De grotere zomerfestivals draaien volop. Het is een leuk en druk weekend, met uitzendingen van Pinkpop, Graspop en Hellfest op TV en online. Maar live is nog beter natuurlijk. Ik ben geen kenner of absoluut fan van The Veils, maar het is wel een band om zo af en toe mee te pakken op festivals, zoals op Lowlands 2013 en 2017. Volgens frontman Finn Andrews is het ook te lang geleden dat hij hier is geweest en dat kan wel kloppen, zo te zien was zijn band ook voor het laatst in ons land (waaronder Doornroosje) in 2017. Wat (festival)vrienden komen naar Nijmegen om de band te bekijken en dan ga ik wel mee. Gezellig.
In het voorprogramma Someone, de band van Tessa Rose Jackson, waarover Andrews later nog zegt: ‘Thanks to Someone to support us’, een grappige woordspeling inderdaad. Jackson heeft van die leuke praatjes tussendoor en komt daarmee sympathiek over, bijzonder vind ik dat ze net zo mooi praat als dat ze zingt. Ja, ‘Someone is moeilijk te googelen’, legt ze nog uit. Je kunt haar dan ook vinden op het web met someoneswebsite en someonespictures op Instagram. Goeie oplossing. Of – tip – zoek in dat geval gewoon op ‘Someone band’. De singer-songwriter is niet met haar hele band, maar speelt als trio hun support-optredens bij The Veils. Misschien jammer, want in vol ornaat klinkt haar muziek vast nog het beste, zo heb ik de indruk. Nu is het wat uitgekleed, maar bij vlagen mooi. Zo viel me het nummer “Strange World” al wel eens op. Normaal wat zoet voor mijn smaak, maar bij vlagen vind ik het wel mooi of fijn dromerig, zeker als er wat voller wordt aangezet met fijn gitaarspel. Muziek voor blote voeten in het gras op een festival en even achterover liggen.
Ik ben dus geen echte kenner van The Veils en zou hier wellicht helemaal niet staan als ik alleen moest gaan. Frontman Finn Andrews zou ik waarschijnlijk ook niet herkennen op straat, maar op het podium is hij altijd herkenbaar aan de zwarte gleufhoed, die hij na al die jaren nog steeds op blijkt te hebben. Zijn stem is ook direct herkenbaar en dat bevalt me erg goed vanavond, hij klinkt ingeleefd en bezield, zonder te overdrijven. Het eerste nummer klinkt gelijk lekker en vol energie, “Bullfighter (Hand of God)” van het nieuwe album …And Out Of The Void Came Love, dat ik ook nog wel ‘gedraaid’ heb thuis. The Veils klinkt in mijn oren wel het beste in dat soort gedreven nummers, waar de gitaar wat steviger wordt ingezet. Niet alles van de band kan me zo direct raken of echt boeien, vooral de rustige nummers glijden soms wat langs me heen, maar zo af en toe vind ik het wel heerlijk, zoals ook het uitstekende “No Limit of Stars” van het nieuwe album. Even later sluiten ze met een geweldige “Nux Vomica” van het gelijknamige album de reguliere set af. We zijn dan ‘pas’ een uur verder, maar dit vormt voor mij wel een hoogtepunt, waarin de band ook even lekker uit de slof schiet, mooi ingekleed met een paar rustmomenten. Zo zie ik ze dus graag; met een iets scherper of donkerder randje, iets minder op veilig. Andrews zelf is gelukkig in vorm. Als er wat snaren breken van de (geleende) akoestische gitaar en hij moeite heeft die goed te stemmen, lijkt hij daar ook soepel mee om te gaan. Hij klinkt vrolijk en goedgemutst, oprecht blij om hier te mogen staan, voor een enthousiast publiek. Hoe hij zijn ziel en zaligheid erin gooit werkt sowieso aanstekelijk.
Pak ‘m beet zes jaar later zijn we The Veils blijkbaar nog niet vergeten, gezien ook de opkomst in Doornroosje. De band zou eerst nog in de kleine zaal staan, maar nadat het optreden was verplaatst naar de grote zaal, staat deze gewoon behoorlijk vol. Dat is toch knap, aangezien de band ook nog optredens heeft in Amsterdam, Utrecht, Breda en Maastricht. We krijgen iets van negentien songs te horen vanavond, nog wat meer dan op andere avonden. Met een extra toegift ook waarbij Andrews solo op piano nog “Under The Folding Branches” (van Nux Vomica) en Axolotl (van Total Depravity) speelt. Voor de fans moet het toch een feest zijn om de band weer eens live te kunnen zien spelen, met een flinke set nummers van al die verschillende albums. Ik vind het wel leuk om de band weer eens te zien op fietsafstand. Aangenaam om opnieuw kennis te maken met een virtuoze, vakbekwame band, die nog steeds goed in vorm blijkt te zijn.
