Altijd mooi, even snel op en neer naar Merleyn voor een toffe band. Het kaartje voor Astrosaur was snel geboekt, maar waar kende ik die naam ook alweer van? Handig deze site. Even opzoeken. “Black Hole Earth” stond in mijn top 100 van 2022 op numero 17, maar verder heb ik er weinig actieve herinneringen aan. Begin dit jaar had ik zelfs nog even Portals als kliekje uit 2022 als eerste weekplaat opgevoerd. Als ik Astrosaur terughoor klinkt het uitstekend, maar op een of andere manier blijft het lastig hangen in mijn geheugen.
Ik weet niet of dat leeftijd is. Maar goed, het trio uit Noorwegen (Oslo) zit op het befaamde Pelagic-label en brengt een aangename mix van – met name – progrock en post-rock, maar gooi daar gelijk ook maar stoner en (heavy) psych bij, een likje post-metal en van een paar dikke doom-achtige riffs zijn ze ook niet vies. Hier en daar worden ook jazz en math-rock genoemd. Gooi al het lekkers maar op een hoop. Vanavond in Merleyn, niet heel druk maar wel gezellig met een mannetje/vrouwtje of 50, hoor ik ook heel even ergens wat blastbeats en een hint naar black, maar dat kan ook aan mij liggen. Veel ingrediënten die ik goed lust dus. De podiumopstelling vind ik wel mooi, met de grote drums iets verder naar voren in het midden, tot voor de versterkertorens van de gitaristen aan de twee zijkanten. Voor zich hebben de gitaristen een mooi eilandje aan effectapparatuur staan en grappig genoeg staan er geen monitoren vooraan het podium. Kunnen we het voetenwerk ook nog mooi aanschouwen. Bassist Steinar Glas (blijkaar ook bekend van zijn werk met Einar Stray Orchestra) doet veel meer dan alleen bassen, zo gooit hij er ook een hoop loops en gewoon gitaargeluid uit. Fascinerend allemaal. Gitarist op links voor de kijkers zal dan Eirik Haugestad Kråkenes moeten zijn, die live zou hebben opgetreden (als sessiemuzikant) met Leprous en Ihsahn, wat gelijk die progressieve elementen, lastige maatsoorten en complexere overgangen verklaart. Zijn gitaar is een Gibson Les Paul, geloof ik (leuk voor mijn dagboek) en dit is dus zijn band en geesteskind. Drummer Jonatan Eikum, voor de volledigheid ook nog even noemen, is verbonden met Taiga Woods, wie kent dat niet. Ja, ik niet, om eerlijk te zien. Hij speelt, net zoals de andere twee, prima en gedegen. Op blote voeten. Lekker dynamisch geheel in elk geval, het trio speelt het e.e.a. van Portals en ergens een oudje naar eigen zeggen, maar ik ken de nummers niet goed genoeg. Misschien zorgt dat er ook wat voor dat ik het e.e.a. wat fragmentarisch vindt, er zit niet altijd een duidelijke lijn in. Het gaat meerdere kanten op en dat is zeker lekker en afwisselend (lekker lang ook soms), maar gek genoeg mis ik ook wat houvast in de nummers. Misschien wat vaker draaien thuis dus, het is allemaal erg goed, maar blijft wat lastig hangen. Kan dus ook gewoon aan de muziek liggen, maanden later herken ik “Black Hole Earth” ook nauwelijks meer, maar alles bij elkaar is zo’n avondje energieke hoteldebotel-rock voor gevorderden wel erg lekker. Zeker iets voor festivals als Dunk!, Sonic Whip, Desertfest of Roadburn.
Pingback: De 50 beste concerten van 2023 – t-beest