Het viertal van REZN uit Chicago stond in 2019 op Sonic Whip en zou volgens mij ook prima passen op het Roadburn-festival. Dat festival richt zich ook allang niet meer op alleen maar doom/stoner (of pysch) en dat doet REZN ook niet. Solace trekt de lijn van het vorige Chaotic Divine goed door met een dynamisch album, dat langzaam schakelt tussen verschillende stijlen, zonder dat je er erg in hebt.
Het instrumentale openingsstuk “Allured by Feverish Visions” is erg sfeervol met traag slepende doom, een likje country en omgeven door een soort wolk van drones. Lekker!
Het loopt mooi door met lichte synths op de achtergrond naar het tweede nummer “Possession”, dat mooi melodieus wordt ingezet door de (nogal vrouwelijke) zang van Rob McWilliams. Een hitsingle in mijn oren. Tegen 4:20 glijdt de boel als vanzelf naar doom/sludge met wolken fuzz, pompende bassen en stevige riffs. “Reversal” daarna is fijn slepend, van het melodieuze doom-soort, dat me ergens deed denken aan Dool. Daarna is “Stasis” even die hardere sludge/doom-doorbeuker om even helemaal los te gaan, ook al is dat meer vorm dan (goede) melodie, zoals eerder. Het heeft een mooie outro om de verbinding te leggen met eerdere songs en verder te gaan met rustpunt “Faded and Fleeded”. Dat nummer voelt zweverig en een beetje lounge- of ballad-achtig, met eindelijk ook die fijne sax (dat had ik graag nog wat vaker gehoord op dit album). “Webbed Roots”, met spoken word van Marie Davidson, moet als afsluiter even op gang komen, maar sluit het album goed af. REZN weet goed hoe je donkere sfeer en beukwerk kunt afwisselen of combineren, het is daarmee veel meer dan een standaard bandje in het genre, mede ook dankzij de extra laagjes sax, synths, piano en fluit van Spencer Ouellette. Volgend jaar gewoon op Roadburn zetten dus, maar een kleine show in de buurt vind ik ook prima.
Check alle weekplaten van 2023 op Spotify 
Pingback: De 30 beste albums van 2023 – t-beest