Godspeed You! Black Emperor is wel een begrip en legende in het post-rock genre. Het Canadese collectief, sinds 1994 actief, stond lang op mijn wensenlijst om een keer in het echt te zien en dat lukte uiteindelijk pas op Roadburn 2018, waar ze gelijk twee dagen achter elkaar optraden (check hier en hier). Magnifiek was dat optreden, echt waanzinnig. Goed genoeg om ze gelijk nog een keer te willen zien. Ik hou niet zo van ver reizen voor een band, maar Paradiso in Amsterdam is nog net te doen. Verplaatst van 13 januari 2022 overigens, naar deze paaszondag, een mooie dag met een fijn lentezonnetje en goed bier, lekker eten en gezellig met een hoop concert/festivalmaten. Je kunt het slechter treffen.
Er blijkt toch ineens een voorprogramma te zijn, ik wist dat tot vlak voor aanvang niet eens. De Amerikaanse multi-instrumentalist Marisa Anderson speelt en pingelt op elektrisch gitaar. Boeiend zijn vooral de aankondigingen, die uit het diepste van haar donkere ziel lijken te komen, terwijl ze het nogal luchtig verteld. Muzikaal is het lastig om haar introducties te plaatsen, het klinkt toch wat veel als simpel gitaargepingel en eerlijk gezegd heb ik daar niet zo heel veel mee.
Godspeed You! Black Emperor stond vaker in Paradiso, maar dit keer had ik dus wel de oversteek naar de hoofdstad gewaagd. Het beeld is grotendeels hetzelfde als destijds op Roadburn. De tekst ‘Hope’ verschijnt weer op het grote doek aan de achterkant, waar sowieso prachtige visuals op te zien zijn en de donkere sfeer ondersteunen met een soort geel/oranje gloeilamp-achtig kleurenpallet. Het licht op het podium zelf blijft ook weer beperkt. De band begint weer met een langzaam opgebouwde drone “Hope Drone” , ingeluid door o.a. de violiste, waarna de andere bandleden een voor een opkomen (in totaal acht geloof ik). De oordoppen moeten toch maar in, waarna even later het geluid mooi open breekt met meer melodieuze en prachtige “First of the Last Glaciers” van het laatste G_d’s Pee AT STATE’S END!-album, waar ook nog “Cliffs Gaze” en “Fire at Static Valley” van worden gespeeld vanavond. Het is altijd even afwachten wat er wordt gespeeld door de band, elke avond wisselen ze wel het een en ander. Met “Anthem for No State” pakken ze iets van het Luciferian Towers-album uit 2017. Op Roadburn speelden ze dit ook en daarna (dacht ik) “Fam/Famine” en een fenomenale “Undoing a Luciferian Towers”, dat ik ook erg graag gehoord had hier, maar je kunt niet altijd alles hebben. Met “World Police and Friendly Fire” (onderdeel van “Static” van het album Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven uit 2000) gaan ze verder terug in het verleden. Stevig setje toch, de gitaren klinken zielknijpend hard, maar in balans in de meeslepende wolk van geluiden, drones, violen en percussie. Aardige, stemmige afsluiter is oudje “The Sad Mafioso” van F♯ A♯ ∞ uit 1997, waarmee het concert richting de 1 uur en 50 klokt zo ongeveer. Ik ben op tijd genoeg om nog een trein eerder terug te pakken. Altijd een gekke gewaarwording om vlak na afloop in een saaie metro/trein te zitten, terwijl je hoofd nog zweeft in de geluidswolken. Bijzonder hoe de band niet in een soort post-rock valkuil trapt van voorspelbaar harder en zachter en doelloos geshred op de gitaren, bedenk ik me nog. Het blijft altijd in dienst van de song en met name in dienst van de aangebrachte sfeer en dat is ongekend bijzonder. Een donkere paasmis in het voormalig kerkgebouw. Geen verkeerde manier om deze heilige dag te vieren. Briljant.
Pingback: De 50 beste concerten van 2023 – t-beest