Gezien: Acid Dad, Merleyn, Nijmegen

Ik loop naar Merleyn en ruik wat wietlucht. In een steegje staan vier mannen, waarvan er eentje een dikke joint heeft opgestoken. Ze praten Engels. Aha, denk ik nog, zou me niks verbazen als de band hier nog even wat voorbereidingen treft voor het optreden. Als de bandleden het podium in Merleyn betreden zie ik dat het inderdaad drummer Trevor Mustoe van Acid Dad moet zijn geweest met die pretsigaret daar buiten. Het is het eerste optreden van deze Amerikanen in Europa, dus laat ze maar lekker genieten. Hun garage/psych is ook wel wat geestverruimend natuurlijk.

De band bestaat sinds 2014, is actief met optredens sinds 2016, en bestaat verder uit zangers/gitaristen Vaughn Hunt en Sean Fahey. Ik mis een vierde speler, hier en daar wel op bandfoto’s te zien, wellicht een bassist die er vanavond niet bij is. De bas hoor ik vanavond wel, maar dat moet dan toch uit een doosje komen, net zoals wat violen of synths op een tweetal nummers. Hoe ze dat basgeluid nu precies instarten wordt me niet helemaal duidelijk, al hebben beide gitaristen wel een hele bak effecten en andere apparatuur aan hun voeten staan. Ik ken het werk van de heren niet echt moet ik zeggen. De band stond volgens mij recent nog in het voorprogramma van Psychedelic Porn Crumpets en ze zouden ook al hebben gespeeld met bands als King Gizzard & The Lizard Wizard en Osees. Volgens de beschrijving zou hun voorliefde voor bands als Sonic Youth (met name het album Daydream Nation) en Jesus and Mary Chain doorklinken in hun muziek. Genoeg interessante referenties dus en op de plaat klonk het ook best geinig. Met een Merleyn-pas is de drempel om even te gaan kijken sowieso wat lager natuurlijk, ik denk dat ik daardoor tegenwoordig niet veel psychrock bands zal missen in deze – altijd gezellige – achterzaal, die op deze dinsdagavond ook weer gezellig gevuld is. Ongetwijfeld spelen ze vanavond een hoop van hun album Take It From The Dead, en dat bevat volgens hun Bandcamp-pagina een scala aan verschillende invloeden, variërend van neo-psych uit de jaren 90, moderne post-punk en rock-‘n-roll uit de jaren 70. Psychrock, garage, punk en wat acid misschien dus, wat ik ter plekke maar een plekje geef als ware het de scherpe gitaren met een shitload aan effecten. Beide gitaristen zingen hun partijen en zijn dus druk in de weer, waarbij me opvalt dat in het begin het geluid van de Les Paul-gitaar (op links voor de kijker) iets prominenter te horen is dan de Fender strat op rechts, maar even later lijkt dat meer in balans. Het geluid is een tikkeltje dof en wollig ook in het begin, maar als ik iets verder naar voren loop klinkt het al wat helderder door mijn oordoppen. Drummer Trevor Mustoe drumt daarbij degelijk en niet al te complex, waardoor ik ergens moet denken aan wat kraut-achtige ritmes, maar dat zit meer in mijn hoofd. De band speelt een beetje stoïcijns maar gedreven genoeg, ze laten met name de gitaren en effecten spreken, al denk ik dat het nog wat dynamischer en interessanter zou zijn om niet altijd alles dicht te smeren, aan de andere kant is dat ook wel hun sterke kant. De psychedelische sound klinkt wel lekker, zeker in de wat langere instrumentale stukken. Daarnaast wordt er gezongen en dan komt er een licht zoetig laagje van melodie in hun spel, dat bij vlagen wat poppy klinkt, maar heel verkeerd is dat niet. De zang van de rechter gitarist doet me een beetje aan de bands uit de tijd van de Neue Deutsche Welle denken, maar ook dat zit alleen in mijn hoofd, denk ik. Naarmate het optreden vordert klinken de gitaren dus vooral opwindend, in een wolk van hallucinerende effecten bovenop een aardige basis van drum en bas. Als het tempo wat omlaag gaat klinkt dat wat loom en dat spreekt me iets minder aan, maar gelukkig wisselen ze dat af met iets meer uptempo energie. Een uur is ook prima. ‘That’s all we got’, zegt de ene gitarist op rechts, ten teken dat er ook geen toegift zal komen en dat vind ik prima, zo’n toneelstukje voegt meestal ook niet zoveel toe. No nonsense. Gewoon een lekker bandje dus.