De uit Melbourne afkomstige band Flyying Colours zou in april 2022 ook al eens in Merleyn staan, maar dat ging om (voor mij) onbekende redenen niet door. Herkansing vanavond in het altijd gezellige, maar zweterige achterafzaaltje, waar de airco blijkbaar nog steeds kapot is of zo. Daarbij weet de band het vuurtje nog verder op te stoken.
De dreampop/shoegaze-band kende ik niet zo goed, maar kreeg een handige tip van Arjan via dat nieuwe Bluesky-platform, met een verwijzing naar een artikel op Dansende Beren, sowieso een heel toffe muzieksite. Het betreft een beschrijving van een optreden van de band in Trix (Antwerpen) een dag eerder en daar valt dan gelijk weinig meer aan toe te voegen. Je kunt nu ook stoppen met lezen. Volgens het artikel is het de laatste tour van de band en daarmee zal het optreden op Misty Fields (misschien volgend jaar toch maar eens een keer heen gaan) aanstaande zaterdag wel eens de laatste in ons land kunnen zijn van het drietal. Drietal? Bassiste Melanie Barbaro is er niet bij, het basgeluid lijkt uit een laptop te komen bij drummer Andy Lloyd Russell. Misschien wordt dat een trend, laatst bij Acid Dad ontbrak er ook al een bassist. Voor de muziek maakt het niet heel veel uit. De shoegaze-sound doet volgens de beschrijving denken aan bands als Ride, My Bloody Valentine, Teenage Fanclub en Dinosaur Jr. Zelf verwijst de band naar de vroege jaren negentig shoegaze en grunge, voor fans van (inderdaad) Ride en My Bloody Valentine. Of neem een band als Slowdive, waarvoor ze recent nog mochten openen en die ook weer een nieuwe plaat uit heeft. Die moet ik nog maar eens luisteren trouwens. In de zaal moet ik in het begin ook even aan The Cure denken, maar ik denk wel vaker gekke dingen, maar achteraf zie ik dat ook in de beschrijving van dat Trix-optreden en Misty fields staan. Ik ben toch niet gek? Ook wat ‘sunshine psychedelica’ van Tame Impala volgens diezelfde teksten. Zou kunnen, maar dan moet je je oor wel wat dichtknijpen Het is vooral shoegaze en droompop, dat in het begin nog even op gang moet komen vanavond in Merleyn. Maar na een paar nummers ontbrandt het goed, met een goed stevig meppende Lloyd Russell op drums, die de boel goed aanjaagt. Wat later in de set moet ik ook even aan krautrock(ritmes) denken, maar goed, ik denk dus vaker gekke dingen. Leuk weetje, gitaristen/zangers Brodie J Brümmer en Gemma O’Connor hebben de band opgericht als schoolvrienden in 2011. De twee zingen hun poppy melodieën mooi samen en dat zorgt voor die dromerige noot. Zodra Brümmer zijn gitaar wat meer in in standje stofzuiger-psych zet is het hek van de dam, voor mijn gevoel althans. Met scherper gitaargeluid en extra effecten blaast het bandgeluid een tandje beter de zaal in, waardoor ik er na een paar nummers gelijk enthousiaster van wordt. Die energie houden ze goed vast in de relatief korte set van iets van 50 minuten. Brümmer toont zich dankbaar om hier op te treden, ze hadden met plezier de stad verkend vandaag. Hij is zijn setlist vergeten uit de kleedkamer, maar die wordt later netjes bezorgd. ‘Ik zie niet zo best’, meldt hij nog, ‘maar ik weiger om een bril op het podium op te zetten’. Vanaf dat moment vraag ik me steeds af of hij zijn gitaar dan wel goed genoeg kan zien, maar dat vraag ik me altijd af bij bands die zo in het donker spelen. Goed, hier en daar zijn de gezongen melodietjes wat simpel in mijn gehoor, maar uiteindelijk zorgt een gedreven band en stevig bandgeluid voor een gezonde ontsteking in mijn lichaam. Eigenlijk jammer dus dat ze gaan stoppen, nu ik ze een beetje beter heb ontdekt.
