Zestiende album van deze Amerikaanse band, uiteraard weer onder de bezielende leiding van cowboy Michael Gira. Hij zette dit project ook wel eens in de ijskast, maar Swans kruipt altijd wel weer onder een donkere steen vandaan.
Nieuw in de band sinds 2020 is Dana Schechter, met wie Gira al eerder werkte in Angels of Light, de band ook waarmee Gira zich mee vermaakte na de eerdere Swans-pauze vanaf 1997. Schechter, die we ook kennen van Insect Ark, speelde bas in Angels of Light en is bij Swans ook te horen op lapsteel, keyboards, zang en piano. Thor Harris lijkt de laatste jaren niet meer actief met Swans (op o.a. drums/percussie). Larry Mullins, in de jaren negentig al even actief voor de band, is er wel weer bij sinds 2019 op o.a. drums en mellotron. Grofweg gezien brengt Swans op The Beggar wat je ongeveer verwacht van de band. De pulserende en hallucinerende herhaling met langerekte grondtonen. Gira die zijn teksten predikt en prevelt. De donkere, mystieke en bezwerende benadering. Toch zit er meer diepte en afwisseling in het behang eromheen. Typische Swans-pracht zit er in “Paradise is Mine” met een verslavende terugkerende tune, bezwerende teksten en ritmes. Swans klinkt op z’n best als een donker ritueel, dat langzaam uitmondt in een apocalyps. Maar niet alles even geslaagd. “Los Angeles: City of Death” is wat sneller en melodieuzer, maar komt minder lekker over. “Uniforming” neigt wat meer gevoel te hebben met piano en country-timbre, maar is uiteindelijk veel te traag. “No More of This” brengt dat gevoel wat beter en glijdt wat lekkerder richting meer bombast. Soms zit het dus op het randje van treiterend saai of traag, maar soms sleept het je heerlijk mee in een gitzwarte roes. Een nummer als “Ebbing” lijkt een niemendalletje, maar na een minuut of vier wordt het prachtig sacraal doorgetrokken met hallucinerend koorwerk. Nummers als “The Memorious” en “The Beggar” kruipen ook fijn onder je huid, door de licht pulserende, rituele herhaling. Mooiste vind ik misschien wel het drie kwartier lange “The Beggar Lover (Three)”, omdat Swans hier meer durft te experimenteren. Het is wat fragmentarisch, maar juist daardoor spannender dan tien minuten op dezelfde manier door blijven hengelen. En ik heb gewoon een fetisj voor lange nummers. Het lange stuk staat niet op de dubbelelpee overigens, maar die krijg je er dan als downloadcode bij. Eigenlijk zonde. The Beggar is een prima plaat vind ik, ondanks een paar mindere stukken, misschien had het nog wat ingedikt kunnen worden. En ach, live kan het altijd weer anders op je inwerken. Op 19 november staan ze nog in Amare in Den Haag, mocht je dat nog eens willen uitproberen.
Check alle weekplaten van 2023 op Spotify 
Pingback: De 30 beste albums van 2023 – t-beest