Gezien: Valkhof Festival 2023

Voor het eerst sinds 2019 kan ik weer eens optimaal genieten van de gehele Vierdaagsefeesten rondom de Vierdaagse van Nijmegen. Een thuiswedstrijd en een volle week vakantie. Zoals altijd eigenlijk, zolang er geen corona of andere enge dingen gebeuren. Nou, mijn voet werkte niet helemaal mee, gelukkig maar dat ik niet die wandeltocht moet lopen. Nee, ik geef toch meer om de feesten en dan met name (natuurlijk) het Valkhof Festival, waar een hele interessante sloot aan nieuwe hippe bandjes te vinden zijn, naast een enkele bekende naam. Echt een geniet- en ontdekfestival in en rondom het altijd prettige Valkhofpark. Heerlijk. Ook dit jaar loop ik met mijn dikkere camera rond, omdat dat kan en mag, en omdat dat gewoon een leuke hobby is. Dit jaar meer een fotoverslag hier dan een uitgebreide reportage, check voor de betere verslagen en foto’s 3voor12 bijvoorbeeld.

Zoals altijd voelt het als thuiskomen, hier in het park. Een soort groene oase in de stad om even van de betere muziek te genieten, ook al heb je ook wel andere interessante plekken in de stad, zoals De Kaaij, Smkmkrt Labyrinth, Park Kronenburg en Stadseiland Stek (opvolger van Festival op ’t Eiland). Er is voor ieder wat wils te vinden, zoals altijd. Het valt me weer op hoe druk alle avonden worden bezocht in de hele stad. Op elke straathoek is er wel live-muziek of wat daar voor door moet gaan, en dat wordt allemaal goed bezocht. De opstelling is bovenin het Valkhofpark zo ongeveer hetzelfde als de laatste jaren, met de Boog op links en hoofdpodium Arc rechtsvoor de Kapel, zeg maar. Alleen het kleine Entree-podium is weg, vervangen door Boog en/of Poort, neem ik even aan. Logisch wel, die ruimte kun je beter gebruiken. Voor de entree dus wel weer het Poort-podium (waar de bands echt weggestopt worden in een klein hoekje, gek genoeg), de Plak is er weer voor uw plaksalon met kaasgehakt en in de ruïne is brouwerij Oersoep er weer voor de betere speciaalbieren. In de Tuin daarnaast spelen DJ’s en af en toe een band. In de kleine Kapel weer de nodige experimentele muziek en andere zaken. Op de Voerweg aan de voet van het park is er wel een wijziging, het Bloem-podium staat nu tegen de heuvels van het park, die heeft van plek gewisseld met het dance-gedeelte Club Voerweg, dat nu meer ruimte krijgt aan de overkant. Goede keuze. Ook mooi die verhoogde bar trouwens met een mooi uitzicht op het Bloem podium.

Zaterdag

Bijna een mooie traditie om gelijk de eerste band over te slaan. Het begint op tijd op zaterdag, om 14:45 start Misprint al op het Boog-podium, maar we lopen even naar de festivalvrienden, die (uiteraard) de speciaalbierbar in de ruïne snel hebben gevonden. Slim om gelijk Sophie Straat uit te nodigen op dit vroege tijdstip, dat trekt namelijk gelijk een hoop volk naar het park, maar dit is inmiddels ook wel een bekende naam in het circuit. De hedendaagse smartlap /protestsongs van de zangeres, opgegroeid in De Pijp in Amsterdam wordt in elk geval enthousiast gebracht. En ontvangen. Hier en daar een foute cover. Vooruit. “Tweede Kamer” is een lekkere meezinger en doet daar nog iemand van Goldband mee?

Goed, meer aandacht voor (het Nijmeegse) The Super Soakers, met hun ‘feelgood’ indiepop/-rock en postpunk met een goeie lik melodie. Soms wat simpel, maar soms ook lekker dansbaar. De band was er een tijdje uit geweest vanwege polsblessure van frontman Mart Bouman, maar sinds vorig jaar weer bij elkaar. Toen stonden ze op het Poort-podium, nu een plekje beter in de Boog.

Een van de betere namen vandaag die live de bal hard in het doel koppen op dit nog vroege tijdstip: DEADLETTER. Uit Yorkshire, Engeland. Hele lekkere postpunk, een beetje zoals The Fall volgens de beschrijving, maar dan vrolijk en met invloeden van LCD Soundsystem (volgens een andere beschrijving van Paradiso) of Gang of Four (aldus Dansende Beren). Nou ja, vrolijk. Zo hard lachen ze niet, de bandleden blijven lekker in hun – wat moeilijk kijkende – rol. Frontman Zac Lawrence pakt het goed aan en verschijnt ook even in het publiek (zoals veel bands tegenwoordig) en gaat daar even rustig liggen zingen. Heerlijk ook die sax in dit soort muziek. De band stond al eens in het voorprogramma van Squid, Viagra Boys en Pip Blom en maakten ook al indruk op Grauzone en London Calling geloof ik. Gaat niet lang duren of ze gaan hun eigen grotere shows uitverkopen. Band to watch.

Wat minder vuurwerk met Kuunatic (of KUUNATIC), een Japans trio, eerder al eens op Le Guess Who en Merleyn, hier in eigen stad. De muziek wordt omschreven als psychedelische synthrock, een beetje experimenteel en dromerig. Het voelt wel een beetje als gefröbel, licht experimenteel en met Japanse jengel-zang. Een beetje simpel ook wel, zo met alleen drum, bas en synths, het mist wat tempo en vuur. Inmiddels begint het ook nog eens te regenen…

De indierock/postpunk van Library Card is aangenaam en warmbloedig, hier zit een fijne flow in. Net als Tramhaus komt deze band uit Rotterdam trouwens. Gevormd in 2021 en voor fans van  Sonic Youth en Dry Cleaning, zo lezen we bij de beschrijving van Grauzone, waar deze band ook stond. Tof en heel passend bij dit soort muziek is de spoken word van  zangeres Lot van Teylingen.

Zeiknat worden we inmiddels, terwijl er maar een enkel buitje zou vallen. De rest van de week blijft nagenoeg droog, maar de regen zorgt voor modder in het park. Het punk-trio van Lambrini Girls interesseert het niks. De band uit Brighton haalt blijkbaar inspiratie uit bands als Savages, Le Tigre, Bikini Kill, L7 en The Spice Girls. Wild ook, zo weten we van optredens op Left Of The Dial, Grauzone en Best Kept Secret (als vervanger van Jockstrap). Beetje simpel of standaard wel, maar de schreeuwerige queer-punk met inclusieve boodschap treft doel, zeker ook omdat zangeres Phoebe Lunny meer in het publiek verschijnt dan op het podium. Levert ook leuke plaatjes op.

Het plenst nog wat en daarom mis ik een deel van Omni Selassi uit Zwitserland, dat hier toch wat moeite heeft om te overtuigen met hun tegendraadse funk en kraut, omschreven door Little Gem als Björk meets Beefheart on a NEU! trip. De zang van Rea Dubach lijkt wel wat op Björk inderdaad. Op de plaat hoorde ik nog ergens een fijne sax, dat is er niet vandaag. Twee drummers, gitaar en synths voornamelijk. Moeilijk te volgen, wat te experimenteel. Misschien was het in een kleine, knusse en droge setting ook beter overgekomen.

Misschien hebben we ook gewoon zin in wat minder complexe rock zoals van Thumper. Psychpunk volgens de beschrijving, vooral melodieuze, toegankelijke en dansbare punkrock. Een paar aanstekelijke songs en verder niet al te complex in de afdronk. Twee drummers op het podium ook en vier gitaristen, nou een beetje bombast kan best. Aardige punk-cover ook van “Unwritten” van Natasha Bedingfield. Niet slecht, een beetje veilige keuze voor uw festivals is het wel.

Met POL uit eigen land gaan we richting de new wave van – pak ‘m maar weer beet – Depeche Mode en dat soort tijden. Met kenmerkende donkere stem en typische bassen, maar dan toch weer wat van nu, zeker omdat het wat optimistischer klinkt dan je op basis van de beschrijving zou verwachten. Ruben en Matthijs Pol zijn ook model en produceren muziek voor sommige vooraanstaande modehuizen, zo lezen we in de omschrijving. Niet onaardig deze band, dat net als meer bands vandaag al eerder op Grauzone stond.

Afsluiter Frankie and the Witch Fingers is er eentje om – eh – je vingers bij af te likken. Wat een lekkere band is dat voor uw laatste restje energie vandaag. Denk vooral psych- en garagerock. De moshpit voor het podium is getuige van een wild en aanstekelijke live-band. De Amerikanen doen hier niet veel onder voor bands als Oh Sees of King Gizzard & The Lizard Wizard. Als een stoomtrein walst het lekker over je heen.

Zondag

Op zondag komen we binnenlopen tijdens Nduduzo Makhathini, jazzpianist uit Zuid-Afrika, stond al eens op North Sea Jazz, maar is geen muziek voor mij. We staan wel op tijd klaar voor Oh Hazar uit Nijmegen, met hun eerste show. Nieuwe band, samengesteld uit muzikanten van andere bands, zoals zangeres/gitariste Imke Loeffen, gitarist Stefan Kollee en drummer Imanishi Kleinmeulman. Categorie is artpop, indierock en postpunk, met name in de eerste helft is het wat rustiger opgebouwd en dat houdt de spanning soms moeilijk vast, maar in de tweede helft zit meer vuur. Het gitaarwerk van Kollee is dan ook van te smullen. Leuke eindspurt dus, na een wat kabbelend begin.

Op een afstandje kijken we een stukje van The Beths op het hoofdpodium, hier en daar nog wel getipt vooraf ook, blijkbaar al beroemd(er) in hun eigen Nieuw-Zeeland. Wat simpele en blije pop of indierock met hele lieve zang, meezingrefreintjes en koortjes en zo. Net iets te simpel voor mijn gading, maar zo af en toe rocken de gitaren wel lekker door met fijne riffjes. Geinig ook, die grote opblaasvis op het podium.

We maken nog maar even een uitstapje naar het Poort-podium waar vandaag ook wat bands zijn. Het trio van Bongloard komt uit Utrecht meen ik, en die zagen we ook al eens in het voorprogramma van Psychedelic Porn Crumpets. Lekker uptempo en energieke psychrock, punk en garagerock. Het poortpodium is een beetje onhandig in dat hoekje weggestopt, maar het publiek gaat uiteindelijk goed los met een lekker potje pogo, circlepits en ander wild dansen op de flonders.

Tijd om wat te eten en vervolgens nog een stukje van Margaritas Podridas (rotte madeliefjes) op het Boog-podium. Een soort rauwe grunge van deze Mexicanen, denk The Jesus Lizard en Mudhoney, volgens de beschrijving. Grunge, gemengd met shoegaze, noise en psych. In de onderlaag zitten soms toffe melodielijnen. Harder wisselt met zachtere patronen en ergens denk ik ook Pixies te herkennen, afgewisseld met een lichte Nirvana-vibe. Een beetje te rauw soms door de schreeuwerige zangeres/bassiste vind ik, maar bij vlagen niet onaardig.

Al een paar keer gezien inmiddels en zoals wel voorspeld vaker op festivals te zien, het Belgische Ramkot. In april stonden ze nog in Merleyn hier niet ver vandaan, ze mochten later nog invallen op Pinkpop en hadden ze ook al een mooi stekje op Down the Rabbit Hole. Lekker rammende stoner dus, beïnvloed door door bands als Queens of the Stone Age, The Raconteurs, Millionaire, Soulwax, De Staat en STAKE. Met hier en daar hele catchy songs.

Het gaat nog harder los vooraan bij Cloudsurfers, dat ik op de een of andere manier ook nog steeds niet eerder live had gezien. Volgens de popronde combineert deze band het onberekenbare van Pulp Fiction met het zweet van Oh Sees en de garagepop van Together Pangea. Pak ‘m beet garagepunk dus. Leuk bandje, dat (met twee drummers ook) de volle energie erin gooit.

Afsluiter KEG op het hoofdpodium is er eentje om sinds hun optreden in Merleyn vorig jaar naar uit te kijken. De band heeft een voorliefde voor complexe, hectische en zweterige ritmes. Naast post-punk horen we een tikkie prog/jazz en goede breaks gecombineerd in een soort post-punk swing orchestra. De stem van zanger Albert Haddenham doet me dus erg aan Squid denken. Alsof Squid een big-band zou zijn, met af en toe gekke ritmes of lekkere breaks, zoals een band als black midi ook wel heeft. KEG heeft die gekte nog niet in alle nummers, maar verder is het een geweldige band en heerlijk als afsluiter hier.

Maandag

Maandag is ‘metal-avond’ op het Valkhof, maar we kiezen om eerst in de kerk te starten. Joep Beving speelt vanavond in de Stevenskerk, net zoals in 2017, een prachtige setting voor een intiem pianoconcert en alle kaarten waren vooraf ook uitverkocht. De lange Beving neemt plaats achter zijn piano. Het optreden lijkt op die van Down The Rabbit Hole vorig jaar. Zonder fratsen, zonder extra muzikanten of elektronica. En dat maakt in zo’n muisstille kerk extra indruk, gelukkig heb je dan geen last van de echo maar voegt het net iets magisch toe juist. Het publiek heeft wel door om niet tussen de nummers te klappen, zoals hij het graag heeft. Ik draai me wel om als het mag. Hier en daar vertelt hij nog een klein verhaal. Hij is verbaast om ons in de kerk te zien tijdens te feesten, maar toen hij er doorheen liep begreep hij het wel. Even een oase van rust. Even later vertelt hij nog over het nummer “For Mark” geschreven twee jaar geleden voor Mark (Brounen), vriend en manager, maar ernstig ziek en die vrijdag uit het leven zal gaan stappen. Een emotioneel moment. De piano raakt de ziel extra hard vanavond.

Terug op het Valkhof is Birds in Row me te veel hardcore metal-geschreeuw en minder lekkere post-metal dan ik zou willen. Met uiteenlopende invloeden van Converge tot At The Drive-In, volgens het boekje. Er is altijd nog de ruïne om even een speciaalbiertje te drinken. Blanco Teta uit Buenos Aires later op het Boog-podium is ook wat meer geschreeuw, maar iets beter te verteren. Punk/noise met een celliste, ook wel weer interessant. De band stond er vorig jaar ook, toen als opener op het Entree-podium.

Door het optreden van Joep Beving moest ik nog bands als Cobra the Impaler en
Svaun missen, maar gelukkig is de afsluiter Wolvennest er wel een die ik kan zien en dat is mooi. Een Belgische band, die we ook vaker op Roadburn zagen en op Soulcrusher 2021.  Seventies psych/kraut met invloeden van vroege jaren negentig black metal, zo heb ik het wel eens opgeschreven ergens, maar vanavond klinkt het ook gewoon als lekkere post-doom in harmonie en omgeven door een warme gloed. Zangeres Shazzula geeft er weer een lekker spacy tintje aan door haar spel op de theremin. Alles bij elkaar weet de band hier het veld een beetje op te tillen en de hoofdjes gaan gedwee van voor naar achter. Fijn, zo’n goede band hier als afsluiter, even geen geschreeuw maar wat meer finesse.

Dinsdag

Zo langzamerhand komen we aan bij de wat mindere avondjes Valkhof, voor mij persoonlijk dan. Het begint allemaal wat later en er staan voor mij wat minder aansprekende bands. Toch is er nog wel het een en ander te vinden, maar dat moet je dan even zoeken. Op het Bloem-podium staan vandaag wel wat bands die me aanspreken. Love’n’Joy uit Oekraïne maakt indiepop/rock, soms wat eenvoudig, maar het is aangenaam en er zit een lekkere schwung in en het is fijn melodieus. Lekkere likjes gitaar en soleerwerk. Op de plaat aangesmeerd met synths, maar dat lijkt hier te ontbreken. De zanger/gitarist heeft de Oekraïense vlag om de microfoonstandaard hangen en vraagt terecht aandacht voor hun situatie daar. Het moet ook echt gek zijn om hierin zo’n groot feest te zitten terwijl je thuissituatie zo afschuwelijk is.

Terug naar boven speelt Precious Bloom uit Jakarta, Indonesië. Retropop, volgens de beschrijving, met een geur van wat zoete eighties dancepop. Of een blend van westerse pop met Latin jazz en hypnotiserende beats van Indonesische traditionele muziek, aldus hier. Van origine een duo geloof ik, met zangeres Adinda Dwimadasari en producerpionier van dancemuziek Aradea Barandana. Het duo wordt vandaag aangevuld door een drummer. Net allemaal wat te gladjes voor me, ook al is het licht dansbaar inderdaad.

Belangrijkste reden om richting het Valkhof te gaan is Robin Kester, die ik nog graag een keer live wilde zien, dus dat komt mooi uit. Op het Bloem podium bouwt de zangeres (die ook op toetsen en gitaar speelt) de set rustig op, met haar band, bestaande uit gitarist Sam van Hoogstraten (ook bij Clean Pete), Thijs Visscher (bas), Joep van Osch (drums) en Stef Koenis (toetsen). Ja, het eerste stuk is voor mijn doen best ingetogen, maar zorgvuldig geserveerd. Kester belooft ook meer te gaan dansen, zeker nu de zon langzaam onder gaat. Van rustige indiepop gaat het wat meer dansbaar en wat steviger richting het einde richting een lik postpunk, met name mijn geliefde nummer “Blinds” is prachtig met dat heerlijke gitaarwerk tegen het einde. Een warme deken dit optreden, mooi en harmonieus.

Weer terug naar boven is het lang wachten op afsluiter Lander & Adriaan op het Arc-podium. Of nee, ze hebben een apart podium neergezet voor dit Belgische duo, zodat ze middenin het publiek spelen, op een verhoogd plateau. Op Down the Rabbit Hole dit jaar waren we al getuige van een overwinningstocht voor het duo, dat daar ook met een hoop publiek om zich heen speelde. Op drums Lander Gyselinck (o.a. ook in STUFF., dat in 2016 op het festival stond) en op een hele bak elektronica/synths Adriaan Van de Velde, die we ook kennen als Pomrad (in 2012 en 2017 op dit festival) en ook spelend gezien voor Mauro Pawlowski en J. Bernardt. Helaas zijn er een aantal stekkers niet helemaal in orde of zoiets, waardoor er iets van 25 minuten later wordt begonnen met hun elektronische dans, kunst en vliegwerk, zelf benoemd als ‘post nudism rave’. Het duo laat het veld nog wel even lekker uit hun dak gaan, maar ze moeten wel stipt op tijd stoppen natuurlijk.

Woensdag

Met afstand de minste avond, in mijn agenda dan. Gek genoeg vermaak ik me wel, maar kom wat later aanlopen op het Bloem-podium voor Jonatahan Ferr, dat ik niet direct had aangekruist ook. Ferr komt uit Brazilië en speelt vooral ook piano, maar heeft ook een band bij zich en een keytar. En een vocoder, helaas. Het is misschien iets van de huidige pop, maar als zang vind ik het gewoon jammer, ik vermoed dat hij best wel wat kan zingen. Het optreden zit inderdaad in de hoek van neo-soul, jazz en hiphop, in die zin best wat gladde lounge-achtige muziek, maar de sympathieke Ferr windt het publiek wel om zijn vinger. Mooi als hij vertelt over zijn overleden vader en hoe het volgende nummer voor iedereen is die iemand mist. Het is toevallig de verjaardag van mijn overleden vader, dus dat doet me ook wel even wat.

Even naar de overkant naar De Kaaij, dat toch ook altijd een fijne plek is om rond te lopen, daar zo onder de Waalbrug. Toevallig speelt daar nu ook wel een aardig bandje: Groove Invaders + DJ Stuntman Bart. Groove invaders is een Nijmeegs dance fusion collectief, dat elektronische beats combineert met funk en jazz. In elk geval even fijn om daar de tijd te doden tot de hoofdact op het Valkhof.

Want vanavond kom ik vooral voor TUKAN. Het viertal uit Antwerpen maakt een soort synthjazz, aldus de beschrijving, met invloeden van post-rock zoals Mogwai ten tijde van Rave Tapes. In mijn oren is het gewoon knappe en fijn gelaagde elektronische dance, waar ik wel van houd, zeker als het zo live wordt gebracht met drums, bas, gitaar en elektronica. Ik moest zelf ook denken aan andere Belgische bands als Nordmann, Go March en STUFF., of neem bands als Schnellertollermeier of Aggregat. Album Atoll is nog niet eens zo lang uit (lees hier) en daar uitte ik de wens al om ze eens live aan het werk te zien, en hier op het Arc-podium stellen ze geenszins teleur. Een erg toffe en dansbare afsluiter, waar ik zelfs niet kan blijven stilstaan.

Donderdag

We plakken er gewoon een avondje achteraan, ook al is dit misschien niet de beste avond, er zitten voor mij wel wat meer krenten in de pap dan gisteren. Indigo Pastel opent hier de avond op het Boog-podium (al waren ze op het Poort-podium al eerder begonnen). Het is een Rotterdams/Zeeuws-Vlaams collectief, zo lezen we, met opzettelijk grillige muziek: één voet verankerd in dreampop, lo-fi folk en slowcore, de andere in meeslepende synthpop, new wave en alternatieve rock. Sympathiek jonge band, of noem ze jonge honden, die daar zelf ook een nummer over hebben (je kunt goed meezingen met “Doberman, Rockefeller woef-woef”) en een geinige cover “Eisbär” van Grauzone. Hoewel de zang soms een beetje zwalkt zijn er ook mooie dromerige songs met een coherent geluid. Van alles wat voorgerechtje vanavond.

Tapir! komt uit Londen en wordt aangekondigd als een van de smaakmakers van het festival. Dat waag ik dan een beetje te betwijfelen, maar dat is ook een kwestie van persoonlijke smaak, zoals altijd. Natuurlijk, het klinkt wel okay, maar is het wat gladjes. Een beetje feelgood rustige indiepop/-folk. De stem van zanger/gitarist Ike Gray is wat hoog en beknepen en daar moet je dan ook maar van houden, maar eerlijk is eerlijk, de band klinkt harmonieus met zes spelers, inclusief cellist en met hier en daar een fijn trompetje.

Moin uit Londen volg ik op afstandje van de Arc, er moet ook even bijgekletst worden met vrienden, dat gebeurt sowieso veel door het publiek, maar ik stoor me daar gelukkig wat minder aan dan andere jaren. Je weet dat er altijd wel flink door de muziek gepraat wordt, zelfs vlak voor het podium. Volgens OOR zit Moin in de uithoeken van de post- en noiserock, denk aan Slint, Tortoise of Shellac, maar dan met een eigen draai. In het begin moet het even op gang komen, zo lijkt het, het klinkt wat loom en herhalend, maar misschien moet er net iets meer gitaar in het geluid. Grappig zijn de stemsamples en de intense blik van de drumster Valentina Magaletti. Wat later in de set lijkt er meer hypnose en suspense te komen in de wat langer uitgerekte songs. Volgende keer moet ik me hier maar eens helemaal proberen in onder te dompelen.

Even iets heel anders met de feestmuziek van SHAMZON, dat hier mag invallen voor ELOI in verband met een ziekte. Vanuit de Arabische traditie, sprankelend, hypnotiserende dansmuziek met zeer dansbare westerse tinten, aldus eigen zeggen. Percussie, bas en met name twee dikke Korg-apparaten toveren van allerlei feesttonen hier op de boog. Het is dan ook de band rondom top 10 hit-producer / toetsenist Abdul Rahim Al-Saleh. Iedereen danst mee, aangevoerd door twee opzwepende zangers. Beetje fout natuurlijk, maar wel grappig.

Net als gisteren is voor mij de afsluiter wel de smaakmaker van de dag, het voor mij bekende Minami Deutsch, dat vooral in de hoek van de krautrock zit, maar ook helemaal niet vies is van een potje psychrock. De Japanners waren ook al op Roadburn 2018 te zien en in 2019 in Merleyn, dus dit was er een uit de hoge hoed van de bekende namen, maar wie weet winnen ze hier meer zieltjes. Goed, de zang is nog altijd niet geweldig en het geluid staat in het begin niet heel lekker (gitaar mag harder), maar de mix lijkt in het laatste stuk een stuk beter te staan en zo breken ze de boel echt open, met een heerlijke apotheose in het laatste halfuur. Geweldig.

Vrijdag

We hebben het gehaald, de zevende dag van de Vierdaagsefeesten, maar daar krijg je geen kruisje voor. Doen we het wel met de gratis (!) toegankelijke muziek op het Valkhof. Typisch eigenlijk, dat je voor een weekendje Lowlands al 300 euro moet neertellen en dit allemaal gratis te bezoeken is. Drink vooral een biertje op het terrein dus, want dit moet ook allemaal maar betaald worden. Ik heb in elk geval al meer leuks hier gezien dan wat er op dat soort dure festivals staat, maar goed. Dat is ook smaak, maar wat hier staat is zo lekker divers en voor ieder wat wils, in elk geval genoeg voer voor dit beest.

Opener op de Boog op deze laatste avond is Femme Fugazi, winnaar van De Roos van Nijmegen (muzikantencompetitie in Doornroosje). Gevormd in 2019 door gitarist Floris van de Ree en drummer Bram Boeve, aangevuld met bassist Wouter Loeve. Vorig jaar kwam daar zangeres Chris de Meza bij. Vrolijke garagepunk en een voorliefde voor Gerard Joling, getuige ook een LP die je van hem kan winnen, voor diegene die het beste meedoet. Hoewel wat doorsnee soms, is het met de nodige energie een prima opwarmer van de avond.

Grappige en aparte overgang naar Tian Qiyi uit China op het hoofdpodium. De act bestaat uit de broertjes John Tian Qi Wardle en Charlie Tian Yi Wardle, zoons van de bekende  Jah Wobble (speelt wel eens bas met ze geloof ik), terwijl hun moeder ook een  van werelds beste guzheng-spelers zou zijn. Een mix van jazz, psychedelica met oosterse invloeden, zo lezen we. Met traditionale instrumenten (erhu, morin khuur) klinkt het heel Chinees, maar wellicht wat meer van nu door toevoeging van repetitieve drums, soms aangevuld door de bas (ingespeeld door de drummer) en de loops van John Tian Qi Wardle. Het ontvlamt wat lastig, door de lange stukken en het tingeltangel-karakter van de muziek, in die zin zou live een bassist en wat extra elektronica beter werken, denk ik.

Terug naar meer toegankelijke rock van de talenten van Marathon uit Amsterdam, dat ook nog even wat extra energie uit de toch al vermoeide benen van het publiek perst. De band won de Amsterdamse popprijs in 2022 en speelde al op Welcome to the Village, Grauzone en in de Popronde en Paradiso. Postpunk dus in de mix met shoegaze (ze zouden ooit begonnen zijn als psychedelische shoegaze-band). De zanger refereert nog even aan het Valkhof Festival 2019 met Fontaines D.C. en Viagra Boys en nog een band (misschien bedoelt hij hier The Murder Capital). Gaaf om hier zelf te spelen, zo meent hij oprecht. Grappig vind ik hoe de band hier springt en stuitert, ook knap zoals de bassiste (op gewone gitaar zo te zien) dan gewoon door blijft spelen. Lekker bandje, al heb ik wat minder met de schreeuwzang.

Daarna weer een duo (Mathieu Flasse en Remy Venant) op het hoofdpodium, en dat zijn op zich ook wat rare snuiters. La Jungle uit Mons, België, perst er heel veel energie in. De drummer drumt alsof hij bezeten is en zijn gezicht staat strak en wit om alles voor elkaar te krijgen. Techno. Kraut. Trance. Noise. Metal. Punk. Oftewel noisetrancetechnopunk, naar eigen zeggen. Dat kan toch helemaal niet? Dat kan dus wel. Battles, Glass Animals, LCD Soundsystem en zelfs Mastodon worden genoemd, maar dan wel helemaal op de opgefokte La Jungle-stijl. Wild dansen door liefhebbers van zowel trance/techno en punk kan hier alsof het heel vanzelfsprekend is. Gaaf ook hoe de gitarist samen met alle effecten en loops zo’n geweldig massaal en volvet geluid neerzet.

Daarmee zit het festival er bijna op. The Mocks en Chibi Ichigo zijn niet helemaal aan ons besteed, die eerste volgen we nog even op afstand, maar we lopen later nog even naar De Kaaij, waar ondertussen ook een band staat te spelen (The Hippo Brothers). Eenmaal terug op het Valkhof wachten we nog op de start van Kaboutertje Putlucht, maar ook dat is wat flauwe rave of happy hardcore noise, maar het publiek kan het niet schelen zo te zien.

Het is ook mooi geweest zo. Hoogtepunten waren bands als DEADLETTER, Frankie and the Witch Fingers, KEG, Joep Beving (Stevenskerk), Wolvennest, Robin Kester, TUKAN, Minami Deutsch en La Jungle. Ook fijn: Library Card, Lambrini Girls, POL, Oh Hazar, Bongloard, Ramkot, Cloudsurfers, Love’n’Joy, Indigo Pastel, Moin, Femme Fugazi en Marathon. En natuurlijk de sfeer hier, dat blijft zo bijzonder fijn en gemoedelijk, in een volle feeststad. Tot volgend jaar!

1 gedachte over “Gezien: Valkhof Festival 2023”

  1. Pingback: De 50 beste concerten van 2023 – t-beest

Reacties zijn gesloten.

Scroll naar boven