelf altijd wat kitscherig. Super krachtig en energiek gebracht, maar het is wat te theatraal en ik gewoon ben niet zo’n fan van het metalcore-genre. Tijdens het tweede nummer mogen we al een sit-in doen en twee nummers later moet er gelijk een wall of death worden opgezet door het publiek. Nou ja, metal blijft een soort gimmick natuurlijk en de band flikt dat kunstje niet heel slecht. Zangeres Alice Guala refereert nog even aan International Women’s Day en is een prima brulboei en kan ook aardig clean zingen. Het publiek slikt het allemaal graag.
Bloodywood is ook wel een gimmick natuurlijk, Karan Katiyar (op gitaar en fluit) was ooit zelfs begonnen met het maken van parodie-metalcovers van populaire Bollywood-nummers voor op YouTube, maar hij zocht daar een zanger bij en die vond hij met Jayant Bhadula. Ze gingen dus eigen materiaal maken en als ‘independent’ band, dat wordt nog benadrukt vanavond door Bhadula. Zo proberen ze langzaam maar zeker de wereld te veroveren. Ze hebben een droom en ze zijn er nog niet helemaal, maar wij zijn vanavond wel onderdeel van de reis. Of zoiets. Nou goed, Bloodywood klinkt zoals je het verwacht, voornamelijk als Indiase nu-metal. Doornroosje verwoord dat veel mooier als een “unieke en duizelingwekkende mix van knetterende metal, hiphop, elektronica, levendige Indiaase bhangra-grooves en andere tribal tunes.” Wat we kunnen verwachten? “De ritmische kracht van de Sepultura met de ‘crunch’ van Korn. De combinatie van donderende hindi- en punjabi-refreinen, meedogenloze rapcoupletten met inhoud afgewisseld met inheemse etnische instrumenten”. Niks aan toe te voegen. Ze vliegen er vanaf het begin met gebalde vuist in en de bassen wapperen om mijn oren. De zaal stuitert vanaf het begin mee. Zanger Jayant Bhadula jut de boel goed op en overdrijft wel wat als hij steeds maar weer vraagt om circlepits en wall of deaths, maar goed, dat hoort bij de show zullen we maar denken. Opvallend is de afwisseling met rapper Raoul Kerr, waardoor je dus met twee frontmannen te maken krijgt. Touring member Sarthak Pahwa zorgt op zijn dhol voor de Indiase ritmes uiteraard aangevuld door een prima drummer Vishesh Singh, ook een touring member als ik Wikipedia mag geloven, net zoals bassist Roshan Roy overigens. De halve zaal (vooraan) springt en danst lekker mee en dat maakt het wel een leuk spektakel om te zien, zeker als de bandleden tegen het einde ook nog de zaal in gaan om daar verder te spelen. Aan de andere kant voel ik me niet helemaal onderdeel van de avond, daarvoor is het me net iets te gelikt allemaal, hoe goed uitgevoerd ook. Soms vind ik nu-metal nog wel lekker, maar dit gaat wat veel over de top, maar misschien ben ik niet helemaal in de juiste stemming, dat kun je soms hebben. Ik was wel benieuwd geweest hoe ze een kleine zaal als Merleyn hadden afgebroken overigens, maar hier in Doornroosje hebben ze ook veel nieuwe vrienden gemaakt. Nou goed, een geinige en goed uitgevoerde gimmick dus voor je simpele metalen knaldrang.
