
Op het Valkhof Festival dit jaar stonden al veel bands die eerder dit jaar op het Grauzone-festival te zien waren. Death Valley Girls trad daar ook op en is vanavond in Merleyn in Nijmegen. Mooi tussendoortje om even mee te pakken.
De Amerikaanse (LA) band maakt ‘een mix van psych-pop, garage punk, and bubblegum’, aldus de beschrijving bij Grauzone. Ze ‘combineren de brute kracht van Iggy & The Stooges met de horror glam van The Cramps’. Volgens de beschrijving van Doornroosje ‘behoren Joan Jett, X Ray Spex, James Chance tot hun inspiratiebronnen maar ook The Stooges, ZZ Top en Black Sabbath’. ‘Ze hebben een voorliefde voor B-movies en occulte film klassiekers’. Die beschrijvingen klinken al wel interessant. Op de plaat klinkt het soms wat meer poppy dan ik hebben kan, maar je weet nooit hoe dat live uitpakt. In een behoorlijk volle zaal is het warm, de zweetdruppels voel ik naar beneden rollen op mijn rug. Zou de airco het niet doen? Of hebben ze die veel te laat aangezet? Frontvrouw Bonny Bloomgarden veegt af en toe haar sjaal langs haar hoofd. Ze heeft het nog warmer dan ons, zegt ze met een knipoog. Ze giechelt bijzonder veel, komt ook nog even zingend de zaal in, en heeft de nodige lachende onderonsjes met bassiste Sarah Linton, die zowel stoer kan bassen (kauwgumpje), maar ook regelmatig lacht. Nou die hebben er wel plezier in dus! Op drums Rikki Watson a.k.a. Rikki Styxx, die het allemaal tevreden aanziet achterin en die ook de mooiste volle glimlach toont bij momenten. Larry Schemel, niet echt een van de girls dus, staat op links voor de kijkers met een veel strakker gezicht te spelen, al zie ik hem tegen het einde ook een keer voluit lachen. Nou ja, misschien neemt hij het wat serieuzer allemaal, al vind ik zijn soleerwerk door de nummers heen soms wat warrig overkomen, het lekkerste is toch als de band wat meer punch toont met wat duidelijke riffs. Het is sowieso wat rommelig en minder strak allemaal. Je zou kunnen zeggen dat het wel kan met zo’n band, maar toch wringt dat wat. De bandleden lijken soms niet heel erg bezig om strak in het gareel te spelen, al zet Watson er wel een strak tempo onder op drums. Maar ze hebben wel plezier en dat kijkt op zich wel lekker weg. Overigens zou Patty Schemel (drummer van Hole rond 1992–1998 en 2012) de band hebben opgericht samen met haar broer Larry Schemel (die nog wel meespeelt dus) en Bloomgarden. Laura Kelsey zat eerder ook bij de band op toetsen, maar die taak neemt gitariste/zangeres Bloomgarden tegenwoordig ook voor haar rekening. Voor de volledigheid lijkt mij dat Nicole Smith (Pickle) en Sammy Westervelt eerder op bas speelden, maar dat is meer iets voor de afdeling achtergrondfeitjes. Muzikaal vind ik het wat wisselend allemaal, de zangstijl van Bloomgarden kan mij wat minder bekoren, het is wat hoog en beknepen met wat lolliepop-gehalte, maar goed. De band schakelt inderdaad van poppy tunes (minder mijn ding dus), naar wat meer uitgesproken rock ’n roll, grunge, fuzz en psych. Als het er wat steviger aan toe gaat komt de band af en toe wel een een lekkere flow. Alles bij elkaar is het een aardig tussendoortje hier in dat warme achterzaaltje van Merleyn, maar voor mijn smaak ook weer niet heel veel meer dan dat.


