Gezien: Motorpyscho, 013, Tilburg

Het jaarlijkse uitje naar Motorpsycho. Vanwege het Soulcrusher-festival op vrijdag/zaterdag moet ik dan maar op donderdag naar Tilburg (013, kleine zaal) in plaats van Utrecht of Zwolle, want het is elk jaar weer een feest om de Noren live aan het werk te kunnen zien. Dit keer met een nieuwe drummer, eentje die ik daar wel zag zitten (haha).

Tomas Järmyr had het stokje (haha) overgenomen van Kenneth Kapstad in 2017, maar besloot (neem ik aan) weer andere avonturen aan te gaan, eerder dit jaar. Nou, daar sta je dan weer zonder drummer. In deze tour, als support van het (vind ik wat magere, softe) Yay!-album, lossen ze het op met twee verschillende drummers. In de eerste reeks optredens (iets van 13 stuks in Noorwegen, geloof ik) was het Olaf Olsen van BigBang, als ik me niet vergis. In de volgende (internationale) reeks zien we onze drumheld van Kanaan; Ingvald André Vassbø. Die hoopte ik al op die plek te zien, maar ik had niet daadwerkelijk verwacht dat dat ook zou gebeuren. Logisch dat hij niet eerder zou kunnen meespelen ook, hij had net een lange reeks optredens achter de rug met Kanaan. Of hij nu vast bandlid is geworden weet ik niet zeker, hij zit natuurlijk ook nog in Kanaan, dat ook nog wel zieltjes wint en samen met zijn maten van Kanaan zit hij ook nog in Full Earth, dat volgend jaar alvast op Freak Valley staat. Nou goed, Järmyr had natuurlijk ook nog een aantal andere bands waar hij in speelde, maar Motorpsycho eist toch best wel wat tijd van je. We gaan het zien. Fijn om in elk geval deze drummer in Tilburg te zien, want daar was ik uiteraard razend benieuwd naar. En hij doet het geweldig. Ingvald André Vassbø drumt alsof hij dat al jaren doet bij de band. Af en toe kruisen de blikken met Bent, die hem af en toe toeknikt als teken zodra er een passage afloopt, zo lijkt het. Het drumstel staat midden voor het podium waardoor hij goed te zien is, maar de interactie met Bent en Snah aan de zijkanten is daardoor misschien ook makkelijker. Hoe de drummer zo vlak na zijn optredens met Kanaan dit materiaal heeft geleerd, vraag ik me echt af. De setlist verandert ook nog regelmatig per avond en dan moet je zo 30-35 nummers leren spelen of zo. Hij doet dat dus geweldig, hij lijkt hier en daar ook wat (mee) te improviseren en slaat drie keer een cymbal van zijn drumstel en beukt bijna zijn basdrum doormidden. Gek eigenlijk dat die basdrum, waar ik sta althans, wat minder te horen is in de geluidsmix. Ingvald André Vassbø is gewoon een geweldige aanwinst voor de band, mocht hij een blijvertje zijn. Hij drumt nog wat losser en flamboyanter of flexibeler dan zijn voorgangers, zo lijkt het, maar dat past ook wel bij de band.

Andere goede oude bekende en vaste kracht (al heel wat jaren ondertussen) bij optredens is de almachtige Reine Fiske, waar het oer-duo van Motorpsycho eigenlijk niet helemaal zonder kan live, durf ik te beweren. Op gitaar en toetsen zorgt hij toch voor de nodige verdieping en betere uitvoering van de verschillende nummers. Maar helaas. Fiske is er niet bij vanavond (hij was er eerder wel bij deze reeks, of gedeeltelijk), waardoor Motorpsycho weer als trio optreedt. Ze lijken het op te lossen door zelf wat meer op toetsen te spelen. Snah bedient (op links voor de kijkers) op enkele nummers de mellotron, Ingvald André Vassbø heeft er ook een synthesizer staan waar hij heel af en toe op speelt en Bent heeft ook een apparaat staan waarmee hij misschien ook wat effecten aanbrengt, zeker ook in wat spacy tussenstukjes ergens.

Het drietal begint, zoals verwacht ook gezien eerdere setlists, met een akoestische set. Bij opener “Real Again (Norway Shrugs and Stays At Home)” doet Ingvald André Vassbø eigenlijk niks en bij het tweede “Patterns” speelt hij wat mee op toetsen. Bent neemt (sowieso de eerste helft) het voortouw in zang, Snah gaat soms (hoog) in koor mee. Natuurlijk, het zijn geen nachtegaaltjes en het duurt even voordat de zang de juiste richting op gaat, al is zang bij Motorpsycho sowieso wat ondergeschikt, of ik kan een beetje valsigheid altijd goed hebben bij deze band. De eerste twee nummers zijn dan van het laatste Yay!-album en doen me wat weinig, maar die heb ik ook nauwelijks geluisterd. “Can’t Find My Way Home” is een van de drie covers vanavond. Grappig, je hebt zelf 25+ albums of zo uitgebracht, en nog speel je een aantal covers. Motorpsycho doet gewoon waar ze zin in heeft en dat is prima. Bent is ook weer erg goedgemutst, gooit er ergens weer een klein flesje kruidenbitter of zo in, dat hij eerder nog op zijn elektrische gitaar gebruikte. Snah staat gewoon lekker zijn ding te doen, buigt hier en daar zijn gitaar theatraal naar het publiek om het applaus in ontvangst te nemen. Hij is een soort stille genieter, denk ik toch. Enfin, het 20-25 minuten stukje akoestische set wordt afgerond met “The Maypole” (The Tower) en “Now It’s Time to Skate” van Timothy’s Monster, echt een oudje uit 1994. Die vind ik nog wel aardig, maar verder ben ik doorgaans niet zo’n liefhebber van het softere/rustigere werk van Motorpyscho, dus ook wel weer fijn als ze hun elektrische gitaren uit de rekken pakken.

Mooie start met “The Alchemyst” van het Little Lucid Moments-album, een beetje rond de tijd dat ik de band ook veel beter leerde kennen. Een genot om even zo’n bekend oudje te horen. Het lijkt allemaal nog wel een beetje rommeling of losjes te worden gespeeld, dat kan ook wat aan de mix liggen. Natuurlijk worden de nummers weer lekker lang en uitgesponnen geserveerd, met hier en daar prachtige tussenstukken, al dan niet flink geïmproviseerd. In de basis een goed refrein of song, met daartussen lekker veel gefreak, ja daar lust ik ook wel pap van. De zang ontspoort hier ook wat, maar wat kan het schelen dus. Ook “The Bomb-Proof Roll and Beyond” klinkt als een heerlijke oude bekende van mijn geliefde Heavy Metal Album, de eerste die ik kocht op vinyl geloof ik (er zouden er nog veel volgen). Heerlijk nummer, energiek gebracht, maar ook nog wat – eh – losjes. Dat strakke komt er overigens veel later ineens veel meer in. Of dat aan de andere bas van Bent ligt weet ik niet (hij gebruikt heel lang een dubbelloops gitaar) maar “Cornucopia” is een strak beest, gevoed door een funky brullende basgitaar. We gaan even naar de boogy, geloof ik ook dat Bent hierbij riep. Hoogtepunt van de avond, in mijn oren. Inmiddels gebruiken de heren geen mellotron/toetsen meer, maar gek genoeg klinkt het daardoor even als powertrio in zijn essentie als een strakkere rockshow, zo het laatste uurtje, met ook nog een heerlijke “Psychotzar” (The Crucible). Maar ook een fantastische “Inside Looking Out”, cover van The Animals, klinkt hier geweldig. Ik kende dit niet, maar wat een heerlijke versie, afsluiter van de reguliere set.

Ook grappig trouwens, ergens in loop van het optreden denk ik nog dat ze wel veel in dezelfde toon(soort) spelen en een nummer later zegt Bent met een lach dat ze alles in “E” spelen vanavond toevallig. Aha, dus het zou nog kunnen kloppen ook. Van het Yay!-album komt ook nog “Sentinal” langs, mja aardig, maar “Hotel Daedalus” van dat album dat daarna wordt gespeeld is voor mij echt wel het beste nummer van dat album en dat klinkt vanavond erg gedreven live, geen slechte song dus. Een beetje grandeur kan en mag best. Daarna nog “Lacuna/Sunrise” (Here Be Monsters), waar ze, als ik het me goed herinner, ook nog wel lekker freaken in het midden en ook de drummer excelleert met complexere impro.

Enfin, het slotstuk is dus ineens een stuk strakker voor mijn gevoel en dat houden ze ook nog vast in de toegift van rond de 15-20 minuten. “A.F.S.E.” klinkt net een beetje te dichtgesmeerd en hard, mijn oordoppen moeten sowieso hard werken. Prima, maar verrassend genoeg is het allerlaatste “Rock Bottom” een fijnere en meer dynamisch gespeelde uitsmijter, een cover van UFO. Volgens mij nog nooit gehoord van de heren, maar ze spelen het hier loeistrak, alsof ze dit al jaren lang avond aan avond spelen. Wat een dikke apotheose. Na een wat weifelend of wat rommelig begin van de avond, weet Motorpsycho natuurlijk in die 2.5 uur wel genoeg potten te breken, met een gevarieerde set, voor ieder wat wils, van veel verschillende albums, van soft tot knoerthard, van meezingrock tot uitgesponnen improvisatie. Je kunt Motorpsycho niet vaak genoeg zien, er valt altijd wel weer wat te beleven en er zitten altijd weer nieuwe dingen in. Weer een avondje Noorweegs genot met genoeg briljante stukken. Geweldig! Tot volgend jaar!