Een band die sinds 2017 op mijn radar staat – vraag me niet precies waarom – is Orsak:Oslo. De band ontstond toen gitarist Christian Andersson verhuisde vanuit Gotenburg (Zweden) naar Oslo (Noorwegen) en daar een appartement deelde met drummer Øyvind Minsaas. Het duo had dezelfde muzikale smaak, sloot vriendschap en bracht de eerste EP’s uit in 2014/2015. Later werd het duo aangevuld met Bjarne Karlsson (op keys, later gitaar) en Peter Nilsson (op bas).
De band bleef als zodanig EP’s uitbrengen, want dat gaf ook een betere werk-flow, maar met In Irons wordt nu wel een soort volledig debuutalbum afgeleverd. Grofweg beweegt de groep zich in de hoek van post-rock, kraut, space en psychedelische rock. Dat levert ergens een geluid op dat je zou verwachten bij dit soort hokjes, maar ergens blijf ik het ook aantrekkelijk aangenaam en afwisselend vinden. Natuurlijk, sommige nummers worden lang uitgerekt (neem het fijne, lome, Causa Sui-achtige “074 Hadal Blue”, dat tot 17 minuten wordt opgerekt), maar als je in een soort hallucinerende trance wordt geworpen vind ik dat helemaal niet zo erg. Het voelt soms of ze op lekker bedje aan het jammen zijn, zoals op “068 The Swell”, waarbij je wegdroomt op een licht kraut-achtig ritme. Neem ook “069 In What Way Are You Different”, een beetje loom, maar met samples en goed geplaatst gitaarwerk blijft het een boeiende droom. Maar iets sneller is ook wel eens fijn, zoals op het Monomyth-achtige “079 Dutchman’s Wake, Pt. I” of neem het ruigere schurende werk op “078 The Mute, Pt. II” dat meer de langzame post-doom van – pak ‘m beet – Big Brave benadert. Maar dan zonder zang natuurlijk. De nummers lijken soms wat lang, maar de reis blijft op een of andere manier toch spannend en boeiend. De band levert gewoon degelijk werk af met standaard kwaliteit, elke release weer.
Check alle weekplaten van 2023 op Spotify 
Pingback: De 30 beste albums van 2023 – t-beest