Okay, ik wist niet eens dat het Amerikaanse Fuzz zo populair was, ik dacht echt dat het in de kleine zaal van Doornroosje zou zijn. ‘Muzikaal wonderkind Ty Segall’ is blijkbaar bekender dan ik dacht. Scheelt ook dat de band niet heel vaak te zien is geweest in Nederland, volgens mij zijn ze er ook een tijd tussenuit geweest. Bovendien is het zaterdagavond, een mooie avond om uit te gaan. Ik kan me Lowlands 2015 nog wel herinneren, toen nog in de kleine Charlie tent en die barstte toen aardig uit z’n voegen met dit lekkere fuzz-geweld. Zo vaak draai of stream ik de muziek niet, maar dat optreden vond toen ik lekker genoeg om jaren later nog eens live te willen ondergaan. En toen werd het concert nog een jaartje uitgesteld (jeweetwelwaarom). Duzz.
Het duurt nog even voordat die grote zaal echt vol staat vanavond, maar ik vind alvast een mooi plekje in het midden met mooi zicht voor frontman Giacomo Panarisi van de band Romano Nervoso, hier met zijn solo-project Giac Taylor, waarin hij drumt/zingt. Het project bestaat als zodanig pas een jaar of zo en hij heeft toen gelijk maar even vier albums uitgebracht ten tijden van lockdowns. Je moet wat. Vanavond heeft hij drie kornuiten meegebracht om het live te serveren. In de grote zaal van Doornroosje, dat is wel eens vaker, staat het wat bassig en wollig in het begin, wat te veel subwoofer naar mijn smaak die dan overheersen, maar dat trekt wel bij en bij Fuzz later staat goed in balans. Panarisi zit half in de mist op zijn drums vanavond. Hij zou de spaghetti-rock hebben uitgevonden, oftewel wilde rock and roll, gespeeld door Italianen. Het klinkt me meer als stevige en degelijke stoner met prima riffs of power-chords. Echt strak gespeeld, al lijken de powerchords niet al te lastig en de songs zijn volgens mij niet even memorabel, maar bij Fuzz ga je soms ook meer voor het effect en de impact dan het echte aanstekelijke liedje in mijn beleving. Maar wel aardig gedaan, zeker met wat extra synths hier en daar voor de nodige jus op je boerenkool.
Fuzz moet het hebben van een nog harder en steviger geluid. Duzz. Dikke Fuzz. De oordoppen springen bijna uit mijn oren, maar die houden de boel wel lekker in evenwicht, het klinkt hard en helder. Ty (Garrett) Segall op drums (en zang) is toch ook een klasbak op zich, in de aankondiging misschien terecht een wonderkind genoemd, die inmiddels wel volwassen is geworden en in heel veel bands heeft gespeeld en uiteraard ook enorm actief is en is geweest onder zijn eigen naam. Het gaat er hard op in de grote zaal, die inmiddels bijna tjokkie vol is gevuld, zeker vooraan, waar het hele optreden flinke pogo-pit is te vinden en sommigen het aandurven om te gaan stagediven. De band speelt daarvoor opzwepend genoeg. En strak. Bassist Chad Ubovich (kun je kennen van Meatbodies en speelde in de band van Mikal Cronin) heeft geen lang haar meer maar wel een snor, staat onwijs kalm te bassen en schiet ook niet in paniek als er al snel een snaar van zijn basgitaar knapt. Gewoon effe rustig vervangen. Segall’s oude schoolvriend Charles Moothart (die van die dikke fuzzende gitaartonen) en Segall zelf spelen de tijd dan maar vol met een cover (?) die ze nog nooit hebben gespeeld, zo horen we het wonderkind joviaal zeggen. Ze hebben er wel lol in. Voor de rest veel van hetzelfde fuzz-geluid met hier en daar een imposante tempoversnelling ingezet door Segall, die de drums dus geweldig beheerst. Garagerock, stoner, pysch, ergens in die hoek. Denk aan Osees, King Gizzard & The Lizard Wizard, Uncle Acid & Deadbeats, WAND en Meatbodies, aldus het programmaboekje. Album III, verschenen in 2020, was volgens mij een terugkeer van de band na een aantal jaren stilte. Dat album vond ik iets meer in balans (Steve Albini had de boel dan ook geproduceerd), want op eerdere platen vond ik de gitaar nogal overheersen en werden de drums en bas daardoor wat weggedrukt. Hier in Doornoosje klinkt alles mooi in balans en klinkt het live veel indrukwekkender dan zo uit je luidsprekertjes thuis. Het klapt er goed op en Moothart laat veel meer zien op zijn gitaar dan het voorprogramma, een beetje soleren kun je leren. Lekker. Het drietal blaast alles dus omver. Hard en vet, met dikke fuzz. Prima avond duzz.
Pingback: De 50 beste concerten van 2023 – t-beest