Stemproblemen van Patrick Watson waren de oorzaak dat dit concert verplaatst werd van 1 maart in de Ronda, naar vandaag in de grote zaal. Met deze zaal is het al helemaal een herhaling van het optreden van de Canadese singer-songwriter begin 2020, het laatste optreden dat ik zag, net voor de hele corona-periode.
Watson refereert daar zelf ook nog even aan met zijn typische lach: ‘Vorige keer hier was vlak voordat de wereld verging’. Ik vond het toen al een gekke ervaring, met van die gevaarlijk kuchende mensen in een volle treincoupé. Later die week zouden we naar Agnes Obel gaan, maar dat durfden we niet meer aan. Even later die dag werd dat optreden zelfs gecanceld, waarna we lang in de lockdown zouden zitten. Watson is blij om hier terug te zijn en roept een paar keer grappend of we een ivoren pianotoets hebben gevonden, die hij hier vorige keer is kwijtgeraakt. Hij is natuurlijk opgetogen om weer te kunnen touren na zijn stemproblemen. Hij staat hier overigens na een reeks optredens in Parijs, waar een aantal extra artiesten (vooral zangeressen geloof ik) meededen. Maar goed, Watson moest begin dit jaar op medisch advies twee maanden zijn mond houden en dat is best lastig voor iemand die zoveel praat, aldus Watson zelf, die er luchtig over vertelt (je bent eigenlijk veel slimmer als je niet praat), maar terloops meldt dat hij nog wel angstig is om te zingen. Ergens mis ik vanavond ook een beetje bereik of kracht in zijn stem, maar dat kan ik me ook inbeelden. Zo vooraan het podium lijkt de zang ook met wat echo in de nok van de grote zaal te verdwijnen. Maar we staan wel op een mooi plekje. Er staat een enorme rij als we aan komen lopen, eentje die zelfs tot ver buiten doorloopt, maar de meeste mensen zoeken in de zaal een zitplekje op, waardoor we toch nog dicht bij het podium een mooie staanplaats vinden. Op zich geen gekke plek, zo merkten we al bij Nils Frahm laatst in dezelfde zaal. Ik was overigens wel benieuwd geweest hoe dit optreden in de Ronda uit de verf zou zijn gekomen, maar goed. Zo vooraan voelt het hier ook als een mooi intiem optreden.
Als support vanavond La Force, het solo-project van Ariel Engle, ook actief in Broken Social Scene en in de band van Patrick Watson vanavond. De band bestaat naast Engle uit een multi-instrumentalist (o.a. bas, toetsen), en een drummer die eigenlijk veel beweeglijker/enthousiaster op de drums bezig is dan dat de muziek doet vermoeden. Grappig gezicht. Ook wel fijn hoe hij met wat elektronische beats een andere kleur aan het geheel geeft. Engle begeleidt zich in sommige nummers met een soort sigarendoos-gitaar en een Gibson SG (dacht ik) en ze heeft een aantal leuke onderonsjes met het publiek. Ja, het volgende nummer gaat over de dood, een favoriet onderwerp. ‘Yeah!‘, klinkt enthousiast uit het publiek en dat vind ze de leukste reactie die ze tot nu toe gehoord heeft. De alt-pop klinkt in mijn oren wat zwoel met een swing, met een beetje R&B en jazzy feeling. Wat donker en gracieus gebracht. Niet helemaal mijn ding trouwens, maar netjes uitgevoerd met de nodige flair van Engle. Het nieuwe album XO SKELETON komt overigens op 29 september uit.
De opkomst van Patrick Watson vind ik wel mooi. De zaal is best donker zodra de drie violisten en de cellist beginnen. Watson hangt nog even nonchalant over het muurtje aan de zijkant, waarna hij het podium opkomt en het viertal enthousiast als een dirigent gaat aanmoedigen. Het is de intro voor het domweg prachtige “Lost With You”, opgenomen gedurende de pandemie in 2020, en volgens mij niet op een album verschenen. Watson op piano blijft toch bij vlagen briljant mooi. Als ik me niet vergis heeft hij tijdens zijn pandemie-sessies op Instagram ook wel vaker die elektronica-apparatuur gebruikt, die hij nu ook naast zijn piano heeft staan. Soms gebruikt hij dat als verdieping en verbreding van zijn songs en dat is bij vlagen goed gedaan, maar ik vind hem nog steeds het sterkste met die melancholische pianoklanken zelf en zijn weemoedige zang. Hij heeft het niet eens nodig dus, al voegt het hier en daar wel wat toe. Zo dik elektronisch als Nils Frahm maakt hij het ook weer niet, maar dat hoeft ook niet.
Het is wel duidelijk dat er goed contact is tussen de bandleden, met name het strijkkwartet erachter zie ik veel lachen en plezier maken. Bij “Big Bird in a Small Cage” hebben ze er zelf ook veel plezier in om vogelgeluiden te maken met hun instrumenten, naast de drummer met een vogelfluitje. En ook het publiek mag hier en daar meedoen. Ariel Engle zingt op links mooie partijen mee op een hoop nummers, en ook mooi is hoe Watson, Engle en de bassist (hier op Spaanse gitaar) hier een ode brengen aan een ander nummer, met z’n drieën dicht bij elkaar, midden voor op het podium. Watson en zijn band kennen de kunst van het klein houden en langzaam uitbouwen, waar het kan. Bijna achteloos gooit hij er even later het prachtige “Lighthouse” in, en zo zijn er wel meer momenten van kippenvel, zeker ook als de hele band in vol ornaat begint mee te spelen. Van klein en intiem op piano naar de het volle en machtige orkestgeluid. Daar is die elektronica ook niet echt voor nodig. Ook opvallend dat de band maar op een beperkt gedeelte van het grote podium speelt, misschien om het optreden wat intiemer te houden of de afstand tussen de bandleden niet te groot te maken.
Uiteraard komen er ook een paar nummers voorbij van het recentere (2022) Better in the Shape-album, dat ik op de plaat maar een beetje vind kabbelen, maar live komen de nummers iets beter tot zijn recht. Toch zijn het voornamelijk de wat oudere nummers die me weten te raken, misschien ook omdat ik ze wat beter ken. Het is deels pikkedonker in de zaal tijdens de toegift, waarin ook weer “The Great Escape” voorbij komt, de vorige keer nog als laatste gespeeld. Daarna het prachtige “Gnossienne No.1” van Erik Satie, dat hier gaaf wordt uitgebouwd tot een soort dikke reggae-dub, zodra de bassist en drummer hard mee gaan spelen. Geweldig gedaan. Maar het hoeft niet altijd uitbundig dus en Watson houdt het soms gewoon mooi bij de essentie, voor een fijne respectvol stille zaal, waarbij je soms echt de adem inhoudt. Watson kent dus nog steeds de kunst van doseren en het spelen vanuit gevoel en dat levert genoeg prachtige momenten op die we kunnen blijven koesteren, tot het echte einde der tijden.
Pingback: De 50 beste concerten van 2023 – t-beest