Gezien: Ramkot, Merleyn, Nijmegen

Goeie naam. Ramkot. Misschien verwijst het naar een oefenhok waarin ze jarenlang zaten te zweten op die precisiebombardementen van stoner-riffs en ritmastiek. Ach nee, het blijkt een verwijzing naar een dorpje in Nepal waar Tom Leyman vier maanden vrijwilligerswerk deed. Het Belgische trio is in elk geval de wereld aan het veroveren met hun aanstekelijke ‘ramrock’. Merleyn in Nijmegen is op deze goede paasvrijdag ook ram uitverkocht.

En dat is helemaal niet gek. De heren verkopen hun zalen in de Benelux steeds makkelijker uit met hun toegankelijke, maar stoere indie-/ stoner-rock, beïnvloed door door bands als Queens of the Stone Age, The Raconteurs, Millionaire, Soulwax, De Staat en STAKE, zo lezen we op diverse sites. Vanavond in Merleyn doet het me ook af en toe denken aan het eveneens Belgische Gnome, dat zelfs nog meer grossiert in lekkere headbangmomenten in funky ritmes. Om van te watertanden.

Zo opent de band vanavond gelijk maar even met het lekkere “One More”, in mijn ogen en oren toch wel een bescheiden hit. Of gewoon een grote hit. Mag ook. Gelijk messscherp deze goedlachse heren, bestaande uit de broers Tim (zang/gitaar) en Tom Leyman (drums), aangevuld door jeugdvriend Hannes Cuyvers (zang/bas), actief vanuit Gent sinds 2018. Tim Leyman en Cuyvers nemen de leadzang allebei op zich en doen dat erg verdienstelijk. Cuyvers jut de boel lekker op en gaat al snel een keer de zaal in om zijn fratsen op bas ook in het publiek te laten zien. Ze hebben er zin in, met name Tom Leyman lacht veel en wisselt veel vrolijke blikken uit met z’n broer. De drummer is wel de perfecte aanjager van de band, strak als een malle. Die heerlijke tempowisselingen (mag nog wat vaker!) zijn soepel, scherp en gedreven, en het basgeluid van Cuyvers moddertje vet. Lekker. De hoofdjes gaan gedwee heen en weer bij de rammende stukken, maar er kan ook gedanst worden op de funky en groovy stukken. Niet alle songs treffen net zo hard doel in mijn beleving, maar wat geeft het. Een vol Merleyn geniet en schreeuwt om meer.

Zes nummers van hun recente debuut als ik de setlist achteraf zie (alleen “I Can’t Slow Down” en “In Between Borderlines” ontbreken dan), aangevuld met andere nummers die helemaal niet op het debuut staan, maar wel op eerdere EP’s of singles (“Broken Things”, “Eye to Eye”, “Am I Alright Now”, “King Of The Harmless”, “Go See”, “Valium”, “Fever”, “Red”). Ze rammen (okay, genoeg ram-grappen) de nummers er in een uur doorheen, met twee nummers in de toegift (al gaan ze het podium niet af zoals meer bands hier, dan moet je ook helemaal door het publiek en gelijk weer terug of zo).

Prima optreden en met name lekker strak gespeeld. Gedreven, bedreven, aanstekelijk en toegankelijk genoeg om een veel groter publiek te trekken. Na afloop loopt het storm bij de merchandise en nemen mensen selfies met de hele band. Nu kan het nog, wie weet zijn ze straks te groot voor dit soort intieme optredens. Op 29 april mogen ze alvast voor Metallica openen in Amsterdam. Prima hapklaar bandje voor al uw festivals dus.